SALGIN

Bunalım

Herkes çantasından bir miktar yiyecek çıkarıp masaya koydu.Sonunda karnımızı doyuracaktık.Bugün o kadar yorulmuş ve acıkmıştım ki masada ki herşeyi yiyebilirdim.Ama Yeşim'e rezil olmamak için böyle bir şey yapmamanın daha uygun olduğunu düşündüm.

15 dakikada karnımızı doyurmuştuk.Ama ben hala açtım.

Bugün gerçekten çok yorulmuştum.Bu yüzden fazla beklemeden koltuğa geçtim ve uzandım.Uyumayı planlıyordum ki Emre'yle Yeşim'in seslerini duydum.Birbirleriyle tartışıyorlardı.Yok en çok ben seviyorum felan.Çok aptalca geliyordu.Kıskanmamak elde değildi.Uzun süredir Yeşim'i seviyordum o ise Emre'ye bağlanmıştı.

Gözlerimi açtım...

Yeşim kafasını Emre'nin omzuna yaslamış uyuyordu.Emre ise Yeşim'in saçlarıyla oynuyordu.İşte o an Emre'ye karşı içimde ki nefret ortaya çıkıyordu.Yeşim'in yanında benim olmam lazımdı Emre'nin değil.Kurduğum tüm hayalleri Emre'yle yaşamasını istemiyordum ama yapabileceğim hiç bir şey yoktu.Artık daha fazla dayanamıyordum.Gözlerimden yaş gelmesin diye kendimi çok sıkıyordum.

Benim hayalimde ki Dünya böyle değildi.Bi kıza bağlanmak planlarımda yoktu.Virüslü hastaların sokaklarda gezdiği bir Dünya'yı hiç düşünmemiştim bile.Eskiden hayatım çok güzeldi.Hayatımda ki tek problem okuldu.Şimdiyse her şey tersine döndü.

Ne yapabilirdim bilmiyordum salak gibi aşk acısı mı çekicektim yoksa insanların hayatınımı düşünücektim