ᎻᎪᏙᎪΝᎪ

~ 02 ~

Μετά από περίπου μία με δύο ώρες κουραστικής οδήγησης, επιτέλους φτάσαμε στο σπίτι.

Τα κοκαλακια μου πονάνε μετά από τόση ώρα σε αυτή την άβολη θέση.

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και ένα ζεστό αίσθημα νοσταλγίας με πλημμυρίζει.

Μπορεί να έχω να μπω σε αυτό το σπίτι δύο ολόκληρα χρόνια, από την τελευταία φορά που είχα έρθει για καλοκαιρινές διακοπές, αλλά νιώθω ότι ήταν σαν χθες που εμενα εδώ.

Είναι όλα ίδια, ο κόκκινος γωνιακος καναπές, το πέτρινο τζάκι, τα ράφια με τα βιβλία που συνήθιζα να ξεφυλλιζω.

Τα μάτια μου ασυναίσθητα βουρκωνουν για χιλιοστή φορά σήμερα στην θύμηση όλων αυτών των αναμνήσεων.

Καταραμένη περίοδο που με έχεις κάνει πιο ευσυγκινητη και από πρωταγωνίστρια σε ρομαντική κομεντί.

"Αγάπη μου θα φέρω εγώ την βαλίτσα μέσα." Η χαρούμενη φωνή του πατέρα μου με συνεφέρει στην πραγματικότητα.

"Εντάξει." Απαντάω και κάθομαι στον καναπέ συνεχίζοντας να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου.

"Οριστεεε." Λέει ξεφυσωντας, τοποθετώντας την στο πάτωμα, δίπλα από τα πόδια του καναπέ.

Με κοιτάει χαμογελώντας και κάθεται δίπλα μου.

"Τέσσα παιδάκι μου πόσο μου ελλειψες, δεν φαντάζεσαι." Μου λέει ξανά και με παίρνει στην αγκαλιά του.

"Και μένα μπαμπακα." Βολευομαι καλύτερα στην αγκαλιά του.

"Η μαμά σου δεν μου είπες, πως είναι? Πως τον πήρε τον αποχαιρετισμό?"

Αμμ... Τι του απαντάς τώρα?

Ότι έκανε λες και με πήγαιναν στην γκιλοτίνα και οοολο το αεροδρόμιο την κοίταζε σαν παλαβή?

Μάλλον όχι...

"Καλά το πήρε." Απαντάω διστακτικά.

"Καλά κατάλαβα, λες και δεν ξέρω την μητέρα σου." Λέει γελώντας.

"Πόσο χαίρομαι που θα σε έχω εδώ πέρα."

"Ναι και γω είμαι πολύ χαρούμενη." Λέω ενώ ταυτόχρονα χασμουριεμαι.

Πωωω το ποσό νυστάζω αυτή την στιγμή δεν λέγεται.

"Αν θες να κοιμηθείς πήγαινε μην σε κρατάω, θα τα πούμε και αύριο, άλλωστε είναι αργά και είσαι κουρασμένη απ την πτήση."

"Πάω γιατί κουτουλαω απ την νυστα. Καληνύχτα μπαμπά." Μου φιλάει τρυφερά το κούτελο και σηκώνομαι να πάω στο δωμάτιο μου, παίρνοντας μαζί και την βαλίτσα μου.