Ice Cream | bxg

~1.6

Kız mektup yazar, ardından sonsuza dek mutlu olacağını düşündüğü şeyi yapar.

O mektupta ise şunlar yazıyordur;

"Bay Bilmece,
Pardon, Bay Hayal Kırıklığı,
Seni öyle şekillendirmişimki kafamda gerçekte nasıl biri olabileceğini hiç düşünemedim. Sana suç yükleyemem. Ailemin vermediği şeyi senden beklemem aptallık olurdu. Ben aptallık yaptım. Özür dilerim. Seni sevdim, özür dilerim. Gülüşümde saklı kalacaksın. Bu demek oluyor ki; bir daha hiç açığa çıkmayacaksın. Seni seviyorum. Üzgünüm."

P

ofuduk terlikleriyle karşı binada oturan adamın evine ilerler kız. Bu cesaretine kendisi bile şaşırıyordu.

Evin kapısına geldiğinde tereddüte düşmeden mektubu koyup hızlı hızlı geri döndü. Şimdi asıl işe gelmişti sıra.

Banyo dolabından babasının tıraş bıçağını çıkardı. İşine yarardı. Bundan emindi çünkü babası fazlasıyla üzerinde denemişti.

Dediği gibi, sevgiye muhtaç büyümüşken ondan medet ummuştu. Ama şu an emindi ki; o sevilecek birisi değildi. Bunun için varolmamıştı. Görüşü bulanıklaştığında buna anlam veremedi. Ne bekliyordu ki?

Alışması lazım değil miydi? Düşüncelerini uzaklaştırıp beyaz küvete bıraktı kendini. Birazdan bu kadar beyaz olacağından şüpheliydi.

Tıraş bıçağını bacaklarında gezdirdi. Alışmıştı. Acısı şimdilik hissetmiyordu.

Sonra koluna getirdi. Eğer değdirirse fazla kan kaybedecekti. Ama bunu yapmaya çalışmıyor muydu? Peki hazır mıydı? Sonsuzluğa...

Fikrini değiştirmeden tenine bastırdı keskin metali. İstediğine ulaşıyordu. Diğer hayatında mutlu olacaktı.

Ama neden ağlıyordu? Mutluluk gözyaşları olduğunu düşündü. Hiç mutlu olamamıştı ki. İkilemeye düşmesi oldukça doğaldı.

Banyonun kapısının kırılırcasına açıldığında görme yetkisini kaybeden gözlerine kulakları yardımcı oldu.

"Aptal mısın?!"