Beautiful ME ||1D||5SOS||

2. Ik zal bij dat concert zijn...

Sarah-Anna's pov

Ugh, hoe kan ik nou weer géén tickets hebben. Op school heeft waarschijnlijk iedereen ze, en dit gaat mijn reputatie zó omlaag halen. Dit kan niet, dit kan niet... Gefrustreerd sta ik op van mijn bed, en drink in één teug m'n thee op. Dan stamp ik naar beneden, mijn vader zit rustig de krant te lezen met een kopje koffie. Mijn moeder zit op haar laptop met een kopje thee, en onze kok bakt eieren met spek. Hoe kunnen ze nou zó rustig zijn als de One direction tickets zijn uitverkocht?

'Mama!' roep ik 'De tickets zijn op, ik wilde front row maar ik kon niet eens vak paars krijgen!' Ik haal een hand door mijn redelijk lange haar, en ga zuchtend aan tafel zitten. De kok, Carlo, zet een bord met geklust ei en spek voor me neer. Ik begin het boos op te eten, omdat mijn ouders me negeren én omdat ik geen tickets heb!

Het is midden in de nacht, ik ga nu inbreken. Ja, inbreken. Ik heb m'n goedkoopste kleding aan, wat bestaat uit een zwart hemdje van H&M. Een zwarte broek van New yorker, een zwart colbert. En zwarte schoenen, mijn haar heb ik in een staart. Het adres heb ik gegoogeld, dus op naar dat huis dan maar! Ik sluip langzaam langs, geen buren. Geen hond, heel voorzichtig klim ik over het hek. Ik stap over de schrikdraad, echt álles heb ik voor dat concert over. Met een klein plofje land ik op de grond, langzaam sluip ik verder over het, grote, terrein. Ik kom aan bij de voordeur, nee dat kan ik beter niet doen, er zit meestal alleen op de begane-grond een alarm. Ik klim over de muur, die wat uitstekende stenen heeft, en kijk door het raampje. Een lege kamer, waarschijnlijk een logeerkamer omdat het vier uur 's nachts is. Ik probeer het raampje open te krijgen, na een minuut of tien gaat het raampje zacht piepend open. Ik voel me net weer een meisje van tien dat voor de eerste keer 's avonds stiekem op haar telefoon zit, terwijl ze eigenlijk moet slapen. Ik glip snel naar binnen, en sluit het raampje. Ik had beter alleen maar wit aan kunnen doen, want als ik de gang binnenstap zie ik alleen maar wit. Sh*t, wat moet ik eigenlijk doen? Ze hebben echt geen tickets in huis! Stilletjes loop ik toch door, voor de zekerheid. Dan kom ik een deur tegen, Concert-stuff  staat erop. Als ik het goed heb, betekend dat Concert-spullen, hier heb ik wel wat aan denk ik. Zachtjes doe ik de deur open, en check ik of er ergens een alarm is. Nee. Domme jongens! Ik stap voorzichtig de kamer binnen, en kijk rond. Kleren, microfoons, ondergoed. Backstage-passen, VIP-passen, wacht... VIP-passen en Backstage-passen, jackpot! Ik gris de passen van het kleine tafeltje, en stop het in mijn broek. Dan hoor ik stemmen op, denk ik, ongeveer vijfhonderd meter afstand. Snel sluit ik de deur, en verstop me onder de bank. 'Even deze kamer checken,' zegt een Brits accent, je hoort duidelijk dat het Zayn is. Ik kruip snel door een klein gat in een doek dat onder de bank is gespannen, en zorg dat ik niet zichtbaar ben door het gat.

'Even onder de bank kijken hoor.'

'Niall, niemand zou zich onder de bank verstoppen, tenzij ze betrapt willen worden.'

Toch ploffen twee knieën op de grond, ik hou mijn adem in. Volgens mij weten ze niet van dat doek.

'Nou wij gaan slapen,' zegt een Australisch accent, oh my gosh dat was Ashton Irwin. De drummer van 5 seconds of summer!

Als alle voetstappen weg zijn, blijf ik nog tien minuten zo liggen voor de zekerheid. Dan kruip ik door het gat, en sluip verder. Om weer naar buiten te kijken, dan voel ik een hand om mijn schouder.

'Wat doe jij hier?' vraagt de jongen

{A/N

OH MY GOSH SORRY CLIFFHANGUURR

I'm sorry. Hopefully you like this book so far

XO Maritjeh ♡