Mısra'dan
Gözlerimi açtığımda bir hastane odasında olduğumu gördüm. O sahneler yavaş yavaş aklıma geldi. Bayılmam, Giray'ın bağırışları ve en son dediğim o sözler...
Ben ne yapmıştım?
Giray anlamış olmalıydı. Her şey ortaya çıkacaktı. Anonim olduğum, onu kandırdığım her şey ortaya çıkacaktı. Beni istemeyecekti. Zamanı şuan olmamalıydı...
Gözlerimden süzülen yaşlara engel olamıyordum. Ben küçük bir kutunun içerisinde kendi hayallerimle yaşıyordum. Böyle olacağını asla bilemezdim. Suçlu olan ben miydim?
Düşüncelerimi bölen şey Giray'ın yavaşça kapıyı açması oldu. Hemen gözlerimi kapattım. Hazır değildim.
Giray'ın oturduğunu hissettim.
Giray="Merhaba safım" bana hep böyle seslenirdi. Ama bu bir süre öncesine kadardı.
Giray="Bilmiyorum. Anonim olmana ihtimal veremiyorum. Bu zamana kadar kardeşim dediğim insanın bana aşık olmasına ihtimal veremiyorum." gözümden bir damla yaş aktı. Eli yanağıma değdiği anda kalbim hızlı atmaya başladı.
Giray="Uyumadığını iyi biliyorum. Bir şeyler saklıyorsun benden değil mi?" gözlerimi açtım. Konuşmak istemedim.
Giray="Sen konuşma istersen, ben konuşacağım. O anonim beni çok mutlu ediyor biliyor musun? Ama ona karşı ne hissettiğimi bilmiyorum. Benim bir sevgilim var, onu çok seviyorum ama sanırım aşık değilim."
Mısra="Bunları bana neden anlatıyorsun?"
Giray="Mısra, bunu çok iyi biliyorsun. Bayılırken dediğin sözler, kesinlikle anonime aitti."
Mısra="B-ben hatırlamıyorum"
Giray="Mısra hatırlıyorsun. Anonim sen misin?" ne diyeceğimi bilmiyorum. O an ağzımdan çıkan sözlere her ne kadar kendim de inanamasam da artık olan olmuştu.
Mısra="Anonim ben değilim. Anonim benim bir arkadaşım. Bunları söylememi o istedi" evet, berbat bir hal almıştı bu durum. Bundan sonrasında neler olacağını ben bile kestiremiyordum. Pişman olacağım kesin bir durumdu.
Giray="Sen doğru söylediğine emin misin?"
Mısra="Eminim. Odadan çıkar mısın? Çok yorgunum"
Giray="Tamam, şimdi çıkıyorum ama neden ağladığını ve bu anonim olayını konuşacağız" ona kafamı salladım. Yanağımı öpüp odadan çıktı. Ağlamamak için zor duruyordum. Bir anda hıçkırınca kendimi tutamayacağımı anladım. Ağlamaya başladım. Odaya bu sefer Caner girdi ama yine de durmadım. O yakınımdı ve ağlamamı ondan saklayamazdım. Bana yaklaştı ve sımsıkı sarıldı. Bende ona sarılıp ağlamaya devam ettim. Çıkmak istediğimi söyleyince hemen halledeceğini söyledi. Odadan çıktı ve ben bu küçük, havasız odada tek başıma kaldım.
Caner odaya geri geldi,bir hemşire serumu çıkarttı ve çıkabileceğimi söyledi. Eşyalarımı toparladım ve ayakta duramayıp yatağa geri oturdum. Caner bana yaklaştı ve beni kucağına aldı. Buna gerçekten itiraz edemezdim. Ayakta duracak halim yoktu. Caner'in boynuna ellerimi sardım ve beraber odadan çıktık. Giray'ın bana baktığını hissetsemde o tarafa asla dönmedim. Eğer o güzel gözlere bakarsam ağlayacaktım. Ve ben artık ağlamak istemiyordum.
Annemle beraber arabaya bindik. Diğerleri de diğer arabadaydı. Giray, ben annem bu arabayla gidecektik. Annem Giray'la gitmeyi fazla istemese bile Giray çok ısrar etmişti. Bu yüzden kabullenmişti. Bir an önce bu arabadan inmek istiyordum. Bir an önce onun yanından ayrılmak istiyordum...
Araba durdu. Annem beni arabadan çıkarttı. Beraber eve girdik. Bugünlük bu kadar heyecan ve stres kesinlikle yeterliydi. Umarım artık kötü bir şey yaşamadan bugünü bitirirdim .
Aslında bu bölümü yazarken biraz sıkıldım. Pek eğlenceli olmadı bu son 2 bölüm. Merak etmeyin bundan bir bölüm sonra falan eskiye döneceğiz. Seviliyorsunuz
