Supposed to Be

Part 18

Tinanghali na akong nagising dahil sabado naman ngayon. Bumaba na ako ng hagdan ngunit napatigil ako ng makita ko si Areeza na naghihintay sa baba.

"What are you doing here?" as I raised my brow at her. She was left dumbfounded, unable to react to what I said.

Kuya Angelo's presence was known when I heard him clear his throat.

"Cathe," tawag niya sa akin ng may pagbabanta. Hinilot ko ang sentido ko upang pakalmahin ang sarili ko. Realin siblings are really giving me a headache.

Tuloyan na akong bumaba sa hagdan at lumapit kay Areeza.

Kuya Angelo stand and left us para siguro makapag-usap kaming dalawa ng maayos.

"C-Cathe..I..I'm sorry yesterday. I tried calling you countless times but you were not answering"

Inis akong napabaling sa kanya at inismiran.

"So kasalanan ko pa?" at tila nabigla siya sa pagtataray ko.

"It's not like that. Uh, I am sorry for Francesca's behaviour. Oo kilala ko siya—

that's it! Tuloyan na akong nainis sa kanya at saka tumayo sa harap niya.

"Go home. I'll just talk to you when I'm already cool with everything," I told her before I left her there.

I felt guilty but my feelings deserved to be recognised. Parang pinagtaksilan ako ng mundo dahil sa mga tao sa paligid ko.

Ilang araw akong binagabag ng aking damdamin bago ko napagtantong may gusto pala ako kay Nicolai.

I would never behave like this if I didn't like him.

I hate seeing him with Francesca. I hate it when he laughs with her. I hate it when he's defending that girl when I am the one who's deserving to be defended.

Hindi ko alam kung kailan nagsimula. Siguro noong pinagtanggol niya ako kay Silvestre? O siguro nagustuhan ko siya dahil palagi ko siyang tinitingnan? Siguro gusto ko na talaga siya noon pa man.

Pero pagkagusto palang ito, pwede pang pigilan.

It's funny how I confessed to him drunk. I really can't believe that drunk words are really sober thoughts.

Kung kay Francesca siya masaya, wala na akong magagawa. Paano ako makikipagkumpetensya kung alam kong una palang, talo na ako?

Napagdesisyunan kong lumabas nalang at mamili ng damit na gagamitin ko sa socialization. Hindi naman pwedeng habang-buhay ay iiwasan ko nalang sila, lalong-lalo na siya.

Nagpaalam ako kay Kuya at nagdrive na papuntang mall.

Nagtingin-tingin lang ako sa mga fashion stalls ng hindi ko sinasadyang makita si Silvestre at Francesca sa isang restaurant.

What the hell?

My blood immediately boiled to a hundred degrees when I saw them laughing and more like flirting at each other. Nagtataksil silang dalawa! Pinagtataksilan nila si Nicolai!

But I realized that I'm not in the place to meddle with relationships kaya bahala sila.

Dumiretso nalang ako sa isang boutique at pumili ng dress na babagay sa akin. When I'm satisfied, agad ko itong binayaran sa counter at lumabas na para kumain.

Pumili nalang ako ng malapit na restaurant dahil gutom na talaga ako.

I ordered salad garden and pineapple juice at nilantakan na ang pagkain. Kailangan ko na talagang magdiet!

When I'm done, dumaan muna ako sa isang bookstore at bumili ng libro bago dumiretso sa parking lot.

I was about to open my car door when a strong hand suddenly grab my arms at pinaharap sa kanya.

"What the— pero laking gulat ko ng makita si Nicolai na hawak ang braso ko na sobrang lapit sa akin at isa pang sentimetro ay mahahalikan ko na siya. Mukhang narealize naman niya ang aming posisyon kung kaya't humakbang siya paatras bago binitiwan ang braso ko.

"Cathe.." mahinang tawag niya sa pangalan ko. Agad akong umiwas ng tingin dahil hindi ko kinakaya ang intensidad ng mga titig niya.

"A-anong kailangan mo?" pabulong na sagot ko.

"I want to apologize for what happened. I didn't mean to—

Agad kong pinutol ang sasabihin niya at marahas na tumingin sa kanya habang bumibilis ang pagtibok ng puso ko.

"Please stop right there," at huminga ako ng malalim. Nakaramdam naman ako ng awa sa mga tingin niya. "It's okay. Ano namang laban ko sa kanya diba?" Kung hindi ko pa sasabihin ito ngayon, kailan? Ipinikit ko ng mariin ang mata ko at pilit na tinitigan siya. Thousands of emotions were circling his eyes, probably mirroring mine pero wala na akong pakialam.

"Gusto kita, oo," saka ako ngumiti ng may pait sa mga labi. "Pero gusto mo siya. Wala akong laban sa kanya," at saka tinalikuran ko na siya.

Hindi ko na inalam ang isasagot niya at pinaharurot na ang sasakyan habang ang puso ko ay dinudurog, unti-unti, hanggang sa maging pino.