De Hongerspelen

Proloog

Mijn broer is vermoord door het Capitool. Zijn vriendin een jaar later. Ik was toen tien.

Toen hij doodging, zaten we met z'n allen in onze kleine woonkamer: de ouders en grootouders op de bank, de kinderen op zachte matten op de vloer. Mama had broodjes gehaald, die we genietend afbraken en in onze mond staken of in verse melk doopten. Levi, mijn oudere zus, legde vlechten in mijn haar.

We hadden hoop, we waren niet langer zo nerveus, want hij had de top vijf gehaald. Hij had een meisje van District 3 vermoord. Hij was slim en snel en kon goed klimmen – er leek écht een kans van slagen, van overleven, te zijn.

Tot hij in de val van de jongen uit 4 liep. Hij had iets in de gaten, net voor hij door het net omhoog werd geslingerd. Hij schreeuwde – heel kort en hoog – en drukte meteen zijn hand tegen zijn mond. De verbazing op zijn gezicht was duidelijker dan zijn angst.

Levi greep mijn hand en kneep erin.

Hij begon zich los te maken. Het zag er onhandig uit, hoe hij heen en weer slingerde en zijn lichaam omhoog probeerde te duwen. Ik dankte mijn District voor de kracht in onze armen en buik, want iemand anders had dit vast niet na kunnen doen. Het duurde lang voor hij eindelijk grip kreeg op het touw dat zijn voeten bijeenhield gebonden en zijn handen trilden overduidelijk terwijl hij het los probeerde te krijgen. Het hele huis hield zijn adem in.

Plots viel hij terug omlaag en zoog een teug lucht naar binnen.

'Hij moet voortmaken,' siste vader. 'Straks vinden ze hem nog.'

Een tel later werd hij door een drietand doorboord.