Αμαρτωλό καλοκαίρι

Κεφάλαιο 6_Αποκαλύψεις

Δεν προλαβαίνω όμως να βγω από αυτές όταν νιώθω κάποιον να με τραβάει σε μια σκοτεινή γωνία και δεύτε τελευταίων ασπασμών... θα με βιάσουν παιδιά και δεν θα το καταλάβω με τέτοια ζαλάδα που έχω...

«Πως νιώθεις;» ακούω μια γνωστή φωνή να με ρωτά απαλά και εγώ απλά προσπαθώ να προσαρμοστώ στο λιγοστό φως που υπάρχει για να διακρίνω...

Έναν ανήσυχο Μιχάλη να με ρωτά αινιγματικά... μακάρι να 'ξερα Μιχαλούκο μακάρι να 'ξερα... «Ζαλίζομαι λίγο αλλά είμαι καλά..» του λέω και ξαφνιάζοντάς τον χώνομαι στην αγκαλιά του... δεν ξέρω γιατί αλλά τον είχα ανάγκη... την αγκαλιά του βασικά, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μου είχε λείψει... πάντοτε χουχούλιαζα μέσα σ' αυτή και αποκοιμόμουν μέχρι να βρεθώ την επόμενη μέρα στο κρεβάτι μου και να αναρωτιέμαι ποιος με έφερε εκεί... ποιος άραγε.. το παράξενο είναι ότι σε κανενός από τους γκόμενους μου δεν μπορούσα να κοιμηθώ στην αγκαλιά τους.. είμαι λίγο σπαστική και όσο να ναι δεν μπορούσα με τίποτα να βολέψω το σώμα μου ...

Αν δεν ήμουν μεθυσμένη θα στοιχημάτιζα ότι κάτσαμε για λίγα λεπτά έτσι αγκαλιασμένοι, με εκείνον να μυρίζει τα μαλλιά μου... φίλε φαντάσματα νιώθω, τι σκατά... δεν κατάλαβα πότε βγήκαμε από μαγαζί ,πότε έκατσα στη πίσω θέση και πότε ξεκινήσαμε να κουνιόμαστε... τι στον κόρακα πόσο ήπια...

Νίκη pov

Τι κάνει τόση ώρα στο μπάνιο... έχω αρχίσει και ανησυχώ... πόσα να αντέξω η ρουφιάνα απόψε... την απόρριψη του βλάκα απέναντι που ούτε βλέφαρο δεν έχει γυρίσει απάνω μου, ή την αλλόκοτη συμπεριφορά της Ελίνας «Τι κάνει τόση ώρα;» λέω ασυναίσθητα και ο Μιχάλης με σκουντάει για να τον ακούσω μέσα στη δυνατή μουσική... «Πολύ δεν έχει αργήσει;» με ρωτάει και εκείνος και καταλαβαίνω ότι από την ώρα που έφυγε αυτό σκέφτεται και εκείνος... «Μιχάλη έχει πιει αρκετά, και έχει καιρό να βγει έξω, δεν πας να δεις τι κάνει;» δεν χρειαζόταν να πω τίποτα άλλο και είχε ξεκινήσει ήδη για τις τουαλέτες... αυτή τη στιγμή δεν θα σχολιάσω το υπέρμετρο ενδιαφέρον του όπως και άλλα πολλά... θα έρθει και εκείνη η ώρα...

Δεν αργούμε και μετά από λίγα λεπτά είμαστε στο αμάξι ,για το σπίτι..είμαι στα πίσω καθίσματα μαζί της ενώ η Εύη έχει κάτσει στη θέση του συνοδηγού... ο Μιχάλης αν και ανήσυχος πηγαίνει σταθερά και ήρεμα στο δρόμο... όσο και να θέλουμε να φτάσουμε σπίτι δεν γίνεται να διακινδυνέψουμε την ασφάλειά μας... ο κακόμοιρος περιορίζεται στα ανήσυχα βλέμματα που της ρίχνει ενώ την έχω βάλει στον ώμο μου πλέον να κοιμάται, για να την ελέγχω καλύτερα... «Θα είναι καλά Μιχάλη... κοίτα μπροστά σου μην πέσουμε σε κανέναν γκρεμό...»