Y/N: o halde neden buradayım.
Y: Sana ihtiyacım var Y/N. Gerçekten.
Bu ne demek oluyordu şimdi?
Bana niye ihtiyacı olsun ki bu psikopatın?
İkimizden de bir ses çıkmıyordu. Öylece bakıyorduk birbirimize...
'Y' boş bakışmamızı bozdu.
Y: bişey demicekmisin?
Y/N: ne dememi bekliyorsun?
Y: sana herşeyi açıklamak zorunda olmaktan bıktım.
Y/N: neyi açıkladın ki sanki?!
Yine Bir şey demedi. Arkasını dönüp odadan çıkacaktı. Birden durdu ve bana bakıp çocuk gibi gülmeye başladı. Gülünce tatlı oluyordu..ama bu gülüş beni nedense aşağlıyordu.
Y/N: ne oldu şimdi?
Y: sen... hahahaha sen...
Gülmekten konuşamıyordu resmen. Ben ne yaptım ki bu kadar güldü? Sakinleştikten sonra cümlesini bitirdi.
Y: sen benim sana aşık olduğumu falan mı sandın yoksa? Buyüzden kaçırdığımı mı düşündün sen?
Tekrar kahkahalarla gülmeye başladı. Gülmekten yerlere yatıcaktı neredeyse.
Y/N: hayır ya! Sen kim oluyorsun da böyle bişey düşünüyorsun benden?
Aslında tamamen haklıydı...beni uzun süre uzaktan izledikten sonra aşık olup kaçıran bir sapık olduğunu düşünmüştüm biraz. Yanılmışım...
Y: iyi. Sakın aklından bile geçirme.
Elini kaldırdı ve yavaşça kafamı okşadı. Sonra odadan çıktı ve beni yine bin soruyla yanlız bıraktı.
Yoruluştum. Banyodaki küveti sıcak suyla doldurup biraz dinlenmek istedim.
Elim kafama gitti...niye saçımı okşadıki bu şimdi? Bu bana karşı samimiyetini mi gösteriyordu? Oooff! Kafam karıştı...
küvetin içindeki sıcak suya pembe banyo bombası attım ve odadaki kitaplardan birini alıp suya girdim. Bir süre sonra kitabı bırakıp olanları tekrar kafadan geçirdim.
Film gibi...kötü bir film...ve umarım o kötü filmler gibi klişe mutlu sonu olur bu olayın...
üşüdüğüm için uyandım ve gözlerimi açtım. Hala suyun içindeydim. Su soğmuştu. Uyuya kalmıştım yine.. fazla suda kaldığım için parmaklarım bile buruşmustu.
Çocukken böyle olduğunda yaşlandığımı düşünürdüm hep. Çocukluğumu hatırlayıp gülümsedim. Babasız olsa da güzel bir çocukluk geçirmiştim. 'Y' nin çocukluğu nasıldı acaba.. bana ailesi olmadığını sölyledi. Acaba yetimhanede mi büyüdü?
Üzerime temiz kıyafetler giyip acıktığım için mutfağa indim. 'Y' yemek odasında oturuyordu. Telefonunda birşeyler yapıyordu.
Beni görmeden mutfaktan birşeyler alıp yukarıya kaçmak istedim.
Ekmek arası birşeyler yapıp hemen merdivenlere doğru gittim.
Y: yukarıda yemek yeme! Çocuk değilsin!
Of ya! Yakalamasa olmazdı zaten.. onunla konuşmak istemiyordum aslında.. hala biraz korkuyordum ondan.
Elimdeki sandwiç ile yemek odasındaki masaya, Y nin karşısına oturdum.
Y: düşündün mü?
Y/N: neyi?
Y: neden bu kadar salak olduğunu
Y/N: şey..
Y: sana niye ihtiyacım olduğunu anladın mı?
Y/N: hayır
Gözlerimin içine baktı. O kadar sinirli ve derin baktı ki, bacaklarım titremeye başları ve elimdeki ekmeğim düştü. Derin nefes aldı..ama sinirini saklayamadı.
Y: sen psikyatrist değil misin salak kadın?!
Y/N: evet...yani tam değil...ama sayılır
Y: şimdi tekrar düşün bakalım.
Y/N: sana yardım etmemi istiyorsun...ama tam olarak ne bekliyorsun benden?
Y: bana hayatımı geri getirmeni istiyorum.
Y/N: nasıl yani?
Y: yani bana anılarımı geri ver. Neden burda olduğumu bilmek istiyorum. Neden şu an olduğum kişi olduğumu bilmek istiyorum. Ve bunu senden bilmek istiyorum.
Neden ben? Ben profesyönel değildim ki. Benden çok daha iyileri vardı.
Y/N: bunu neden benim yapmam gerek?
Y: çünkü sen...bilmiyorum... dikkatimi çektin. Seni izledim ve senin benim geçmişimle bir bağlantın olduğunu düşünüyorum. İçimde öyle bir his var.
His mi? Yani ben bütün bunları saece bir his yüzünden mi çektim? Ama başka seçeneğim yok... buradan öylece kaçamazdım. Nerede olduğumu bilmiyordum. Ayrıca beni bulacağından emindim
Y: bana yardım edicek misin?
daha fazla düşünmeden cevap verdim.
Y/N: evet.
____________________________________________
Umarım bu bölümü de beğenirsiniz 😊
seviliyorsunuz❤ ^3^
~Neva
