rahibe

5.Bölüm: Günaydın!

Eve bıraktı. Çok mutluydum ama hala onunla ilgili neredeyse hiçbişey bilmiyordum, güvenemiyordum. Yok olup gitmesinden korkuyordum. Yatağıma yattım ve yastığıma sarılıp bi tebessümle tavanı izlerken uyuyakalmıştım. Telefonumun sinir bozucu alarmına kalktım. Okula gitmek için hazırlanıp aşağı indiğimde Okan arabasıyla kapıda bekliyordu. Gel diye işaret etti.

Okula geldik. Elimi tuttu. Midemdeki kelebekler biraz daha zorlasan ağzımdan çıkacaktı. Birbirimize baktık, gülümsedik. Sanki onun yanında kimse bana bir şey yapamaz gibi hissediyordum. Okula el ele girdik. Herkes şaşkın şaşkın bize bakıyordu. Miniklerime hakim olamıyodum. Gülüşüm suratıma yapışmıştı. Kolidordan geçerken herkes bize bakıyor ve bizim hakkımızda konuşuyordu. Bana bıkmadan düzenli olarak çıkma teklifi eden Emre koşarak geldi.

-Bişey konuşabilir miyiz Hale?

Okan'ın hemen yüz ifadesi değişti. Gayet sert ve net bir şekilde konuşuyordu.

-Hayır!

Emre üsteleyip duruyordu. Kaş göz yapıyodum ama hala konuşuyordu. Okan bi' hışımla boğazına yapışıp duvara ittirdi. Bi' yandan çekiştirip bi' yandan konuşuyordum.

-Tamam abartma sıkıntı yok. Gel okan gidelim hadi!

Sert bi şekilde duvara ittirdi ve yakasını düzeltip elimi tuttu ve hızlıca sınıfa girdik. Herkes toplanmış bakınıp duruyordu.

-Geliyorum ben

Okan gider gitmez ışık hızında Peyker yanıma geldi. Milyonlarca soru sordu. Tek cevabım 'seviyorum'.