Smutek, żal, tęsknota...jedyne słowa, które opisywały samopoczucie dziewczyny. Całymi dniami myślała o przygodzie którą przeżyła, napotkanych na swojej drodze ludzi. W brew pozorom chciała aby to co było wcześniej wróciło. Całymi dniami przesiadywała w swoim pokoju przed telefonem. Odliczała regularnie dni w kalendarzu, aby przywitać z dziewczynami chłopaków po wyjściu z więzienia. Płakała dniami i nocami. Była tym wszystkim zmęczona. Gdy chciała zasnąć, jedna osoba a właściwie myśl o niej nie dawało Rose spokoju. Z tego wszystkiego często zapomniała jeść, kilka razy zdarzyło się, że cały dzień nie wzięła niczego do ust. Nigdy jeszcze nie była taka załamana. Rodzice się o nią martwili. Kilka razy bywała u psychologa. Niby codziennie pisała z przyjaciółkami jednak to nie to samo co rozmowa na żywo. Pewnego dnia, podczas spaceru przechodziła przez most. Usiadła na krawędzi i zaczeła płakać. W momencie kiedy jej policzki oraz nie zrobiły się czerwone, spoglądając się na boki zauważyła obok siebie rozbite szkło. Nie zastanawiając się długo wziąła kawałek do ręki.
-Raz się żyje...- Nacieła powoli skórę. Uśmiechnęła się na widok swojej krwi. Po chwili uznała że rozcinanie sobie skóry w niczym nie pomoże. Wstała. Odwróciła się tyłem do mostu. Wziąła głęboki wdech. Postanowiła zrobić coś czego nikt normalny by nie zrobił. Ściągnęła koszulkę oraz spodnie. Zaczęła ciąć sobie brzuch, nogi, ręce. Powoli się wykrwiała. Wrzuciła szkło do wody a następnie poleciała powoli do tyłu. Chwilę później wpadła z wielkim pluskiem do wody. Opadała na sam dół. Z góry można było zobaczyć czerwoną wodę która ubrudziła się od krwi dziewczyny.
