Close your eyes only

Bir ve son

Şairler, yazarlar, ressamlar konuşamaz der insanlar.. Anlatamazlar kendilerini ne kadar isteselerde olmaz. İki kelime oluşturmak basittir belki diğer insanlarca. Duygusuz bir kaç cümle oluşuverir öylece. Ancak duygularını sanata dökmüş insanlar çalışmalarında arar cümleleri, acıları ve duygıları. Göstermek aktarmak isterler ne kadar acı içinde yaşadıklarını.. Her yerin zifiri olduğunu anlatmak isterler ama olmaz.. İnsanların görmediği benim bildiğim bir olay oldu sanki bu artık.. Belki de bir çizer olduğumdandır belki de içimdeki karanlığı saklayışımdan.. Benim gibi karanlıkta kalmışları fark etmem bu yüzdendir..

Bu gün bir kış gecesi sadece. Elimin altındaki hüzünü okumalıyım belki de, diye geçiyor aklımdan düşünceler. Kitabı elime alıyorum öylece bir bakıyorum kapağındaki resime. Kitabı daha sıkı kavrayorum. Kapağı aralıyorum yavaşça dönüyor sayfalar birer birer kapanıyor bir diğeri üstüne. Yavaş yavaş tanımaya başlıyorum karakterleri. Tatmaya başlıyorum yaşadıkları hüznü ve karanlığı sebebsizce dökülen inci taneleri eşlik ediyor kitap okumama..

İlk doğum günüm yetim hanede kutlandı. Diğer doğum günlerim de pek farksızdı ilkinden. Bu gün üniversiteye başlayışımın ilk günü. Pek mutlu sayılmam insanların içinde olmaktan. Beni bırakan ailem gibi bakar gözleri. İçindeki binbir duygu barındırır bazende hüzün baskındır bana bakışlarında insanların. Ben sadece saklandığım toz pembe hayallerime sığınırım hep.

Artık aklımda yer etmiş düşümceleri temizlemek istiyorum. Ama yapamam bunu biliyorum..

Bunları düşünmektense kalkıp hazırlanmalıyım hazırlanmalıyım sadece. İlk önce yorganı attım üstümden, bacaklarımı sarkıttım yatağımdan aşağı. Azıcık güç sarf ettim ayağı kalkmak için. Gerçi azıcık gibi hissettirmedi 20 yaşında bir gençten çok yaşlı gibiyim belkide. Ruhum artık ölümü bekleyen yaşlı sabrı ve durgunluğuyla zincirlemiştir bedenimi..

Boş düşüncelere yer yok kızım. Bir kaç tembel ve savsak adımla ulaştım küçük eski gardrobuma. Kulbu güçsüz bir şekilde kavrayıp kendime çektiğimde üstüme devrilen dolap kapağı ve eski menteşelere kızdım sessizce. Sonra buğulandı gözlerim. Ağlamak yok dedim öylece kendime. Kapağı bıraktım sessizce yere. Sıktım kendimi ellerimi yanaklarıma koydum bir kaç kez vurdum kendime. Tekrarladım bir kaç kelimeyi güçsüz ve alçak bir sesle.

"Ağlamak yok orin. Ağlamak yok. Sen güçlü bir kızsın. Kıyafetlerini al ve giy okula git hadi." Neden sulu gözüm sanki? Neden düşer inci taneleri? Neden geri gitmez ki. Göz gezdirdim raflara ne giyebilirim diye. Paspal bir insansam kaderim sadece ünüforma giymekdir sadece. Elimi uzattım orta rafa beyaz gömleği aldım. Biraz eğildim alt raftan pantolon almak için eskimeye başlamış bir kot pantolonu aldım. Üstünme geçirdim yavaş yavaş..

Kapının yanında duran çalışma masasının üstündeki çantamı aldım çıktım yurttan. Kahvaltı etmedim. Gerçi kahvaltıya inmezdim ki ben. Yolda ilerlerken bir markete uğradım. Yanımda olan para ile kraker aldım sadece. Parasını ödeyip çıktım. Çantamın fermuarını açıp düzensiz bir şekilde yerleştirdim krakeri kapattım fertmuarı. Bileğimdeki saate baktım neredeyse geç kalacaktım derse. Çantamı sıkıca kavrayıp koşmaya başladım insanların arasında.

Okula vardığımda kendi sınıfımı aramaya koyuldum yardım istemeden önce. İnsanlardan yardım istemek hayatımdaki en kötü şeydi. Sınıfımı bulma telaşesiyle birine çarptım.

"Özür dilerim." diye panikle bağırdım. Kafamı eğdim adımlarım hızla birbirini takip etti. Çarptığım kişiden hızla uzaklaştım.

"Sakarsın kızım. Çok aptal ve salaksında. Ailen belki bunu sezdiği için bırakmıştır seni." Kendime kızdım sessiz şekilde. Gözlerim buğulanmaya başlamışken lavaboyu gördüm. Koşar adım içeri girdim kapıyı kapattım. Kabinlerin olduğu yere ilerledim. Boş bir kabine girdim kapıyı lavaboda yankı yapacak bir şekilde kapattım. Kapıya yaslanıp ağlamaya başladım.. Ağlamak neden kolaydı neden gülmek en zoru iken ağlamak çok kolay gelir insan..

~~~~~~~~~~~~~
Canım sıkılınca yazdım. İyi yada değil bilemem bunu merak ettiğimden burada paylaşıp yorum alayım dedim.. #.#