Αμαρτωλό καλοκαίρι

Κεφάλαιο 5_Πρόκληση

Έχω βάλει μια ψηλόμεση φούστα τζιν που κολακεύει τους γοφούς μου... έχω καιρό να την βάλω να πω την αλήθεια, δεν θυμόμουν καν πως καθόταν πάνω μου... αν και νομίζω δεν την ξαναέχω βάλλει από τότε που την αγόρασα, τελοσπάντων δεν πειράζει... μου αρέσει πολύ πάνω μου και μαζί με το μαύρο σατέν τιραντέ μου, είναι ένα χαλαρό σύνολο μεν σικάτο δε... τελευταία πινελιά τα μαύρα μου ψηλά πέδιλα και είμαι έτοιμη...

Δεν ήθελα να δείχνω επιτηδευμένη, ναι μεν προσπάθησα και μόνο εγώ ξέρω πόσο... αλλά παράλληλα να δείχνω και απλή και σέξυ.. εύχομαι να πετύχω το στόχο μου.... Έχω αφήσει τα μαλλιά μου λιτά και ελαφρώς σπαστά, τα έχω φέρει από τη μια πλευρά του κεφαλιού... μου δίνει άλλον αέρα πιστεύω πιο μοιραίο... είναι 9:30 και έχω μόνο μισή ώρα στη διάθεσή μου... πρέπει να δράσω γρήγορα...

Περπατάω προς το παράθυρο και τον βλέπω στη πισίνα που είναι μαζεμένη η παρέα του.. παίζει τόσο παθιασμένα χαρτιά που με κάνει να θέλω τόσο απεγνωσμένα να τον αποσυντονίσω....

Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι ακριβώς απέναντί του... είχε έτοιμη μαργαρίτα στη κουζίνα και με συντροφιά ένα ποτήρι κάθομαι στις ξαπλώστρες ακριβώς απέναντι από το τραπέζι που έχουν στρώσει και παίζουν πόκερ... Με αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην αυλή... κανένα συναίσθημα κανένα ίχνος αντίδρασης δεν διαγράφτηκε στο πρόσωπό του... μόνο τα μάτια του έγειρε προς το μέρος μου καρφώνοντάς με και κοιτώντας με εξεταστικά από την κορυφή ως τα νύχια...

Δεν μπορώ να καταλάβω αν του άρεσα, αλλά το γεγονός ότι δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω μου σημαίνει κάτι έτσι;... Παίρνω το βλέμμα μου μακριά από το δικό του και πίνω μια γερή δόση από το ποτήρι μου... το αλκοόλ κατακαίει το σωθικά μου, και μαζί με αυτά ότι αμφιβολία και δισταγμό με διακατέχει αυτή τη στιγμή.. πρέπει να του αποδείξω ότι υπάρχω, ότι είμαι εδώ και εγώ κρατάω τα ζάρια του παιχνιδιού... σηκώνομαι αισθησιακά από τη θέση μου ενώ νιώθω το καυτό του βλέμμα να παρατηρεί κάθε μου κίνηση, κάθε μου ανάσα ....

Φτάνοντας στο μέρος που παίζουν απλά περιφερόμουν γύρω τους... κάποιοι σίγουρα πίστευαν ότι περιφερόμουν άσκοπα γύρω τους, με ένα σαγηνευτικό χαμόγελο θεωρούσαν ότι μπορεί και να τους την έπεφτα... πόσο ανόητοι μπορούν να είναι κάποιες φορές οι άντρες ...αυτό που δεν καταλάβαιναν ήταν ότι έλεγχα... έλεγχα κινήσεις, χαρτιά, ματιές όλο νόημα με ένα και μοναδικό σκοπό.... να βοηθήσω το μοναδικό άτομο που με ενδιαφέρει σ' αυτό το τραπέζι...