Ayaklarımı gıdıklama amacıyla bi şeyler yapıyordu. Evet evet. Gıdıklıyordu. Ama ben... Ben..
Ben hiç bi şey hissetmiyordum. Gözlerimi kocaman açıp ayaklarıma baktım. Ayaklarımı oynatmaya çalışıyordum. Ama olmuyordu...
Doktora sorarcasına baktım. Bana bakmıyordu. Sonra benim bi tepki vermediğimi görünce bi anda ciddileşti. Biraz önce acı verici bakan o doktor şimdi bana 'bi tepki versene!' dermişcesine bakıyordu. Bu sessizlik daha fazla uzaması. Hemen sordum.
"Ne oluyor?"
"Sen gıdıklanmaz mısın küçük hanım?" dedi. Yine o acı verici bakışları beni bulmuştu.
"Gıdıklanırım tabii ki. Hem de en çok da ayaklarımdan."
"Neden bir tepki vermiyorsun o zaman?"
"B-ben... Hiç bir şey hissetmiyorum ki..." dedim. Korkmuştum... Hem de çok korkmuştum...
Doktor benimle daha fazla konuşmadı ve odadan çıktı. Doktorun bütün dedikleri aklımda sanki bir o yana bir bu yana çarpıp duruyor, boşlukta tekrar eden sesler gibi yankılanıyor ve beni delirtiyordu...
Ne demek oluyordu bu şimdi???
Ben bunları düşünürken odanın kapısı hızlı bir şekilde açıldı. İçeriye dadım girdi. Gözleri... Gözleri kıpkırmızıydı. Sanki günlerdir ağlamış gibi... Sanki günlerdir uyumamış gibi... Onu ilk kez bu kadar yorgun ve bitkin görmüştüm. O kadar kötüydü ki kendini hemen yatağın üzerine attı. Beni öyle bir kucakladı ki sanki beni görmeyeli çok olmuş gibi. Sanki bana bir şey olmuş, hepsi geçecek dermiş gibi sarılıyordu.
Dayanamadım daha fazla.
"Dadıııı yeteeeerrr!"
"Tamam kızım tamam. Nasılsın bakalım?" dedi burnunu çekerek.
"İyiyim dadıcım. Ama..."
"Ne ama?"
"Ama annem ve babam n-"
"Aman canım. Bende bir şey var sandım. Bir yerin ağrıyor sandım." dedi.
Demek ki annem ve babamdan daha önemli bir şey vardı benimle ilgili olan.
"Nerde onlar?" dedim. Bir cevap vermesini bekliyordum artık.
"Kızım annen ve baban yurtdışına gittiler. Senin hastahane de olduğunu bilmiyorlar. Senin durumunu bilseler gitmezlerdi."
"Benim durumum mu? Benim durumum ne dadı? Ne varmış benim durumumda??!"
"Bi şey yok kızım. Aaaa ne olacakmış ki? Onlar işlerini bitirsin, dönsün senin hiç bir şeyciğin kalmaz. Ama... Sadece..."
"Ne oldu dadı???"
Bir şey vardı. Kesinlikle bir şey vardı. Benim durumum... Ne vardı benim durumum da??! Ne olmuştu?? Herkes bana beden böyle davranıyor???!!!
Artık gerçekten sıkılmıştım ve canım çok yanıyordu. Sabredemiyordum...
"Söylesene dadıııı!!!!"
"Sadece... Artık daha fazla güçlü bir kız olman gerekiyor bundan sonra. Çünkü senin için HAYAT ŞİMDİ BAŞLIYOR..."
Arkadaşlar slmmm. Sizce devam etmeli miyim?
Kitap nasıl?
Lütfen özelden mesaj atın yada yorumlarınızla belirtin. Bu arada bölüm geç geldi ama kusura bakmayın. Aslında hazırdı. Ama bir türlü yayınlama fırsatım olmadı. Neyse umarım kitabım iyidir.
Okuyan tüm herkese tek tek teşekkürleeeeerrrr :)))
