Մաս 10

191 12 6
                                    


         Յուրաքանչյուրի  կյանքում էլ գալիս է մի պահ, երբ հոգնում է ամեն ինչից: Հոգնում է վախերից, ուժեղ լինելուց: Ուզում է հանել դիմակը, դուրս գալ պայքարից գոնե մի քանի րոպե, հանգստանալ կյանքից, իսկ հետո ետ գալ՝  նորից դիմակը դեմքին, նորից ուժեղ: 

         Այդ պահն իմ կյանքում երեկ էր եկել, որովհետև այլևս հնարավոր չէր ամեն ինչ ներսում պահել: Պետք էր պայթել ու դուրս թափել ներսում կուտակվածը, որպեսզի նոր ուժերով մտնել պայքարի: Այդ եղավ ինձ մոտ երեկ: Այժմ այլևս իրավունք չունեմ  հանձնվելու: Այժմ սկսում եմ ամեն ինչ սկզբից՝ նորից միայնակ: Կյանքում կարող ես վստահել միայն ինքդ քեզ, բայց երբեմն սեփական եսդ էլ է քեզ դավաճանում, ինչպես իմ դեպքում է: Ես ուզում եմ ցույց տալ Թեհյոնին, որ նրա խաղը ինձ չի կոտրել, ուզում եմ կանգնել նրա դիմաց և այդ փսլնքոտի քիթը գետնին քսել: Իսկ մյուս կողմից իմ էության ամենամութ մասն ուզում է նորից շփվել նրա հետ, լսել նրա երբեմն անհամ կատակները ու ծիծաղել՝ չհասկանալով՝ ինչի համար: Բայց այդ մասն այնքան փոքրիկ է, որ ես կարողանում եմ խեղդել նրան ուժեղ դիմակիս տակ ու դուրս գալ հաղթած: Բայց մի՞գուցե ես արդեն պարտվել եմ, որովհետև կա այդ  փոքրիկ մասը, որն ամեն գնով պայքարում է: Ես երևի արդեն պարտվել եմ... Հոգու խորքում գիտակցում եմ դա, բայց ինչ պետք է,որ դրա մասին Թեհյոնն իմանա: «Երկաթե լեդի»-ի համար դա մատ կլինի, իսկ ինձ համար գուցե ոչինչ չփոխի:

         Առավոտյան արթնացա այնպես կարծես ոչինչ չի եղել, կարծես իրականությունն այլ էր: Միայն քիչ հետո սիրտս արթնացավ քնից ու հիշեց իր վերքը,որից ներսում մռայլ ու անհասկանալի զգացում ծնվեց: Մի՞թե այն միշտ ինձ հետ է մնալու: Շուրջս նայեցի՝ փորձելով գտնել իմ օրագիրը, բայց դրա փոխարեն մեկ ուրիշ բան նկատեցի: Կաթնային շոկոլադը աղի կարամելով հուշեց, որ  երեկ անկոչ հյուրեր եմ ունեցել: Գրողը տանի, ով  է թողել, որ նա ներս մտնի իմ սենյակ: 

-Մաաամ.... Մաաաամ....- բղավեցի ես մահճակալիս նստած: Բարկությունս կուրացրել էր ինձ այդ պահին, և ես ուզում էի ամեն ինչ ջարդուփշուր անել: Բայց  ի՞նչ կփոխի դա:

-Իսի՞լ,- քնից արթնացավ քույրս ու իր անխոս հայացքով նայեց ինձ,- ի՞նչ ես ձենդ գլուխդ գցել առավոտ-լուսով:

-Այս ո՞վ է բերել,- հարցրի ես՝ նրա քթին դեմ տալով  շոկոլադը:

-Աա՜, դրա համար ես դեռ չարթնացած բղավում: Մայրիկն ասում է, որ երեկ Չիմինն էր եկել մեր տուն: Մի՞գուցե ուզում է այդպես ներողություն խնդրել,- գզգզված մազերը էլ ավելի գզգզելով հարցրեց Սունհին և նորից ընկավ մահճակալին՝ ականջները բարձով փակելով:

-Չիմի՞նը...

        Ա՜յ, քեզ իրադարձություն: Անձամբ Չիմինը ինձ շոկոլադ է բերել: Չեմ հասկանում Աստված պարա՞պ է ու իմ կյանքի վրա փորձարկումներ է անում: Բայց որտեղից գիտի, որ այս շոկոլադը շատ եմ սիրում: Բայց... Թեհյոնն էլ չգիտեր...Մի՞գուցե սա էլ է պարզապես պատահականություն: Երևի այդպես էլ կա: Ամեն դեպքում առավոտը սկսել շոկոլադով ամենալավ տարբերակներից մեկն է: 

Երկաթե լեդին/ The Iron LadyWhere stories live. Discover now