ᎻᎪᏙᎪΝᎪ

~ 08 ~

"Ξύπνα επιτέλους." μια βαριά, αντρική φωνή τρυπάει τα αυτιά μου ξυπνώντας με και νιώθω ένα χέρι να με σκουνταει στον ώμο.

Ανοίγω νυσταγμενη τα μάτια μου και τα ανοιγοκλείνω αρκετές φορές μέχρι να συνηθίσουν στο υπερβολικό φως που υπάρχει γύρω μου.

Τεντώνω το σώμα μου για να ξεπιαστω αλλά ένας οξύς πόνος διαπερνά την μέση και το κεφάλι μου.

Ωχ κακό αυτό.

Ναιπ, είμαι σίγουρα πιασμένη για τα καλά και έχω τρομερό πονοκέφαλο.

Πόσο ήπια χθές;

Αφού συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι σε ένα αμάξι και για την ακρίβεια, ένα άγνωστο αμάξι, γυρνάω το κεφάλι μου δίπλα και έρχομαι αντιμέτωπη με έναν εκνευρισμένο Σεμπάστιαν.

Φακ.

Τι κάνει αυτός εδώ;;

Πολύ καλό ερώτημα.

"Τι σκατά κάνεις εδώ;" ρωτάω απότομα και με κοιτάζει ανασηκώνοντας το φρύδι του.

"Αν με ρωτάς τι κάνω στο ίδιο μου το αμάξι είσαι πιο ηλίθια απ' ότι πίστευα." λέει χλευαστικά και χάνω την υπομονή μου.

Πως γίνεται να είναι τόσο σπαστικός από τόσο νωρίς το πρωί.

"Ωραία αλλαγή ερώτησης, τι κάνω εγώ εδώ;" ρωτάω ξανά τρίβοντας τους κροτάφους μου προσπαθώντας να ανακουφίσω τον πόνο στο κεφάλι μου.

"Δεν θυμάσαι;" αναρωτιέται καχύποπτα κοιτώντας με.

Αα, είναι βλαμμένο το παιδί.

"Λες να θυμόμουν και να έπαιζα μαζι σου τίς είκοσι ερωτήσεις;" ρωτάω ρητορικά αγανακτισμένη και μονολογεί ένα "Μάλιστα." ενώ του ξεφεύγει ένα γέλιο.

Πριν προλάβω να τον ξαναρωτήσω εκνευρισμένη που δεν μου απάντησε, ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνει έξω κλείνοντας την πίσω του.

"Έλα μπροστά, φεύγουμε." ακούω την φωνή του καθώς ανοίγει την πόρτα του οδηγού και κάθεται.

Ξεφυσαω αγανακτισμένη και ανοίγω με την σειρά μου την πόρτα για να βγω έξω.

Ο δροσερός πρωινός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο βοηθώντας με να συνέλθω.

Οι χθεσινές σκηνές με τον Σεμπάστιαν βομβαρδίζουν το μυαλό μου με μίας και τα μάτια μου γουρλωνουν απ' το σοκ.

Οχιιιιι, οχιιιι δεν γίνεται αυτό...

Ω ΕΛΑ ΤΏΡΑ.

Τελικά είχε δίκιο ΕΊΜΑΙ ΌΝΤΩΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΈΝΗ, δεν εξηγείται αλλιώς.