jealous || myg√

two times

Ένας λόγος που ο Yoongi μισούσε τις καθημερινές ήταν επειδή είχε σχολείο.

Αν, όμως, ήξερα ότι θα ερχόσουν στο σχολείο μας, τότε θα ερχόμουν και εγώ πιο νωρίς από το κανονικό.

Τέλος πάντων, όπως περπατούσε το πρωί με κατεύθυνση το σχολείο, συλλογιζόταν – όπως πάντα – και αναρωτιόταν αν τύχαινε να την ξαναδεί.

Ήταν τόσο περίεργο συναίσθημα.

Προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν όλο αυτό που έγινε τη προηγούμενη μέρα, το συμβάν με τη ζακέτα αλλά δεν μπορούσε να βγάλει άκρη. Ήταν παράξενο κορίτσι.

Στη τελική κατέληξε στο συμπέρασμα πως ήταν κάπως φυσικό. Της ήταν ένας ξένος και της προσφέρθηκε έτσι στα ξαφνικά χωρίς καν να ξέρει ούτε το όνομά του. Από ένα σημείο και μετά, άρχισε να θεωρεί τον εαυτό του ανόητο. Δεν ήταν αυτός τρόπος για να ρίξει μια κοπέλα, ήμαρτον πια.

Μπήκε μέσα στον σχολικό χώρο όπου βρίσκονταν όλοι οι μαθητές και κατευθύνθηκε προς το παγκάκι στο οποίο καθόταν ως συνήθως, μόνος του. Αν στο τέλος της σχολικής χρονιάς τον ρωτούσαν κατά πόσο είχε κοινωνικοποιηθεί στο συγκεκριμένο σχολείο, θα απαντούσε ότι το ποσοστό της κοινωνικότητάς του θα ήταν – με το ζόρι – 10% καθώς θεωρούσε τους υπόλοιπους μαθητές πληκτικούς και σπαστικούς. Δεν είχα τα ίδια ενδιαφέροντα, ούτε καν ένα κοινό σημείο. Γι'αυτό το λόγο δεν έκανε καμία προσπάθεια να κάνει παρέες μαζί τους.

Με το που την είδε όμως να κάθεται μόνη στο παγκάκι εκείνο, του ήρθε νταμπλάς.

Ήρθε εδώ;
Στο σχολείο μας;

Έμεινε όσο το δυνατόν ήρεμος μπορούσε και πλησίασε το παγκάκι διστακτικά. Δεν ήθελε να την τρομάξει, γι'αυτό κάθισε στην άλλη άκρη για να μην βρίσκονται και τόσο κοντά.

Ένιωθε πως αν καθόταν πολύ κοντά της, η κατάσταση θα χειροτέρευε και δεν ήθελε να συμβεί κάτι που θα έκανε τη στάση της κοπέλας προς αυτόν απόμακρη.

Πάντως – σύμφωνα με τις σκέψεις του Yoongi – ήταν πολύ γλυκιά με τη σχολική στολή. Της πήγαινε απίστευτα. Ήταν τόσο προσηλωμένη στο βιβλίο της που δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Μπορεί να μην κατάλαβε ότι κάποιος είχε καθίσει στο ίδιο παγκάκι με αυτήν.

Και αυτός απαυδισμένος πλέον  περίμενε στην ίδια στάση, πιάνοντας τα λουριά της σχολικής του τσάντας σφιχτά και περιμένοντας από το κορίτσι να κάνει κάποια κίνηση.