Pandalia

Hoofdstuk II

Ik en Tom stapten door de schoolpoort, hij was merkwaardig stil. Meende hij wat hij zei? Zou hij tot Luna, de maangodin bidden? Tom leek me niet het religieuze type, hij bezocht de Hertentempel ook nooit. Maar als de komst van het nieuw jaar hem schrik aanjoeg, moest er wel iets mis zijn. Ik begreep alleen niet wat hij bedoelde, iedereen kende het tragische verhaal over de Panda, het elfde hemeldier. Het leerde ons dat de oceaan onbetrouwbaar en gevaarlijk was, meer niet. Of was er nog iets dat ik niet zag?

Ik keek de school rond en zag dat de gewoonlijke groepjes bij hun vaste plek stonden. In het middelpunt van het schoolterrein zaten de populaire afstammelingen van Sneeuwwitje te flirten met de nazaten van Gaston. Aan het grasveld speelde een nazaat van Mulan voetbal met een drietal afstammelingen van Merida. Achteraan in een hoekje zaten de verre nakomelingen van Belle zich te verdiepen in stapels boeken. Terwijl ik en Tom naar ons plekje liepen hoorde ik rechts van me een descendent van Roodkapje hevig roddelen met een groepje meisjes die verwant waren aan Alice.
Sommige kinderen hadden de luxe als een vriendengroep echter niet, er waren enkele eenzaten verspreid over het hele terrein. Een ver familielid van Cruella DeVil zat elke week met een nieuw boek over honden op zijn schoot. Soms was het 'honden, een keuze aan gerechten' of anders wel 'hondenverdediging, bescherming tegen vierpotige monsters '. Volgens Kiara Rimbouds, een nakomeling van Roodkapje, heeft hij een reusachtige fobie voor honden en andere dieren met een vacht.
Onze bank lag op het grasveld onder een oude wilgenboom. Het was de perfecte plek. De hoeveelheid zon en schaduw was hier beter dan waar dan ook. Wat verder lag de kikkervijver, waar geregeld Roxanne Maisee en haar broertje Stefan de kikkers kwamen verzorgen. Als afstammelingen van Tiana vonden zij het hun plicht om zich over de kikkers te ontfermen. 

Ik nam plaats aan het bankje en liet mijn vingertoppen glijden over het eikenhout. Toen Tom zich deze bank toeeigende sneed hij met zijn zakmes in het hout: "The Big Journey". De eerste letter van elk woord representeerde een van de banks eigenaars; ik en Tom, maar ook Joyce die geregeld bij ons kwam zitten. Mijn vingers gleden over de oneffe, diepe krassen en ik lachtte bij mezelf. Wie weet wat er met deze bank zou gebeuren als ons laatste jaar op deze school voorbij was.
Zoals altijd nam ik mijn schetsboek en begon ik te tekenen, onder de oude wilg voelde ik me het meest creatief. De enige momenten dat ik me niet kon focussen hier was wanneer Joyce naast me zat. Met haar goud haar glanzend in de zon terwijl ze over haar zorgen sprak.Meestal luisterde Tom nooit omdat hij zijn favoriete magazine las: "De Pratende Panda". Een onbetrouwbaar roddeltijdschrift dat de meest vreemde geruchten verspreidde, gebaseerd op leugens en gefluister. Ik moest er niets van hebben, maar Tom was er weg van. Hij had zich zelfs geabonneerd en elke week vond ik hem terug met de nieuwste editie.Deze ochtend zag ik hem echter niet lezen, hij keek me enkel grijnzend aan.
'Is er iets?' Toms grijns vergrootte op een zorgwekkende manier. 'Ja zeker! Weet je nog dat ik in de bus iets probeerde te vertellen over Joyce? Je zat toen weer dromend naar het niets te staren.' Ik herinnerde me het vallen van Joyces naam vaag, maar verder wist ik niets op te brengen.
'Ga je het me nog vertellen of blijf je gewoon ziekelijk lachen?'
Tom grinnikte: 'Je gaat dit te gek vinden Blue, Joyce is weer single!' Ik verslikte me en keek Tom ongelovig aan. 'Grote sterren, het is gedaan met Brad?'
'Jup, Kiara vertelde me alles via haar spiegel. Brad had liggen rotzooien met een of andere Pocahontas meid. Iemand wist ze te filmen bij het autokerkhof.'
'Wacht, dat ligt in de Gruis. Wat deed Brad daar?'
'Geen idee, maar wat ik wel weet is dat de persoon die de video wist te uploaden op het Web een goed stel hersens heeft. Niemand heeft ooit iets met een mobieltje op het Spiegelweb kunnen zetten.'
'Het werd gefilmd met een mobieltje?' Heilige hemeldieren, laatst dat ik er één zag was tijden geleden. Voordat de magiërs kwamen met hun magische spiegel, gebruikte iedereen de mobieltjes die de dwergen op de markt brachten. Het bleek later dat radiogolven niet zo makkelijk te beïnvloeden waren als de overheid dacht. Na een tal misdaden, die gepleegd werden met behulp van mobieltjes, besloot de regering om ze illegaal te maken. De meeste werden verwoest, anderen waren te vinden bij de storthoop.
De magische spiegels waren de ideale oplossing, ze konden makkelijk getraceerd en afgetapt worden en de vaardigheden werden gelimiteerd. Op die manier kon je op het Spiegelweb bijna niets vinden over de andere naties, aangezien dat inging tegen de derde wet van het leven, waar stond dat privacy een recht is voor persoon en natie. Er werden wekelijks nieuwe blogs en websites, waar theorieën stonden over de andere rijken, weggehaald. De boete daarop was best groot, het enige wat we mochten weten over de tien andere rijken was wat de schoolboeken ons vertelden.
'Ik dacht dat er geen mobieltjes meer waren in Fictia...', mompelde ik.
'Blijkbaar was er toch nog eentje, ik herken de kwaliteit van een mobiel als ik hem zie.' Ookal was de maker van het filmpje anoniem, ik bedankte hem in stilte. Brad was niets meer dan een klootzak en ik was opgelucht dat Joyce dat nu besefte. Ik had hem jaren moeten verduren op de basisschool. Ik sloeg mijn schetsboek open en zonder waarschuwing nam Tom het van me af.
'He? Doe niet zo lullig.'
'Als je dit schriftje terug wil zul je naar me moeten luisteren Blue. Dit is je enige en waarschijnlijk ook laatste kans om met Joyce te zijn. Als je dit niet beseft is het afgelopen.' Had Tom gelijk? Hij was niet de grootste romanticus in New Talington, maar hij was wel samen met Kiara Rimbouds voor enkele manen. Dat was meer dan wat ik ooit had.
'Heeft ze geen tijd nodig? Ik heb het gevoel dat dit snel gaat.' Tom zuchtte en gaf me het schetsboek terug, 'Jouw keuze maatje en nu je het toch over veranderingen hebt; ligt het aan mij of is de sfeer hier veranderd?' Ik keek om me heen en begreep het meteen, het was muisstil geworden. De oorzaak was klaarblijkend; Joyce Hoffling stapte ongemakkelijk over het schoolterrein terwijl ze zenuwachtig om zich heen keek. De pijn op haar gezicht, veroorzaakt door tientallen priemende blikken die zich in haar rug boorden, was duidelijk te zien.
Yasmina Tentille, een nazaat van Belle, legde haar boek opzij en keek vermakelijk naar Joyce. Kiara Rimbouds fluisterde iets in het oor van een Sneeuwwitje-nakomeling. Het moest vast grappig zijn geweest want ze begonnen opvallend luid te giechelen toen Joyce langsstapte.Ik stak mijn hand uit naar Joyce en lachtte. Ze keek me aan en verstopte zich meteen erna in het toiletgebouw.
Tom lachtte, 'Wel, dat verliep niet zoals ik had gedacht.'