GAMZELÏ BIR GÔZ YAŞI DAMLASIYDI KENDISI

KİM BILIR

Kim bilir kanayan yaralarimiza ağlıyoruzdur her gün.
Yarınların umut acan cicekler olduğunu unutuyoruz.
Hüzün yetmiyor bazen gõnlùmüze, sandık diplerinden acep hep acıları mı cıkartıyoruz pamuk ruhlum .
Gereğinden fazla büyüyen kalbimize cocuk muamelesi yapıp, her gece gõk yüzünü õzlemle mi izliyoruz ?
Hep birşeyler bekliyoruz hayattan .
Pencereler õnunde oturuyoruz da ,mutluluk gelip bulsun bizi diye yol gõzlùyoruz. Ama sadece beklemek ile olmuyor güzellik . Vefaya susamış kuşlar herzaman şefkatli pencerelere konmuyor. Ya tutup cekmen gerekiyor yanina, hayatı en yorgun yerinden . Yada hüzün ile demlenmek, yaşamak tüm acilari en derinden...