Dadımın konuşmalarını duyduktan sonra yerimde öylece kaldım. Sonra koşarcasına banyoya gittim.
Banyo kapısını kilitleyip yüzümü yıkadım. Bir kez daha yıkadım. Ve son bir kez daha...
Sanki su bana herşeyi unutturacakmış gibi geliyordu. Sanki su sadece elimdeki, yüzümdeki pislikleri değilde aklımdaki kötü düşünceleri de temizliyordu.
Annem ve babam bir kez daha beni bırakıp gideceklerdi...
Aslında buna neden bu kadar üzülüyorum ki??? Zaten gitmeseler bile varlıkları ve yoklukları bir olan annem ve babamın gitmeleri neden bu kadar üzmüştü ki beni???
Bütün bu düşünceleri bırakıp hemen bi plan yaptım. Evimiz 2 katlıydı. Evin içinde bana göre gayet büyük merdivenler vardı.
Merdivenlerin başına geldim. Merdivenlerden düşüp dikkat çekmekti amacım.
Ama merdivenler bana göre çok yüksekti. Ve de basamakları fazlaydı. Birden durdum. Çok korkmuştum.
Bu fikirden vazgeçip arkamı dönüp gidecekken birden dengemi kaybettim.
Merdivenlerden son sürat yuvarlanıyordum. Ve daha önce hiç yapmadığım bir şeyi yine yapamadım. Yine bağıramadım. Sesim çıkmadı. Sesimi kimseye duyuramadım. Son hatırladığım şey yerdeki halının üzerine akan kırmızı kan ve vücudumda ki şiddetli acıydı.
**********
Gözlerimi açtığımda daha önce hiç görmediğim kadar beyaz görmüştüm. Göalerime vuran beyaz ışıklar, odanın beyaz duvarları, beyaz yatak örtüsü ve beyaz sargılar... Sargıları görünce çok şaşırdım. Neredeydim ben???
Sonra doktor olduğunu anladığım beyaz önlüklü adam odaya girdi ve bana yaklaştı. Bense gözlerimi kocaman açmış ona bakıyordum.
Bir an yataktan bir iki adım geride durdu. Gözlerime, gözlerimin en içine öyle bir bakıyordu ki sanki bütün bu olanlar için benden özür diliyormuş gibi... Sanki suçlu olan kendisiymiş gibi...
Yanıma geldi ve...
"İyi misin?" dedi.
"Evet" diyebildim sadece.
"Neden burada olduğunu merak ediyorsun. Değil mi??"
"Evet"
"Dün sabah merdivenlerden yuvarlanmışsın. Dadın seni yerde kanlar içinde bulmuş. Başında ve yüzünün bazı yerlerinde dikişler var. Bu bi kaza mıydı? Nasıl oldu bu??"
Nasıl oldu bu? Nasıl oldu bu? Nasıl oldu bu? Bu soru aklımın içinde tekrar ederken gözlerim doldu. Bilerek yada isteyerek yapmamıştım. Benim hatam değildi. Doktor tekrar sordu...
"Nasıl oldu bu? Kim yaptı bunu sana? Söyle. Bak kızım burada kimse sana bir şey yapamaz. Hadi. Söyle. Kim yaptı bunu sana?"
"Kimse" dedim. Bana 'yalan söylüyorsun' dermişcesine baktı. Açıkladım.
"B-b-ben aşağı inecektim. Sonra odamda bir şey unuttuğumu fark ettim. Aniden dönünce dengemi kaybettim ve düştüm. En son gördüğüm yerdeki kanlardı." dedim. İnanmıştı.
"Ne zaman çıkıyorum?" diye sorduğumda yine aynı ifadeyle baktı bana. Bu bakışı canımı herşeyden daha çok yakıyordu. Bana acı veren bi bakışı vardı. Ama kendisi de acı çekiyordu. Belliydi.
Sonra geldi. Yatağa oturdu. Ayaklarımı gıdıklama amacıyla bi şeyler yapıyordu. Evet evet gıdıklıyordu. Ama ben... Ben...
Arkadaşlar bölümle ilgili yorumlarınızı bekliyorumm. ^_^
