After Light

4 STEPS

CHANGE

-/ "Sometimes it's not the people who change, it's the mask that falls off."-ctto"/

"BEEPP-BEEPP---

Napabalik ako sa wisyo ng bumosena ang sasakyan sa aking likuran hudyat na red light na pala. 

Nakarating ako sa aming bahay at marami ng nakaparke na sasakyan rito.  Gabi na kaya sigurado akong marami-rami na rin ang bisita. Malaki rin naman ang aming bahay dahil kaming magkakapatid ang nagtulong tulong upang ipundar ito.

Bumaba na ako sa kotse at dahan dahang pumasok sa garden ng aming bahay. Ang aking pamilya ay nagkakasiyahan na nga.

I hid myself near the tree at pinagmasdan muna sila. They all seem so happy, too happy and that is one of the reason why it's so hard for me to go home.

Mas gugustuhin ko nalang mag stay sa hospital ng ilang buwan o mag volunteer sa isang medical mission sa malayong lugar than staying here. Because when I'm here I feel like I'm out of place. I no longer feel the 'home' in this house. Ang saya kasi nila na para bang kapag kasama ko sila, nagmumukha akong malungkot na bata. Na hindi ko mapapantayan ang kasiyahan nila. I don't know how long its been since I felt this or when it all begun.

Or maybe this begun when i lost--

"Anak! " sigaw ng aking ina . Tumigil na pala ang musika at lahat sila ay nakatingin sa akin. Kahit ang mga bisita ay sa akin na tumingin.

Sanay na ako na tignan na para bang isang hiwaga na hindi nila maintindihan. Lumapit ako sa pamilya at sila'y niyakap. Niyakap ko ang ang aking dalawa kong kapatid at ang aking mga magulang.

"Mabuti at nakauwi ka" sarkistong sabi ng aking ama. Tumingin ako sa kanya at ngumiti na lamang

"Happy birthday ate" tipid akong yumakap kay ate Kim at binigay ang regalo

"Salamat Ally" tugon nito at pinisil ang aking mga kamay.

Somehow, I felt the warmth dahil sa kanyang paghawak sa aking kamay ngunit nangingibabaw parin ang lamig sa aking sistema

"Nasaan na aking mga pamangkin?" tanong ko kay kuya Allan

"Pinatulog na ng kanilang ina" ngiti nitong sagot sa akin

Apat na taon na rin kasi siyang kasal.  At may dalawang anak ito, kambal.

Lahat ng tao rito ay pinagmamasdan ako. Na para bang isa akong dayo na ngayon lang nakita. Taas noo akong pumasok at walang niisa ang aking tinignan.

"Anak kumain ka na! Marami ang niluto ako" My mom tried to push me where the foods are but I touched her arm and stopped her.

"Busog pa po ako. Magpapahinga muna ako" unti unting nawala ang mga ngiti ng aking mga magulang at napalitan ng pag aalinlangan.

Hindi ko na hinintay ang kanilang sagot at umakyat na sa aking silid

Ibang iba ako sa bahay at sa hospital. Kung sa hospital ay todo ang ngiti ko, sa bahay naman ay para akong yelo. Na kahit totoong ngiti ay hindi ko maibigay rito. Ayoko lang talaga. Para kasing hindi naman kailanagan ang ngiti ko rito,marami namang bibigyan ng ngiti sa bahay na ito, hindi gaya sa hospital na saan sulok ka tumingin may umiiyak.

Somehow I felt like smiling is becoming my responsibility in the hospital. That I need to show my patients hope through smiling unlike here.....there is no reason ....to show my smile here.

Nagbihis na ako at umupo sa kama. 

"What a tiring day" I sighed to myself. Namiss ko ring kama na to. Saksi ang mga unan at kumot na ito sa lahat ng pinagdaanan ko, sa aking mga tawa at luha.