Blijf af !

Blijf af ! -- PART 5

Kut. En nu? Een kind krijgen zeker. Nee, ik ga de pil slikken. Ik veeg de test droog met wat wc-papier en stop het in mijn tas. Ik trek mijn broek omhoog en ren de wc uit. Naar de drogist.

Ik kijk in de schappen. Gewone pil, morning after pil. Dan werp ik een blik op het prijskaartje. Wow, 15 euro! En de morning after pil 20 euro?! Ik pak de gewone pil en loop naar de kassa. Nee hè, alweer dat jonge kassa-meisje. "De gewone pil mevrouw? Dat is dan 14, 95. Trouwens, bent u zwanger? Gewoon geen pil innemen en..." Waarom bemoeit ze zich ermee? "Hou je bek, ik zoek het zelf wel uit, ik ben verkracht dus geef me die pil!" Zo, dat is eruit. "Sorry hoor!" zegt ze met een bitchy stem. "Hou je bek of ik laat je ontslaan!" Het is altijd fijn, om de oudste te zijn. "14, 95 alstublieft." zegt ze dan verlegen. Mooi. Ik betaal en stop het doosje dan in mijn tas.

Ik ren door de straten en ga even langs de Bagels & Beans en haal een warm broodje met salade en een cappuchino. "Mevrouw, een vraagje, mag ik misschien even bellen? Het is heel belang..." ik kan mijn zin niet afmaken want de mevrouw aan de kassa begint al nee te schudden. "Nee, nee, dat is veelste duur!" "Maar mevrouw! Ik woon in Amsterdam en een gek heeft me hier heen gebracht!" schreeuw ik door de winkel heen. Iedereen kijkt me raar aan. "Ik meen het." zeg ik dan. "Oké."

Ze wijst naar een gangetje. "Daar kun je bij mijn collega even bellen." Ik loop het gangetje door. Ik zie een klein kamertje met 2 bureaus en een paar kasten. "Ik mocht even bellen van uw collega." zeg ik tegen een man die iets tikt op een computer. "Daar." Hij knikt naar de telefoon op het bureau. En dan tikt hij weer verder. Ik ga zitten op een bureaustoel en pak dan de hoorn van de telefoon. Ik typ het nummer in en hou de hoorn aan mijn oor. Voicemail. Ik spreek toch maar in, je weet maar nooit. "Hey mam, met Chelsy. Job heeft me meegenomen naar een geheim huisje in Limburg, maar ik wil naar huis! Hij heeft me ..." dan hang ik maar op. Die rare man achter de computer hoeft het niet te horen. Maar hoe kom ik dan naar huis? Job zal me heus niet brengen als mijn moeder het vraagt. En ik weet niet eens waar ik ben, dus ik kan geen adres doorgeven. Als mijn moeder maar weet dat ik in Limburg ben, en niet onder een trein lig of zo. De man haalt me uit mijn gedachten omdat hij niest. Er komt snot op mijn arm. "Gezondheid."

Ik zit op een bankje voor de HEMA en heb opeens een heel goed idee!

Als ik met mijn laatste geld gewoon een taxi bel en zeg dat ik naar Amsterdam moet, kom ik wel thuis en ben ik van Job af. Ik heb nog 150 euro in mijn portemonnee. Mijn portemonnee heb ik verstopt in een geheim zijvakje in mijn tas, anders pakt Job het af.

Ik zie een blonde vrouw met felrode lippenstift en sta op. "Mevrouw, mag ik misschien even bellen met uw mobiel?" ik probeer mijn ogen te knipperen, wat (denk ik) alles behalve schattig is. "Ja natuurlijk, skatje." zegt ze en ze kauwt op haar kauwgom. Ze haalt een roze BlackBerry tevoorschijn, beplakt met duizenden glitters. "Weet u misschien het nummer van een taxi hier?" vraag ik. "Kom maar." zegt ze & ze typt wat in. "Hier." ze geeft de BlackBerry en ik bel.

Ik zit te wachten op een bankje bij een voor de Albert Heijn als ik een taxi aan zie komen. Ik ren er naartoe en steek mijn duim omhoog. De taxi stopt en ik stap in. "Waar wilt u naar toe?" vraagt de taxi-chauffeur. Nu zie ik pas dat het een vrouw is. "Naar Amsterdam, Violetstraat 15." zeg ik. "Maar dat is een paar uur rijden, meisje! Weet je dat wel?" vraagt ze alsof ik vijf jaar ben. "Ja dat weet ik en ik heb genoeg geld mee, maar ik moet snel naar huis." zeg ik, ik word al een beetje geïrriteerd door haar... "Oké dan..." ze zet een muziekje aan en geeft gas.

Na een paar uur begin ik de buurt een beetje te herkennen. Yes! Ik ben bijna thuis! "Daar is het." zeg ik en ik wijs naar een rij huizen. "Oké." ze parkeert voor het huis, ik betaal en ik stap uit. "Bedankt voor het brengen." zeg ik nog en ren dan naar de voordeur. Eindelijk thuis! Ik bel aan en mijn moeder doet open. "Chelsy! Waar was je?" ze begint me te knuffelen. "Ja, lieverd waar was je?" ik hoor Job's stem. Ik schrik me dood. Job staat in de woonkamer en lacht zonder geluid, zonder dat mijn moeder het ziet. "Wat doet Job hier?" vraag ik boos. "Hij was door het hele land gereisd om je te zoeken!" Mijn moeder knuffelt me nog een keer. "Dat is niet waar!" schreeuw ik. "Dat is wel waar hoor." zegt Job boos, als hij met zijn hand een zaag beweging maakt bij zijn nek. Oké, als ik iets zeg, ga ik er dus aan.