Please, help me out..✔

[01]

Joost
Ik sla de deken van me af wanneer mijn wekker gaat en loop naar de badkamer. Mijn kleding ligt klaar op de badrand en terwijl ik me langzaam uitkleed bekijk ik mezelf in de spiegel. Een lelijke, magere jongen met veel sneeën en littekens die te zien zijn over zijn hele lichaam. Zuchtend loop ik naar de douche. Ik zet hem aan en stap eronder. Het warme water glijd over mijn gezicht naar beneden. Als ik klaar ben droog ik me af, kleed ik mezelf aan en poets mijn tanden. Ik loop naar beneden en ga aan tafel zitten. Mijn moeder legt mijn bord voor me neer. "Heb je goed geslapen schat?" vraagt ze. "Kon beter, ik sliep pas om 2 uur en ik dacht aan alles en nog wat.." zeg ik. Mijn moeder weet dat ik in de knoop zit met mezelf. Dat is pas echt begonnen toen een paar jaar geleden mijn vader was overleden. Het bleek dat hij zelfmoord gepleegt had, en dat kwam echt heel hard binnen. Hij heeft altijd met problemen rond gelopen, en dat hebben we nooit geweten. Dan voel je je verantwoordelijk voor zijn dood, en dan begin je te denken. Negatieve gedachtes die door je hoofd gaan spoken en zeggen dat je niet goed genoeg bent, wat ik dus ook altijd heb. "Het komt goed lieverd, je moet volhouden. Ik ben er voor je als je er iets uit moet gooien. Opkroppen is nooit goed." zegt ze. Ik knik en werk mijn broodje naar binnen. Als ik klaar ben ruim ik mijn bord op. Ik kijk op de klok. 10 over 8. Ik moet naar gaan voordat ik te laat kom. "Succes op school schat." zegt mijn moeder. Ik geef haar nog een kus en een knuffel, pak mijn spullen, pak mijn fiets en fiets naar school.

Ik voel dat ik wordt aangekeken door mensen wanneer ik de school inloop. Ik heb een shirt aan, en een keer geen trui. De littekens en sneeën zijn duidelijk te zien. Mensen fluisteren dingen, maar ik trek me er niks van aan. Het boeit me niet meer wat anderen denken. Mijn leven is toch al een hel, en ik ben gewent dat mensen over me praten. Vrienden heb ik toch niet, dus als ik zelfmoord zou plegen zou het sowieso niemand boeien. De bel gaat. Ik slenter de trap op naar het lokaal waar ik heen moet en ga achterin zitten, zoals altijd. Ik pak mijn oortjes erbij en doe ze in. Ik zak weg in mijn stoel terwijl de muziek in mijn oren galmt. Dit is wat ik elke les doe, en het valt nooit iemand op. Mensen komen het lokaal binnen, en ik zie ze allemaal kijken naar mijn armen. Ik wil commentaar geven, maar ik besluit om dat maar niet te doen. Zuchtend staar ik voor me uit. I really wanna give up, I can't take this anymore..