Operadaki Hayalet

Gizemli Sebep

Tüm bunlar olurken, bir yandan da veda seramonisi gerçekleştiriliyordu. Bu muhteşem merasimin, günümüzde "savaşmadan ölmemeye" kararlı dediğimiz türden insanlar olan Mösyö Debienne ile Mösyö Poligny'nin emeklilikleri sebebiyle düzenlendiğini daha önce belirtmiştim. Kusursuz ama bir yandan da hazin gösterilerinin gerçekleştirilmesinde Paris'in sosyal ve sanatsal dünyasında önemli herkesin yardımını almışlardı. Tüm bu insanlar, Sorelli'nin elinde şampanya kadehleri ve dilinin ucunda çıkmayı bekleyen küçük veda konuşması ile emekliye ayrılan yöneticilerin gelmesini beklediği fuayede, gösterinin ardından bir araya gelmişlerdi. Sorelli'nin arkasında, Bale Topluluğu'nun genç-yaşlı tüm üyeleri, gün içinde olanları fısıldaşmış ya da arkadaşlarıyla seviyeli bir şekilde işaretleşmişlerdi. Yamuk zemin boyunca uzanan akşam yemeği masaları, bu gürültülü kalabalığı sarmalıyordu.

Dansçılardan birkaçı günlük kıyafetlerini giymişti bi|e Ama çoğu, ince tül etekleri içindelerdi. Hepsi de, bu olay sırasında özel bir ifade takınmanın doğru olacağını düşünmüştü. Biri hariç. Hayatının baharını -on beş yaş neşesini!- ya. şayan küçük Jammes, Hayalet'i de, Joseph Buquet'nin ölümünü de çoktan unutmuş gibiydi. Kahkahalarının ardı arkası kesilmiyor, gevezeliği son bulmuyordu. Mösyö Debienne ile Mösyö Poligny fuaye basamaklarında belirdiğinde, artık sabrı taşan Sorelli onu sert bir biçimde sükûnete davet edene kadar, etrafta hoplayıp zıplamaya, muziplikler yapmaya devam etti. Emekliye ayrılan yöneticilerin Paris tarzı bir neşe sergiledikleri kimsenin gözünden kaçmıyordu. Ne de olsa, kederi örtmek için neşe maskesi ya da neşeyi örtmek için hüzün, bıkkınlık ya da umursamazlık maskesi takmadan kimse gerçek bir Parisli olamazdı. Bir arkadaşınızın başının dertte olduğunu duyarsanız, onu teselli etmeye kalkmayın. Size rahatının çoktan yerine geldiğini söyler. Eğer arkadaşınızın bir konuda şansı yaver giderse, onu nasıl tebrik edeceğinize de dikkat edin. Bu konudan bahsetmeniz bile onu hayrete düşürür. İşte böyle; Paris'te, hayatlarımız koca bir maskeli balodan ibaret. Bale fuayesi ise Mösyö Debienne ve Mösyö Poligny olarak "bilinen" iki beyefendinin, hisleri her ne kadar güçlü olursa olsun, kederlerini açığa vurma hatasına düşecekleri son yerdi. İkisi de, ezberlediği konuşmasını yapan Sorelli'ye kocaman açılmış ağızlarıyla gülümsüyorlardı. Tam bu sırada, zıpır Jammes'in haykırışıyla yöneticilerin tebessümü yerle bir oldu ve tebessümün ardında gizledikleri sıkıntı ve keder apaçık ortaya serildi.

"Opera Hayaleti!"

Jammes bu kelimeleri tarifsiz bir dehşetle söylemişti. Parmağının ucu, züppelerin arasındaki soluk, kasvetli ve korkunç bir yüzü işaret ediyordu. Yüzdeki ayrık duran kaşlarının altında iki derin karanlık çukurdan başka bir şey yoktu. Mevzubahis kafa, kalabalık arasında anında büyük sükse yaptı. Herkes, "Opera Hayaleti! Opera Hayaleti!" diyerek yanındakini dirsekleyip kahkahalara boğuluyordu. Opera Hayaleti'ne içki ısmarlamaya heveslendiler ama Hayalet çoktan gitmişti. Kalabalığın arasından sıyrılıp kaçmıştı. İki ihtiyar beyefendi, küçük Jammes'i sakinleştirmeye çalışırken ve küçük Giry tavus kuşu gibi ciyaklarken, diğerleri Hayalet'i arıyordu ama arayışları boşunaydı.

Sorelli küplere binmişti. Konuşmasını bir türlü bitirememişti. Yöneticiler onu öpüp teşekkür ettiler. Hayalet'in yaptığı gibi hızla oradan uzaklaştılar. İki yönetici de aşağıda, şarkıcıların fuayesinde gerçekleşen seremoninin burada da tekrarlanacağını bildiğinden dolayı, bu duruma şaşırmamıştı. Sonunda, her zamanki akşam yemeğinin servis edileceği yönetici ofisinin dışındaki büyük lobide, yakın dostlarıyla son kez başbaşa kalabildiler.

Burada, yeni yöneticiler Mösyö Armand Moncharmin ile Mösyö Firmin Richard onları bekliyordu. Her ikisini de pek az tanıyorlardı ama yine de bol keseden ettikleri dostluk laflarına karşılık, onları pohpohlayan bin iltifat almışlardı.