ANEMON | texting

2.7

Notu açtım ve okumaya başladım.
Gözyaşlarım artık kontrolüm altında değildi.

Mektupta,

"Sevgilim. Güzel gözlü, güzel yürekli, güzel yüzlü sevgilim...
Sen bunu okuyorken ben burada olmayacağım. Ben bu hastalıkla daha fazla boğuşamayacağım. Ellerimin, ayaklarımın tutmama düşüncesi beni deliye döndürüyor. Konuşamamak, en
kötüsü. Kimsenin benimle uğraşmasını istemiyorum. Hem nereye kadar uğraşacaksınız ki? Seni çok seviyorum, Serkan. Hayatıma nereden girdiysen girdin, iyi ki girdin. Özür dilerim. Seni üzmek istemezdim. Ama lütfen beni unutma. Başkasıyla sevgili olsanda unutma beni. Unutma, unutma, unutma. Seni son nefesime kadar seveceğim demiştim, sözümü tutuyorum. Seni son nefesime kadar sevdim ve hep seveceğim. Kolyemi sakın atma."

Öksürdüm, nefes alamıyordum. Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü, kalbimi hissedemiyordum.

Artık, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı...