Please, help me out..✔

[22]

Joost
We lopen het gemeentehuis in. Het is raar om te zien hoe het hier binnen veranderd is, ik ben hier echt al zo lang niet meer geweest. Ik loop met Link achter zijn moeder aan, want ik heb geen idee waar we heen moeten.

Uiteindelijk komen we aan bij een wachtkamer. "Ik heb al een afspraak gemaakt voor 7 uur, dus we moeten nog 3 minuutjes wachten." zegt Link zijn moeder. Ik ben zenuwachtig. Waarom? Geen idee. Link ziet dat ik tril en pakt mijn hand vast. Met zijn gezicht gaat hij richting mijn oor. "Het komt goed baby." fluistert hij waarna hij zijn lippen op mijn wang drukt. Is het niet gek dat mijn vriendje over een paar minuten technisch gezien mijn broer is? Ik glimlach en kijk hem lief aan. Hij is echt een schat.

Na bijna een uur komt Link zijn moeder weer terug. Wij hoeften niet mee, maar dat maakt opzich niet heel veel uit. Ze heeft papieren vast. "Het is geregeld, je bent nu echt van ons." zegt ze. Ik kijk Link blij aan en vlieg in zijn armen. Volgensmij ben ik echt al lang niet meer zo blij geweest. "Kom, dan gaan we naar huis." zegt zijn moeder. Of, mijn moeder? I don't know. Het zal in het begin nog raar zijn om haar mijn moeder te noemen.

Bij Link thuis lopen we door naar boven. Het is bijna half 9 en ik ben best wel moe wat Link ook aan me zag. We trekken onze pyjama's aan en gaan samen in bed liggen. "Joost?" hoor ik Link zeggen. "Ja?" "Hoe voel je je nu? En alsjeblieft eerlijk." vraagt hij. "Ehm, opzich wel goed." zeg ik. "Okay, mooi." hij geeft me een kus en ik ga tegen hem aan liggen waarna ik in slaap val.

§1 maand later§

"Joost, Link, wakker worden!" zegt onze moeder. We staan op, maken ons klaar en gaan naar beneden. Onze moeder heeft andere werktijden gekregen zodat ze in de ochtend met ons kan mee eten. Het gaat trouwens veel beter met me, echt veel beter. Ik sta veel sterker in mijn schoenen en laat me niet meer de grond in boren. Duncan is nu al een maand weg, en mijn moeder ook. Duncan kende ik niet echt goed om eerlijk te zijn, maar alsnog is het wel kut. En over mijn moeder, ofcourse hielt ik super veel van haar, en dat doe ik nogsteeds. Maar ik moet ermee dealen dat ze er niet meer is. Alle meubels uit mijn oude huis zijn verkocht, en volgensmij is het huis ook al verkocht maar dat weet ik niet zo zeker. Het geld heb ik gekregen, maar als ik eerlijk moet zijn heb ik geen idee wat ik met al dat geld aan moet. Al mijn wonden zijn genezen en ik heb me sinds die maand dat ik hier ben niet meer pijn gedaan. Ik heb een belofte met Link, dat als ik het zou doen hij mijn telefoon voor een dag zou afpakken. En hoe vaker ik het deed, hoe langer hij hem afpakte. Maar dat is niet gebeurt. Kinderachtig? Misschien, maar het is opzich een best goede belofte. Link en ik zijn nog closer geworden dan eerst. Hij is nu mijn broer, maar het voelt alsof hij nogsteeds mijn vriendje is. Daar hebben we het eigenlijk niet eens over gehad. In de klas is de sweer ook veranderd. Het was eerst super sad, maar nu opzich wel blij. Ik weet niet wat er gebeurt is, als het maar zo blijft. "Joost, je eten." Link tikt me aan. "Ohja sorry." zeg ik en ik pak mijn broodje. Onze moeder grinnikt. "Waar zat jij met je hoofd?" vraagt hij. "Hier in huis." "Ha, ha." zegt Link sarcastisch waarvan ik moet lachen. We eten ons eten op en gaan richting school. Ik ben echt blij met mijn leven hoe het nu is. Als Link er niet was, zat ik nu in een weeshuis in Enschede. Thanks Link, voor alles.