The Sinners

Κεφαλαιο 6- "Dealer"

Ο θυμός είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα. Πολλές φορές προκαλεί μεγάλες καταστροφές όταν βγαίνει εκτός ελέγχου.

Ευτυχώς μερικοί άνθρωποι το ελέγχουν.

Και ευτυχώς για εμένα επειδή δεν θα ήθελα να δω τον Jensen θυμωμένο ξανά. Προτιμώ να του ρίχνω κλέφτες ματιές από τον μικρο καθρέφτη του αυτοκινήτου όσο εκείνος οδηγεί αμίλητος χαμένος στις σκέψεις του.

Ακόμα και όταν φτάνουμε πίσω στις αποθήκες εκείνος παραμένει αμίλητος. Δεν μιλάει σε κανέναν και εγώ αρχιζω να νιώθω άσχημα.
Τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου που τακτοποιεί κάποια πράγματα, φαινεται ακόμα πολύ απόμακρος.

"Συγνωμη εντάξει;" αναφωνω ξαφνικά. Τον απογοήτευσα, ακριβώς την ημέρα που με εμπιστεύτηκε για έναν τόσο σημαντικό ρόλο.
Εκείνος με κοιτάει έκπληκτος, δεν περίμενε κάτι τέτοιο όμως η έκφραση του παραμένει σκληρή.

"Δεν έπρεπε να έρθω, έπρεπε να μείνω πίσω απλά ήθελα να δω τι συμβαίνει." Λέω αθωα. Δε συνηθίζω να δικαιολογουμαι για τις πράξεις μου, είναι σημαντικό αυτό που κάνω και ελπίζω να το καταλάβει.

"Αν θέλεις να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε και να τα πάμε καλά πρέπει να με ακούς." Λέει παραδοξος ήρεμος πνίγοντας όλο το θυμό μέσα του.

"Το ξέρω." Απαντώ ενώ σκύβω το κεφάλι μου.

"Οπότε κανόνισε την πορεία σου." Λέει ενώ κλείνει την βαλίτσα και φεύγει γρήγορα από κοντά μου. Φυσικά και δεν έχει ξεθυμανει ακόμα, τι πεισματάρης που είναι.

Γυρναω τα μάτια μου και αρχίζω να κατευθύνομαι προς την έξοδο. Ίσως αύριο τα πράγματα να είναι καλύτερα.

Βγαίνω έξω στο σκοτάδι και παρατηρώ την πεδιάδα γύρο μου. Η πόλη είναι κάνα 20λεπτο μακρυά με τα πόδια και αν θέλω να φτάσω πριν το ξημέρωμα πρέπει να ξεκινήσω τώρα. Θα περίμενα κάποιον άλλον να με γυρίσει όμως η ησυχία και η επιθυμία του να μείνω για λίγο μόνη είναι πολύ πιο ισχυρή αυτή τη φορά.

"Για που το έβαλες όμορφη;" ακούω ξαφνικά μια γνώριμη φωνή από πίσω.
Γυρναω έκπληκτη για να δω τον Tyler να με πλησιάζει με ένα αλαζονικό ύφος.
Ο τρόπος που περπατάει είναι πολύ άνετος και σου βγάζει έναν αέρα αυτοπεποίθησης και σιγουριάς.