Pandalia

Hoofdstuk III

'Is dat beter?'
'Veel beter, dankje.' Ik drukte het ijs, dat zuster Clementine me overhandigde, stevig tegen mijn linkeroog.
'Denk je dat je weer de lessen kan bijwonen of zal ik je moeder bellen meneer Delafosse?' Mam had voor het eerst in een lange tijd plannen, ik zou dat niet verpesten voor haar. Zelfs als dat betekende dat ik Brad de rest van de dag zou moeten verduren.
'Bedankt, maar ik red me wel.'

Dankzij de onaangename ontmoeting met Brad was ik te laat voor geografie. Terwijl ik de pijn in mijn maag probeerde te negeren, bad ik stilletjes tot de Hertenster dat Brad verleden tijd zou worden. Joyce verdiende beter dan die achterbakse kwal.
Ik hoopte dat madame Brozdalva me mijn late aankomst niet kwalijk zou nemen, maar ik wist diep vanbinnen wel dat het zeer onwaarschijnlijk zou zijn. Bella Brozdalva was namelijk de grootste pestkop die je op school kon tegenkomen. Vergeet de populaire meisjes en de rijke jongens uit de Glazen Wijk, ze waren niets vergeleken met Brozdalva.
Ik kwam aan bij lokaal 17B en klopte aarzelend op de deur, de gedachte om de volgende twee uren te gaan spijbelen kwamen meermaals bij me op. Net te laat, want de deur zwaaide open en madame Brozdalva's gezicht verscheen met een brede glimlach. 'Jongeheer Delafosse, komt u maar binnen', zei ze vleierig. Ik stapte argwanend het lokaal in. Was dit al? Ze had zeker nog iets in petto voor mij, maar tot dan zou ik het spelletje meespelen.
'Mijn excuses dat ik te laat kwam madame...', Brozdalva hief haar hand om me het zwijgen op te leggen en haar net nog poeslief gezicht maakte ruimte voor een zelfvoldane grijns.'Het is bijna tien uur, jongeheer Delafosse. Kan je verklaren waar je de vorige veertig minuten was?'
'Bij zuster Clementine', zuchtte ik.
'Mag ik vragen wat je daar uitspookte?' Ik wees naar mijn linkeroog dat inmiddels al een flinke blauwe kleur had. 'Bij de Elf, is een antwoord nog nodig?'
'Letten op die toon brutale vlegel!', riep Brozdalva. 'Hoe dan ook, aangezien je hier niet op tijd kon komen verwacht ik je deze zaterdag hier van negen tot veertien uur om een opstel te schrijven over het katoenen bos in Dromendal. Dat zal je misschien helpen onthouden dat ik laatkomers in mijn les niet tolereer!'
'Maar ik was in het ziekenkamertje', riep ik verward uit, 'Dat telt niet als spijbelen!'
Brozdalvas zwarte kraaloogjes straalden en ze keek me uitdagend aan. 'Heb je een bewijs van je bezoek bij zuster Clementine?'
'Nee, maar ik weet zeker dat ze-'
'Oh hoe onfortuinlijk', onderbrak Brozdalva me, 'Dan zie ik je zaterdag hier? En ik verwacht vijftien pagina's omdat je me tegensprak.'
'Dat is helemaal niet eerlijk!', protesteerde ik.
'Oké dan, twintig pagina's. Ik raad je aan om nu plaats te nemen of ik beloof je dat het er vijfentwintig worden jongeheer Delafosse!'

Ik keek de klas rond en vond een leeg plekje naast Tom. 'Laat je niet opjutten door die oude feeks, maatje', fluisterde die me bemoedigend toe. Maatje? Hoe kon hij me zo noemen nadat hij me liet zitten op de gang? Ik keek hem kwaad aan en nam uiteindelijk mijn schetsboek, ik wilde nu niet denken aan Brozdalva, Brad of Tom. Ik zocht naar Joyce in de klas, maar ze leek mijn blik te ontwijken. Achter haar zat Olivia, ze keek me even aan en ik spotte de fonkeling weer in haar ogen. Ik had het me toch niet ingebeeld, dacht ik nieuwsgierig.
'Mensen, jullie gaan nu leren over de vulkanische gebieden in Pandalia. Heeft iemand een idee waar we zulke gebieden kunnen vinden?' Een enkele hand vloog omhoog en Yasmina Tentille stond klaar om een perfecte definitie te geven.
'Niemand?', vroeg madame Brozdalva, 'Ik zou zeggen dat ik teleurgesteld ben in deze klas, maar het is niet echt een verassing.'
'Madame, ik kan een antwoord geven', opperde Yasmina.
'Zwijgen Tentille!' Yasmina keek de geografielerares vernietigend aan, maar besloot toch te luisteren en haar mond te houden.
Ik negeerde de klas en werkte verder aan de Stormlanden. Luxorpia was een speciale natie, volgend de roddels in Toms magazine zagen sommige delen daar nooit zonlicht. Het was de reden waarom de Stormlanden hun naam kregen, Luxorpia was een eeuwige storm. Malusa zelf was ook niet al te zonnig, maar in ieder geval warmer dan hun oostelijke buur.
'Man ze kan praten', lachtte Tom. Ik negeerde hem en tekende de kerncentrales die in het noorden verspreid zaten. Er werd gezegd dat de Luxorpianen de op één na grootste leveranciers waren van energie. De zuidelijke dwergen bezetten de eerste plaats voor decennia.
'Blue, je negeert me al de hele les. Kunnen we hierover praten?', smeekte Tom.
Ik draaide me om en keek hem kil aan, 'Wat valt er te zeggen?'
'Het spijt me dat ik even weg moest. Ik weet dat je dat niet-'
'Even weg moest?', onderbrak ik hem, 'Helige sterren Tom, je liet me zitten. Is dat wat onze vriendschap voor je betekent? Iets dat je zomaar kan dumpen?' Tom werd stil en keek me verontschuldigend aan. Ik wist dat hij zich vast wel rot voelde en terecht, maar ik wist ook dat Brad niet niets was.
'Luister', begon ik, 'Ik weet wel dat de meeste mensen hetzelfde gedaan zouden hebben, maar jij bent niet de meeste mensen Tom. Je bent mijn beste vriend en ik moet weten of ik je kan vertrouwen, kan dat?'
'Natuurlijk joh, als Brad nog een keer opdaagt zal die zien wat er gebeurd als je aan de vrienden van een Green komt', fluisterde Tom al lachend. Onder zijn gouden krullen keken zijn bruine ogen me speels aan en ik wist dat ik niet lang boos op hem kon blijven.