#Bo#Unutursun#
Her zaman acıyla güne uyandığınız oldu mu???
Kendime gülümsedim her gün yaptığım gibi bugün
"Güzel geçecek"dedim.Kendimin bile inanmayacağı bi şekilde...
Bir kaç ay önce..
" Efsun Şen "18 yaşındayım basit bir devlet okulunda son sınıf öğrencisiyim hep bir doktor olmak istedim.Ama bu ne kadar mümkün olur hiç bir fikrim yoktu...Hemen rutin işlerimi bitirip okul kıyafetlerimi giyip saçlarımı da sık bir topuz yaptım ve bağırarak seslendim.
"Dadı ben çıkıyorum"
Dadım telaşlı bir biçimde
"Kendine dikkat et yavrum"dedi.
Dadımın başına küçük bir öpücük kondurdum.
"Sen beni düşünme Halime Sultan ilaçlarını unutma "dedim.Usul bir biçimde ayakkabılarımı giyip okula gidecek olan otobüsü beklemeye başladım...
Düşünmeye başladım. "Aile"
"Bu kavram bana ne kadar uzak geliyordu böyle gerçek aile nasıl olur hiç bir zaman öğrenememiştim.Cok sevgili annem ve babam olacak insanlar daha beni kundakdayken bırakmışlardı.Hayattan daha ne beklentim olabilirdi ki...En azından dadım vardı bir tane o da olmasa şuan ne halde olurdum düşünmek bile istemiyorum bu konuyu şimdilik kapatalım ne zaman düşünsem gözlerimin dolmasına engel olamıyordum...
Düşüncelere dalmışken gelen otobüsü görmemle kafamı iki yana salladım ve bindim herkese
"Günaydın"
Diyerek 10 yıllık arkadaşım olan Sanem'in yanına ağır adımlarla ilerlerdim.
"Günaydın" dedim.O da aynı şekilde tebessüm ederek
"Günaydın Efsun"dedi.
Sonra ikimiz de konuşmadan yola devam ettik.Aslında Sanem'in hayatı da benden farklı değildi.Ama onun en azından bir annesi vardı.
"Anne"bana bu kadar uzak gelen kelime ona yakındı.Benim annem de babam da Halime Sultandı.O da olmasa şimdi kim bilir İstanbul'un hangi pis sokağının içindeydim.
Düşüncelerden uzaklaştım ve okula geldiğimizi fark ettim.Yine klasik sıraya geçme ve müdürün rutin olarak tekrar ettiği şeyleri dinledikten sonra sınıfa doğru ilerledim.Ve sakince sırama geçtim ve hemen yanıma gelen Hande(Sınıfın en yavşak insanı)
"Ooo Efsun bu sefer de Eren'in yanından ayrılmıyor muşsun"dedi.Sinirle
"Bak kızım yanlış kişiyle uğraşıyorsun Eren benim 8 yıllık arkadaşım yeri gelince dostum yeri gelince abim olan kişi tabi sen okula yeni geldin ve bunu anlamamış olabilirsin bunu o boş yapan kafana sok"diye bağırdım.Allah'ım bütün gerizekalılar beni mi bulur.Eren benim 8 yıldır mahallemde oturan yeri gelince dostum yeri gelince abim olan kişiydi.Hatta tek benim değil Saneminde en yakınıydı.
Okul böyle sıkıcı geçtikten sonra otobüse bindim.Sanem'e
"Görüşürüz" dedikten sonra Eren'le birlikte otobüsten indik.Sanem bizim iki sokak aşağımızdaydı.Eren'e dönerek
"Bu sabah otobüse gelmedin neredeydin??"diye sordum.Eren
"Ufak bir işim vardı."dedi.Bende fazla irdelemedim.Ama merak etmiştim...
Ve ona da görüşürüz diyerek eve doğru ilerlemeye başladım.Arkamda bir hareketlilik hissettim.Ve
"Kim var orda "dedim.Ses gelmeyince yanlış duydum diyerek ilerledim.Eve varınca Dadım'ın yerde öksürerek kan kustuğunu gördüm.Koşarak yanına gittim ve onu yerden kaldırırken arkasından sızan ince bir kanı fark ettim arkasına bıçak sokulmuştu.Ağlamam artarken ambulansı aradım tuşlara basarken ellerim titriyordu.Hemen bulunduğumuz yere bi ambulans istedim.
"Dadı ne oldu sana böyle"dedim bi yandan gözlerimden akan yaşları silerken o ise yüzüme şefkatle bakarken
"Bişeyim yok Efsunum"dedi. İçimden 'nerde kaldı ambulans derken 'bi anda siren seslerini duydum.Hemen onları karşıladım ve Dadımı götürüşlerini izledim bende hemen ambulansın arkasına binerken bir yandan da
"Neyi var, çabuk olun"gibi sözler sarf ediyordum.Bir yandan ağlarken görevlilerin bi tanesi beni sakinleştirmeye çalışıyordu.Hastaneye vardığımızda Dadımı hemen ameliyata aldılar.Sessizce ağlarken kafamın üstünde bı karaltı hissettim.Bi tane kapşonlu adam bana
"Kimlere güvendiğine dikkat et" dedi
"Siz kimsiniz??"dedim.Adam beni umursamadan koşarak gitti.Ben ise şuan onu takamıcaktım.Aradan kısa bir süre geçtikten sonra Ameliyathane den doktor bana
"Siz hastanın yakını mısınız???"dedi
"Evet kızı sayılırım"dedim.
Adam kafasını eğerek
"Üzgünüm ama elimizden gelen herşeyi yaptık "Sonra aklımdan geçen kelimeyi söylememesi için dua ettim.Doktor
"Hastayı kaybettik"dedi.O an benim için dünya durdu.Kalbimi tuttum ve yere bayıldım.Sonra gözlerimi açtığımda bı hastane odası beni karşıladı.Gozlerimi kırpıştırırken acı bir gerçek karşıladı.Yine kalbim duracak gibi olurken gözümden akan bir damla yaşa engel olamadım
"Halime Sultan"diye mırıldandım...
'Benim hem annem hem babam olan kadın ilk yürüdüğümde ilk konuştuğumda ağladığımda sevindiğimde güzel anlarımı yaşadığım kadın şimdi beyaz bir örtünün altında mı yatıyordu??'
İçeri giren hemşire
"Geçmiş olsun kısa bir şok geçirdiniz size biraz sakinleştirici verdik"dedi.Ben
"Ben iyiyim.Dadım.. Dadım.. Halime Sultan nerde?????"diye bağırdım.
Hemşire yanıma gelerek kafasını eğdi
"Üzgünüm"dedi.
"Hadi bunların hepsinin bir şaka olduğunu söyleyin"dedim acı bir gülüş sergilerken...
Hemşire başını iki yana sallerken odadan çıkmaya yeltenirken
"Onu görebilir miyim"dedim
Bu sefer başını aşağı yukarı salladı
"Tamam"dedi üzgün bir biçimde anlaşılan oda üzülmüştü.
Ağır adımlarla ilerlerken bir yandan da korkuyordum...
Morgun soğuk havası karşılarken hemşire bı tanesinin önünde durdu ve başıyla işaret etti.Örtüyü kaldırırken ellerim titriyordu.
Dadımın kırarmış saçlarını görünce örtüyü daha fazla açtım ve çökmüş gözlerini gördüm.Ağlamam şiddetlenirken ona sarıldım ve ne kadar kaldım bilmiyorum hemşire artık gitmemiz gerektiğini belirtti.Son kez saçlarını öptükten sonra morgtan ayrıldım.Yürürken sanki bütün duvarlar üstüme geliyordu.Bi anda biri arkadan bana sarıldı.Bunun Sanem olduğunu görünce beni kendine çevirdi ve bende ona sıkı sıkı sarıldım.Bana
"Herşey geçecek"diye fısıldarken
"Geçmeyecek"dedim.
"Artık tek başımayım"Bi anda çekilirken
"O nasıl söz öyle ben varım"dedi
"Aynı şey değil"dedim.Sonra saçlarıma küçük bir öpücük kondururken
"Atlatacağız"dedi ve koluma girerken
"Bize gidelim yarın cenaze işleri için Eren yardımcı olacak"dedi.Ben
"Sanem lütfen evimde bugün biraz kendim kalayım "dedim
Kafasını belli belirsiz saklarken elini tehditkâr bir biçimde sallarken
"Sadece bugün"dedi
"Tamam"dedim.Sanemle bi taksiye bindik ben gözümden akan küçük taneleri silerken Sanem ellerimi ovalıyordu...
Sanem kendi kendine "Bunu kim yapmış"diyordu.
Gerçekten bu kadar pis bir şeyi kim yapmıştı??
Dadımın kimseyle bir sıkıntısı yoktu...
Eve geldiğimizde saneme teşekkür ettim
Sanem"Önemli değil kendini çok üzme"dedi.Kafamı sallarken içeri girdim yerdeki kanları görünce ağlamam daha çok şiddetlenirken
'Kim kim bu kadar kötü bir şeyi yaptı'diye bağırıyordum...
O günün üzerinden bir kaç gün geçmişti.Cenaze işlerini halletmiştik bu sırada Sanem,Eren ve Yıldız teyze(Sanem'in annesi)bana çok yardımcı olmuştu.Tabi polise de gitmiştik ama hiçbir sonuç yoktu...Kafayı yiyecek gibi oluyordum
Sanemlerde kalıyordum ve her gece rüyamda Halime Sultan'ı görüyordum...Bana senin yüzünden diyordu.Tam cevap vereceğim zaman rüyamdan uyanıyordum...Bende bu sırada okulu bırakmıştım.Ve bir kaç haftadır bir tane lokantada garsonluk yapıyordum..
Günümüz....
Son bir kaç ayda başıma gelenleri düşününce ağladığımı fark ettim.Hemen gözlerimi sildim.Başımı yastığa koydum ve düşünmemeye çalıştım...Ama olmuyordu işte şimdi kimsem kalmamıştı Sanem de olmasa başımın çaresine bakamazdım.En azından bir kaç ay onlarda kalmıştım.Biraz toplanmıştım.Sonra ise onlara yük olduğumu düşünerek evime geri gelmiştim.Sanem ne kadar göndermek istemese de kabul etmemiştim...
Bunları düşünürken uyuya kalmıştım.....
Evet arkadaşlar ilk bölümümüzü nasıl buldunuz...
Instagram hesabımı takip edebilirsiniz
x__hatice__bakirci__x
