gün ışığım

Affet Beni

Hani insan ne yapacağını bilemez göreceği şeylerden olabilecek şeylerden korkar... ışte o an bu andı benim için, beyin felci geçirmiş gibi hissediyorum tam bir araftayım . Korkuyorum hiç birşeyden bu kadar korkmadım diyemem çünkü bu anı bu korkuyu bir yıl öncede yaşadım .Şu korkunç hayatta tek kalmaktan korkmuştum . Şükürler olsun ki Allah onu(yekta'yı) benden almamıştı ama belki şu karşımdaki adam onu benden almıştı benim şu korkunç hayatta tek kalmama sebep olmuş olabilir . Hayatımı adadığım insanı ,şu hayattaki tek varlığımı bende almıştı. Elinde tuttuğu bıçakta benim biricik kardeşimin kanı vardı. Bir an ona doğru yavaş adımlarla yaklaştığımı farkettim.Oda ona yaklaştığımı farketti . Yüzünü göremiyorum ama çenesinin seğirdiğini görebiliyordum . Şapkasını aşağı doğru indirip düzeltti . Hızla merdivenlerden aşağı indi tam peşinden gideceksin aklıma yekta geldi. Duvarın arkasında yekta'nın nasıl bir durumda olduğunu bilmiyorum ve göreceklerimden gerçekten çok korkuyordum . Hızla bir adım attım ve yerde yüz üstü uzanmış yektayı gördüm . Yüzü görünmüyordu ama giydiği kıyafetlerde tanımıştım . Onun o halini görünce içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim. Dizlerimin üzerine çöktüm . Nefes almakta zorlanıyordum . Duvarlar üstüme üstüme gelmeye başlamıştı . Astım hastasıydım . Fazla heyecanlandığımda ve fazla korktuğum zaman hep böyle olurdum. Yere uzanıp nefes almaya çalıştım. Ama artık gerçekten tükenmiştim nefes almak istemiyordum . ilacım çantamda ama istemiyordu yaşamak istemiyordum artık . Şu hayatta tek başıma yaşayamam olmam gereken yerde olmalıyım ailemin yanında olmalıydım daha fazla direnmedim ve yavaşça gözlerimi yurdum sesiz bir sesle "affet beni anne yekta'yı koruyamadım." dedim. Gözlerimi biraz araladım ve sonra kendimi sonsuzluğa bıraktım.

*YEKTA''DAN*
Dersteyken yine o adamdan mesaj geldi . Kardeşi ile eskiden bir ilişkimiz vardı. Ama çok saçma birşeye dönüştü ayrılmak istediğimi söylediğimde sinir kırizi geçirdi önüne ne geldiyse kırıp döktü ve gitti bir kaç gün onu görmedim sonra intihar ettiğini duydum . Üzülmüştüm hem de çok çünkü ona karşı bir şeyler hala hissediyordum ama yürütemiyorduk onun anlamsız kıskançlıkları beni gerçekten çok sıkmıştı .Zaten ona iyi gelmiyordum .Ona aşık değildim sadece hoşlanıyorum ve o hoşlanatı zamanla azalıyordu oysa o bana daha çok bağlanıyordu. Ona olan ilgisizliğin onu sinirlendiriyor . Son zamanlarda çok sık sinir kırizi geçiriyordu. Bundan dolayı ondan ayrıldım . Abisi bir türlü peşimi bırakmıyordu .Sürekli tehdit mesajları yolluyordu. Güneş'e zarar vermesinden korkuyordum . Dersi dinlerken mesaj geldi .Telefonu cebimden çıkarıp mesajı okudum . öylece kalakaldım .Yine o adamdan mesaj gelmişti .Mesajda " Gelde ablanın şu iğrenç cansız bedenini kaldır yerden "yazıyordu. Ellerim titriyordu .Gözlerimi mesajdan alamıyordum .Tekrardan okudum bir türlü yazan şeyi anlamıyordum . Hızla ayağa kalktım . Kapıya yöneldim ,hocanın ne dediği umrumda değildi.Hızla sınıftan çıktım . Hızlı adımlarla öylece yürüdüm tam merdivenlerden inecekken bir inleme sesi duydum ve hızla oraya yöneldim . Bir çocuk yerde yüzüstü uzanmış biraz ileriye baktım . Oradaydı yorgun bedeniyle öylece yerde yatıyordu .Ona yaklaşıp yanına çöktüm o güzel sarı saçlarını okşadım burnumu saçlarına yaklaştırdım cennet kokusunu içime hapsettim . Cebimdeki telefonu çıkarıp ambulansı aradım . Biraz bekledikten sonra ambulans geldi .Güneş'i ve diğer çocuğu ambulansa yerleştirdiler bende Güneş'in yanına geçip elini avuçlarının arasına alıp öptüm yumuşacık ve buz gibiydi. Görevliler hızla birşeyler yapıyorlardı bu beni dahada korkutuyordu . Titrek sesimle görevlilere " o iyi olacak değil mi ? "diye sordum. Görevli bana bakarak " Hasta iyi olacak merak etmeyin . Hastanın bilinci açık onunla konuşabilirsin ."dedi. onun kulağına biraz yaklaşıp "beni bırakma abla "dedim. yanağımdaki göz yaşlarımı silip kulağımı kalbine yasladım ve kalp atışlarını duymaya çalıştım.Yaşıyordu, hala kalbi atıyordu kokusunu içime çekip gözlerimi yumdum ve kendimi Gün Işığımın kollarına bıraktım.