Αμαρτωλό καλοκαίρι

Κεφάλαιο 4_ What if we?

οπωσδήποτε το τραγούδι!!!!!!!

«Ξέχνα το...» της ξεκαθαρίζω και απομακρύνομαι από κοντά τους με μακροβούτι... νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει από την πίεση του νερού, αν είναι δυνατόν τι μου ζητάει να κάνω να την πέσω στον αδερφό της... πως μπορεί και μου ζητάει κάτι τέτοιο... δεν μ' αρέσει να παρακαλάω για προσοχή... με θέλει καλώς, δεν με θέλει πάλι καλώς... αλλά ποτέ δεν γούσταρα να κάνω κάποιον να του αρέσω με το έτσι θέλω... είμαι αυτή που είμαι και σε όποιον αρέσω, δεν θα παρακαλέσω κανέναν να μου κάτσει... προφανώς ότι ένιωθε, αν ένιωθε... τέλος πάντων ότι ήταν αυτό τελείωσε πέρασε και δεν τον ακούμπησε... τόσα χρόνια υποτίθεται του άρεσα από τα λεγόμενα των κοριτσιών αλλά και από αυτά που έβλεπα και η ίδια... και είναι μικρότερός μου να πάρει ευχή... αυτός σε λίγο δεκαεννιά και εγώ σε κάποιους μήνες εικοσιτέσσερα... θεέ μου όσο τον σκέφτομαι τόσο θυμώνω... δεν καταλαβαίνω γιατί.. δεν υπάρχει λόγος γαμώ να κάνω έτσι...

Δεν ξέρω πόση ώρα βρισκόμουν κάτω από το νερό... ένιωθα ότι χαλάρωνα, ότι ηρεμούσα, μπορούσα να κρατήσω για κάμποσα λεπτά την αναπνοή μου... εκεί μέσα στο νερό ένιωθα ότι ανέπνεα γιατί έξω στην επιφάνεια, στο οξυγόνο ένιωθα να ασφυκτιώ... δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να καταλάβω... ξαφνικά νιώθω ένα παφλασμό κοντά μου και σε λιγο ένα γερό κράτημα χαμηλά στη μέση μου, δυο γεροδεμένα χέρια τυλίγονται γύρω από τη κοιλιά μου και με τραβάνε στην επιφάνεια...

«Ποιος στο διάολο....;» ρωτώ μόλις παίρνω ανάσα και γυρνώ για να αντικρίσω...

«Γιατί το έκανες αυτό;»

«Ποιο ακριβώς;»

«Να αυτοκτονήσεις προσπαθείς; Τι στον πούστο είχες στο μυαλό σου Ελ;» όντως άλλαξε πολύ, όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και στην αιχμηρή γλώσσα που χρησιμοποιεί, ποτέ δεν τον είχα ακούσει να μιλάει έτσι...

«Να χαλαρώσω ήθελα, εσένα τι σε νοιάζει... είδες καμιά κίνηση που να δείχνει ότι πνίγομαι;» του φωνάζω οργισμένη ενώ απελευθερώνομαι από το κράτημά του και κολυμπώ προς τα σκαλοπάτια της πισίνας...

«Έχεις γίνει πολύ πιο σπιρτόζα, από ότι σε θυμόμουν ...» και τον βλέπω να μου χαμογελάει αινιγματικά... θα τρελαθώ, πότε απέκτησε και λακκάκια... και αυτό το πιγούνι, μαζί με το αστραφτερό του χαμόγελο... λες και πρωταγωνιστούμε στην διαφήμιση της τριντέντ...

Δεν κατάλαβα το υφάκι του αλλά θα του δείξω εγώ.. φτιάχνω το μαγιό μου λίγο πριν χαθώ κάτω από το νερό και αναδύομαι ακριβώς στα σκαλιά.. ανεβαίνω αργά και βασανιστικά τα σκαλοπάτια ενώ οι γοφοί μου λικνίζονται στο περπάτημα μου.. τόσο όσο.. όχι επιτηδευμένο αλλά φυσικό... ιδανικό για να αποτρελάνει κάθε νοήμων αρσενικό... χαϊδεύω τα μαλλιά μου φτάνοντας στο τέλος τους και στραγγίζοντας τα στη πλάτη μου λίγο πριν γυρίσω πίσω μου και τον δω να με κοιτά... σαν μαγεμένος;...