My Ex Boyfriend✔️

15

Na school ren ik naar de fietsenkelder om mijn fiets te pakken. Julia vindt dat ik te gehaast doe maar ik wil Daan gewoon niet onder ogen komen. Ze begrijpt mij maar ze vindt nog steeds dat ik een beetje te doe. Dat begrijp ik wel. Rustig fietsen wij naar de stad en daar gaan wij met zijn tweetjes shoppen. Ik voel mij alsof ik word bespied. Julia heeft het niet en zegt dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Wij lopen als eerste de H&M in. Ik zie een heel leuk jurkje dat ik wel wil passen. Zie ik het nou goed. Ja, ik zie het goed. Daan zie ik vanuit mijn ooghoeken tussen de dameskleren staan. Wat moet hij hier? Hij stalkt mij. Ik weet het zeker. Ik raak Julia aan en ik zeg zachtjes dat ik Daan zie. Julia ziet hem ook. Ze schrikt wel maar loopt naar hem toe. Waarom loopt Julia op hem af.

'Wat moet je van mijn beste vriendin hebben?!' Schreeuwt Julia door de winkel zodat iedereen het kan horen. Ik schaam mij een beetje maar trek er mij niks van aan. 'Snap je wel dat ze een vriendje heeft en dat ze jou nu niet meer hoeft te zien! Nooit meer! Ik heb heus wel door dat je Maud terug wilt. Maar op deze manier krijg je haar nooit terug. Snap dat! Je bent eng en niet zo'n klein beetje ook! Ga toch weg! Onmiddellijk! Snap dat ze je nooit meer wilt zien! Snap dat nou eens!' Jeetje, ik heb Julia nog nooit zo gezien. Niemand waarschijnlijk. Daan schrikt er zelfs van. Hij schrikt zo dat hij de winkel uit loopt. Die heeft Julia makkelijk weggepest. Julia en Noud nemen het ineens heel erg voor mij op. Dat vind ik fijn maar het hoeft ook niet echt. Wat ben ik toch blij met hen. Ik mag wel trots zijn op zulke vrienden.

'Dat is geregeld,' zegt Julia als Daan al een tijdje weg is, terwijl ze met een haar handen wrijft, dat zie je ook altijd in films als een klusjes is geklaard, 'ik heb nog nooit zo makkelijk een jongen kunnen confronteren om weg te gaan. Hij is echt gestoord bezig. Ik snap best dat je hem nooit meer wilt zien. Wat een sukkel is die gozer.' Ik heb nu echt geen zin meer om verder te winkelen. Ik wil gewoon naar huis om video's te kijken en chocola te eten.

'Zullen wij naar huis gaan,' vraag ik aan Julia die al minstens 4 stuks kleding in haar handen heeft, 'ik heb hier geen zin meer in. Ik word bang van Daan. Hoe hij doet enzo. Bang word ik daarvan. Ik wil gewoon naar huis.'

'Ik snap dat je wilt gaan maar je moet af en toe echt een beetje doorzetten. Hij is een sukkel. Ik snap niet dat ze hem na het gevecht gelijk van school hebben gestuurd. Misschien moeten wij daar persoonlijk voor zorgen. Dat Daan van school wordt gestuurd. Morgen ga ik met onze mentor praten. Of jij dat nou wilt of niet. Ik ga het doen.'

'Julia nee! Je gaat niet met meneer Timmerman praten. Dat weiger ik je te doen. Ik wil niet dat de school hierbij wordt betrokken. Ze hoeven niet precies te weten wat er met mij gebeurd.'

'Het zal wel moeten Maud. Schat, dit is belangrijk. Door dit incident verandert je leven. Dat weet ik honderd procent zeker. Je moet dit met iemand bespreken. Dan bedoel ik niet je vriendje of mij. Dan bedoel ik je ouders of iemand van school. Vertrouw mij. Als je het met een volwassene bespreekt gaat het hoe dan ook goed komen. Misschien niet helemaal maar wel grotendeels. Geloof mij.'

'Oke Juul. Morgen gaan wij met meneer Timmerman praten. Gaan wij dan wel nu naar huis? Ik heb geen zin meer om te shoppen.'

'Mag ik dan wel mijn kleren nog even passen en misschien een aantal kopen? Please?' Ze stamt de hele tijd door dat ze nog haar kleren wil passen en kopen. Het wordt een beetje

'Is goed, maar wel snel. Ik ken je, je stelt altijd alles uit. Schiet een beetje op. Dan is er nog een kans dat wij op tijd thuis zijn.'

'Ik schiet al op!' Ze rent naar de pashokjes om de kleren te passen. Precies zoals ik wilde. Julia vraagt of ik onze mentor wil mailen met erin dat wij hem willen spreken over een incident dat zich nu plaatsvindt. Ik vind het goed en pak mijn telefoon erbij om hem te mailen. Als hij af is laat ik het mailtje nog even aan Julia zien om te kijken of het goed is. Ze vindt het prima en ik verzend het mailtje. Dan is Julia ook klaar met passen. Ze legt alles terug want ze wilt niks van de kleren en wij lopen naar buiten. Ik krijg ineens een pijnlijke hoofdpijn. Het voelt niet fijn en ik heb het gevoel dat ik moet flauwvallen, wat mij overigens nog nooit is overkomen. Mijn zicht is weg het is helemaal zwart om mij heen en kan mij niet bewegen. Het lijkt net een nachtmerrie, de ergste die je maar kan overkomen. Waarom moet het mij dan nou weer overkomen? Waarom?