Düşüncelirimdeki Ben!

Sahi ya neden?

Kendime kızıyorum bolca, kendimle savaş veriyorum ve bunu her sorgulamak istediğim zaman dünyam başıma yıkılıyor yaşadığım, yaşıyor olduğum tüm acıları neden daha net ve derinden yaşıyorum? Ağlamaktan bıktım olduğum değil de olmam istenilen bu hayattan bıktım. Lanet olsun artık kelimelerim yetmiyor tüm bu yalandan yaşanılan hayatı açıklamaya. Lanet olsun Joseph dayanamıyorum artık hasrete. Haykırmak istediğim anlar ile boğuşuyorum, kin kusmaktan kendimi alıkoymaktan çok yorgun düştüm kendimle savaş vermekten ağır yaralı çıktım. Bedenen ölmedim ama hislerim teker teker yok oldular önce iyi hislerim öldü sonra içimdeki sevgi öldü. Nefretle mübadele göçü yaptılar, içimdeler ama yerinde değiller işti...

İçimde kopan fırtınaların şiddetini ölçecek gücüm kalmadı. O gücü kendimde bulamıyorum artık defalarca denedim ama bulamıyorum. Kaçıyorlar benden çünkü biliyorlar ki çok yorulacaklar.

+Sahi ya "Yorulmak" neydi Joseph?

-Yorulmak nedir üstat, yorulmak zihnen ölmektir üstat, yorulmak gerçekleşeceğine kendini kaptırdığın hayaller kuramamaktır, yorulmak "İyi" hislerin yok olmasıdır üstat.

Kaldıramıyorum işte Joseph kaldıramıyorum bunca büyük yalanları bunca özlemi. Ulan benim kalbim acıyor ben bitiyorum ölümü arzulama yolunda ilerliyorum. İçimdekileri bitiremiyorum savaş vermekten korkuyorum artık. Ölmemekten korkuyorum geçer gibi olan acılarımdan korkuyorum arzulayamadığım uykumdan korkuyorum. Beni delirtmeye yaklaşan rüyalar görüyorum neden benim rüyalarım mutlu değil neden "Rüyanda görürsün denilen mutlulukları" göremiyorum neden cevap bulamıyorum hiçbir soruma şiir kitaplarının arasındaki mutlulukların, mutsuzluklarını bile yaşayamıyorum yaşarken?

Bazılarının acısı doğumuyla birlikte neden üstüne yüklenir ki?

Çıkış yolunun olmadığı, olamayacağı, oldurtmayacakları acılar neden yüklenir ki insanlara? Geçer gibi, unutulduğunun sanıldığı acıların adeta kasatura ile birleşip kalbimin en derinlerine neden saplanıp kalbimle bütünleşene kadar çekilmez ki?