Odgłos milczenia

Rozdział 1

Na opisanie obecnie panujących temperatur nawet słowo "upał" było niewystarczające. Gdy tylko choć na moment wyłączałam wiatrak lub uchylałam okno, miałam wrażenie jakbym nie znajdowała się w Polsce, a na środku Sahary. Tym bardziej współczułam żużlowcom, którzy wręcz gotowali się w swoich kevlarach.

Postukałam paznokciem w czarny ekran mojego telefonu. Biłam się z myślami co zrobić dalej. Kilka dni temu napisał do mnie przedstawiciel naprawdę wielkiej firmy, działającej również za granicą. Jej założycielem jest Polak, a siedzibę ma we Wrocławiu. Ja natomiast mam mu stworzyć stronę internetową praktycznie od nowa, w dodatku po polsku i angielsku. Co do innych języków - dzięki Bogu, że istnieją tłumacze.

Oczywiście dość szybko się zgodziłam, ale praktycznie jednocześnie pojawił się pewien problem, a mianowicie mam być dostępna przez trzy tygodnie we wrześniu. Niby spoko, ale pan prezes zażyczył sobie osobistych kontaktów. W skrócie: muszę zamieszkać we Wrocławiu na trzy tygodnie. Nie chcę wynajmować hotelu, bo zapłacę krocie. Jedynym wyjściem w tej sytuacji pozostaje Janowski.

W końcu przełamałam się i wybrałam numer żużlowca.

Raz się żyje, nie?

- Halo? - odebrał po kilku sygnałach.

- Cześć, Maciek - zaczęłam pogodnie.

- O hej! Co tam, Rozalio?

- W porządku, dzięki - odpowiedziałam grzecznie i po chwili zapytałam: - Wciąż mieszkasz sam?

- No raczej. A co? Chcesz się wprowadzić? - zażartował.

- No właściwie to... - zawiesiłam znacząco głos.

- Serio?! - zaśmiał się blondyn.

Nie, na niby.

- Tylko na trzy tygodnie, we wrześniu. Obiecuję, że będę gotować - nie byłam w tym zbyt dobra, ale on nie musiał o tym wiedzieć.

- Jak dla mnie możesz wprowadzić się nawet od jutra.

- Dzięki, dzięki, dzięki! Ratujesz mi tyłek! - zapiszczałam uradowana.

- A można wiedzieć co się stało?

- Klient życzy sobie mieć mnie pod ręką - wzruszyłam ramionami, przygryzając końcówkę długopisu, którym odruchowo zaczęłam się bawić.

- Przez trzy tygodnie?

- To duże zlecenie. I duża firma. I jeszcze większa kasa.

Ale największe to tam jest chyba ego prezesa.

- Spoko - powiedział i zaraz usłyszałam jak coś trzasnęło.

- Żyjesz tam?

- Taa, to tylko Wera bawi się z Silnym.

- Wera? - zmarszczyłam brwi, bo nie znałam nikogo o takim imieniu.

A nie, czekajcie! W przedszkolu miałam w grupie taką jedną. Ale ona była strasznie wredna. Zabierała mi lalki i takie tam.

- Moja dziewczyna - wyjaśnił blondyn.

Twoja... co?!

- Masz dziewczynę? - zdziwiłam się. - Dlaczego nic nie wspomniałeś?

- To dość świeża sprawa - zmieszał się. - Sorki, muszę kończyć. Idziemy do kina.

- Taa, to nie przeszkadzam. Cześć!

- Hej!

Nacisnęłam czerwoną słuchawkę, a po chwili ekran mojego telefonu zgasł. Uradowana, że udało się rozwiązać jeden z moich większych problemów, zakręciłam się wokół własnej osi i opadłam na łóżko, które zaskrzypiało pod moim ciężarem. Mój wzrok ześlizgnął się po ścianie, na której znajdował się zegar. Podskoczyłam gdy uświadomiłam sobie która jest godzina.