Saving Aurelia.

02

|hoofdstuk 2|

'Ik meen het serieus, Djer, je had haar moeten zien. Echt, ik begrijp dat ze hartstikke veel moeite heeft met het verwerken van alles, en ik begrijp dat zoiets gewoon veel tijd nodig gaat hebben. Het is immers niet niks wat Aurelia heeft meegemaakt, maar. . .'

Djerra staarde Neralynn met een verveelde uitdrukking aan, die heen en weer liep in de ruime keuken van het roedelhuis; Djerra's gebruikelijke spot waar ze altijd wel rondhing als ze niets te doen had.

'Je had eigenlijk gewoon naar Rafe moeten luisteren, en haar niet moeten forceren. Niemand weet hoe ze zich werkelijk voelt, of wat ze ook maar denkt-'

'Heb je wel geluisterd? Ze was van mening dat wij haar daar achter hadden moeten laten! Dat ze niet eens meer wilt leven! Wat als ze zo--'

'Nogmaals, je moet haar niet forceren. Het enige wat wij kunnen doen voor haar, is er zijn wanneer ze echt iemand nodig heeft, en ook echt de behoefte heeft om te praten! Zolang ze dat niet wilt, moet je het ook niet uit haar gaan trekken,' tierde Djerra; ze was bang dat Neralynns manier van handelen er juist alleen maar meer voor zou zorgen dat Aurelia zich afzijdig hield van alles en iedereen, iets wat zij juist niet meer wilden.

Gefrustreerd slaakte Neralynn een zucht; ze snapte de standpunt van haar oudere zus wel, maar ze was bang dat als ze langer zouden wachten met het ondernemen van actie, Aurelia helemaal niet meer te redden viel.

'Gaat alles wel goed hier?'

Verschrikt keken zowel Djerra als Neralynn op, compleet verloren toen ze Rafe daar zagen staan. Aan de hand van de blik in zijn donkere ogen kon Neralynn al direct opmerken dat hij het gesprek heeft gehoord, en dat hij hier alles behalve blij mee was. 'Hoe was je bezoek bij Auri?'

'Ze heeft me eruit gegooid. . .' mompelde Neralynn, en Rafe zuchtte. 'Rafe, ik. . . ik ben als de dood dat ze zichzelf iets aandoet. . . ik weet het gewoon echt niet meer! Ze gaf gewoon toe dat ze liever niet meer wilden leven, dat we haar dood alleen maar hebben uitgesteld en dat het beter was geweest als we haar daar hadden achtergelaten. . . ik. . .'

Meer kreeg Neralynn er niet uit, en ze barstte dan ook in tranen uit. Djerra knipperde met haar ogen, met man en macht proberend om niet zelf te huilen nu ze Neralynn zo zag, en Rafe brak toen hij zijn mate zo hulpeloos zag. 'Ik ben gewoon zo bang dat ik op een dag bij haar langs ga en haar. . .'

'Stil maar,' zei Rafe, terwijl hij naar Neralynn toe liep en haar omhelsde. 'Dat zal niet gebeuren, je weet dat ik dat niet zal laten gebeuren,' fluisterde hij. Neralynn klampte zich aan hem vast, terwijl Djerra er een beetje ongemakkelijk bij zat; in tegenstelling tot Neralynn, was Djerra haar Mate nog niet tegengekomen.

Rafe bleef haar geruststellen, tot ze er eindelijk in slaagde te stoppen met huilen. Djerra sprong op van haar stoel, en keek de twee nu afwachtend aan. 'Dus, wat is nu de bedoeling? Want om eerlijk te zijn rinkelen er nu allerlei alarmbellen in mijn hoofd wat Auri betreft.'

'Ik kom daar zo snel mogelijk op terug, maar voor nu is het denk ik beter dat we haar weer even de ruimte geven en haar niet forceren met welke vorm van contact dan ook,' zei Rafe, en hij blikte snel op zijn horloge. 'Ik moet er vandoor, Drake kan elk moment arriveren.'

'Drake?!' riepen zowel Djerra als Neralynn nu uit. 'Hij heeft ons niet eens laten weten dat hij terug kwam!' vervolgde Djerra, stomverbaasd.

'Het was eigenlijk ook niet de bedoeling dat jullie er van te voren vanaf wisten, maar gezien de situatie met Auri. . .' mompelde Rafe, en hij drukte snel een kus op de wang van Neralynn. Ik zie jullie straks.'