Please, help me out..✔

[16]

Alissa
We zijn nu iets van 3 uur verder totdat ik gebeld wordt door Duncan zijn moeder. "Hey Alissa, ik heb jammergenoeg slecht nieuws.." Ze klinkt van slag en ik hoor dat ze huilt. "Wat is er?" "Duncan is nadat hij bij jou wegging voor een trein gesprongen.." ik kan niet geloven wat ik zojuist heb gehoord. Waarom heeft hij dat gedaan? Ik ben sprakeloos. "Ik weet het, ik was ook sprakeloos toen ik het hoorde.." zegt ze snikkend. Ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. "Het spijt me zo.." is het enige wat ik uitbreng. "Hoezo zeg je dat? Jij hebt toch niks gedaan en je kan hier ook niks aan doen." zegt ze. "Ja je hebt gelijk." zeg ik maar. Ik heb wel het gevoel dat het mijn schuld is. Misschien als ik niet in zijn leven was geweest, was hij nooit zo geweest? "Als je wil kan ik je de locatie doorsturen waar zijn begrafenis gaat plaats vinden. We hebben nog niks geregeld maar dat gaan we wel doen." "Ehm ja moet ik even kijken, het komt best hard binnen, en ik had hem tegen kunnen houden maar ik wist van niks. Ik voel me zo schuldig.." zeg ik. Een traan glijd over mijn wang die ik snel wegveeg. "Lieve schat, ik ken je al sinds je geboorte en ik weet dat jij alles zou doen om hem tegen te houden. Maar ik wist ook van niks, echt niet. Jij wilde het beste voor hem, en ik ook. Het is super rot dat het zo is afgelopen, maar het is niet anders. Het gaat moeilijk worden om dat te verwerken. Maar we moeten door, hoe moeilijk het ook is.." "Ja dat is waar." antwoord ik. Ik ben echt bang dat het dus wel echt mijn schuld is. Ik had hem kunnen tegenhouden, waarom deed ik dat niet? Misschien omdat ik niet aan hem zag dat hij het wou doen. Ik weet het niet.. Ik had het moeten doen toen ik de kans kreeg. Ik kon Duncan tegen houden, maar dat deed ik niet. Ik wist het niet.. "Meid, gaat het wel? Je bent echt heel stil." verbreekt Duncan's moeder de stilte. "Ehm ja het gaat.." zeg ik. "Neem je rust Alissa, je hebt het nodig. Je bent van slag, ik ook. Je hebt tijd nodig om het te verwerken, dus neem die tijd." zegt ze. "Ja.." antwoord ik. "Maar dan ga ik hangen, doei Alissa! Pak jezelf niet te hard aan meid, het is niet jou schuld." "Ja, doei.." ze hangt op en ik gooi mijn telefoon naast me neer. Ik druk mijn gezicht in mijn handen en ik voel tranen via mijn armen naar beneden glijden. Als ik nooit was begonnen met zeiken over het feit dat hij steeds mensen pest was dit niet gebeurt. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. Een rode streep van bloed zit onder mijn neus. Met een washandje veeg ik het weg. Uit woede had hij me geslagen waardoor ik een bloedneus kreeg. Als ik klaar ben met het washandje doe ik hem in de wasmand en bekijk ik mezelf in de spiegel. Donker bruin haar, bruine ogen. Ik weet niet of ik blij moet zijn met mezelf of niet. Depressief ben ik niet, en ik zit ook niet met mezelf in de knoop. Maar ik heb het gevoel dat dat gaat gebeuren, maar dat wil ik helemaal niet. Ik ben opzich best wel tevreden over mijn uiterlijk en innerlijk, maar ik had Duncan wel liever levend gehad. Ik zucht, loop naar mijn kamer en laat me op mijn bed vallen. Waarom moest Duncan nou gaan..