_Monster_

_Memories_

Scarlett's POV

Είχε πάει απόγευμα.

Δεν είχα δει καθόλου τον Κρις, απ'το πρωί. Ούτε για μεσημεριανό δεν είχε κατέβει.

Μέχρι τώρα.

Καθόμασταν όλοι στο σαλόνι και μιλούσαμε για διάφορα μέχρι που μπήκε μέσα ο Κρις.

Πολλοί τον χαιρέτησαν και συνέχισαν να μιλάνε, όπως ήταν φυσικό.

Δεν ήμουν μια από αυτούς.

Δεν ξέρω γιατί αλλά για λίγο κοκκαλωσα όταν τον είδα.

Ίσως επειδή έχω φρικαρει λίγο με το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος έχει συναισθήματα για μένα.

Αυτός. Αυτό το φρικιό.

Και ναι, εκτός απ'το να με φρικαρει με θυμώνει κιόλας. Με θυμώνει πολύ. Αλλά και με ευχαριστεί κάπως.

Ξέρετε, το βάσανο που πάει να έχει λόγο αυτού.

Τέλος πάντων.

Τον κοιτούσα επίμονα βλέποντας τον να πηγαίνει προς την Λούσι. Δεν ξέρω γιατί, απλώς το έκανα.

Σκάρλετ; Τι φάση περνάς; Ξεκόλλα!

Σκάρλετ!

"Σκάρλετ!" Μου φώναξε η Γκάμπι με την οποία μιλούσα πριν μπει ο Κρις. Την κοίταξα αμέσως βγάζοντας με απ'τις σκέψεις μου.

"Σορρι... Και...τι σου έλεγα;" Την ρώτησα κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι μου.

"Μου έλεγες για...τον θάνατο της μητέρας σου...που αν δεν θες να το πεις πες μου το, δεν θέλω να σε πιέσω φυσικά!" Μου απάντησε η Γκάμπι.

Α... γι'αυτό μιλούσαμε...

Γι'αυτό νιώθω περίεργα...

Χαμογέλασα στην Γκάμπι.

"Μην ανησυχείς..." Της είπα γλυκά "...η μητέρα μου πέθανε πριν δύο χρόνια. Δυστύχημα. Με το αυτοκίνητο... τράκαρε." Είπα όσο πιο φυσιολογικα μπορούσα.

Wow είναι περίεργο να μιλάω για την μητέρα μου, εννοώ ναι, έχω ξεπεράσει τον θάνατο της έως μια βαθμίδα αλλά αυτό οι άλλοι δεν το ξέρουν, γι'αυτό όλοι σε κοιτάνε...

Η Γκάμπι με κοίταξε συμπονετικά.

... έτσι.

Όλοι σε λυπούνται.

Και αυτό πολλές φορές καταντάει σπαστικό. Ναι, η μητέρα μου πέθανε, ναι πόνεσα, ναι έκλαψα, ναι μου λείπει ΑΛΛΑ αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου θυμίζετε πόσο πονάει.