Doubts

6

Blaire

Voor de honderdste keer deze nacht sloot ik langzaam mijn ogen en verloor een paar seconden later weer de hoop dat ik misschien toch in slaap zou kunnen vallen. Ik draaide een aantal keren om en keerde mijn kussens zodat ik op de koude kant kwam te liggen, totdat ik helemaal klaar was met vannacht.

Ik staarde naar het saaie plafond boven me toen ik me realiseerde dat ik toch niet meer in slaap zou komen te vallen. Met veel moeite duwde ik mezelf omhoog en keek langzaam door mijn kamer heen. Na vier uur in bed te hebben gelegen deed ik toch eindelijk de deken van me af toen ik had besloten om een luchtje te gaan scheppen.

Er verscheen kippenvel op mijn blote benen en ik huiverde een aantal seconden. Gauw trok ik een zwarte trainingsbroek onder mijn paarse hoodie aan en greep ik mijn leren jasje van mijn bureaustoel.

Ik wierp een blik op mijn slaapkamerraam, die op een kier stond. Onderaan het raam stond namelijk een gammel trapje, waarmee ik gemakkelijk naar de voortuin kon zonder lawaai te maken. Vroeger heb ik honderden keren van deze manier gebruik gemaakt, vooral toen ik nog wat jonger was en een vroege bedtijd had.

Madison mocht altijd langer opblijven dan ik en wou dan in de zomervakantie 's avonds leuke dingen doen, maar die plande ze altijd in na mijn bedtijd. Dan zou ik doen alsof ik sliep, terwijl ik stiekem naar buiten was geslopen en leuke dingen met mijn beste vriendin had gedaan.

Er verscheen een brede glimlach op mijn koude gezicht nadat ik het slaapkamerraam had open geschoven. Vannacht was de temperatuur enorm afgekoeld, wat vreemd was omdat de meerderheid van iedereen in de stad vandaag nog in een korte broek liep.

Het maanlicht reflecteerde in mijn blauwe ogen toen ik opkeek naar de sterrenhemel, ik probeerde om mijn sterrenbeeld te vinden. Dat was trouwens ook één van de vele dingen die ik vroeger met Madison deed wanneer ik naar buiten was gegaan na bedtijd. Ze kon altijd haar sterrenbeeld vinden, maar ik had in al die zeven jaar nog nooit de mijne gezien.

Zachtjes landde ik met mijn voeten in het koude gras en ik vouwde mijn armen over elkaar heen. 'Verdorie, het is koud!' zei ik tegen mezelf toen ik de capuchon van mijn hoodie over mijn hoofd heentrok. Een rilling liep een rondje op mijn rug terwijl de woorden die Jace had uitgesproken op het feest door mijn gedachtes dreunden.

Ik slaakte een diepe zucht en vroeg me af waarom ik telkens aan Jace dacht. Hij mocht dan misschien een hemels uiterlijk hebben, maar ik had mezelf beloofd om me niet aangetrokken te voelen tot zulke jongens. Niet na mijn relatie met Hudson.

Plotseling hoorde ik een vreemd geluid niet ver van onze tuin vandaan, het klonk als een soort gesnik. Ik was overtuigd dat er iemand op de stoep zat te huilen, maar omdat het donker was durfde ik eigenlijk niet te kijken. 'Hallo?' riep ik onzeker. 'Zit daar iemand?' zei ik dit keer wat zachter en meer aangenaam.

Mijn ogen werden groot en langzaam zette ik een aantal stappen richting de stoep. Tussen ons huis en de buren zat een schutting waardoor ik nét niet kon zien wie er op de stoep zat. 'Gaat alles goed?' vroeg ik twijfelend toen het gesnik eenmaal gestopt was.

Ik kreeg plots een vreemd onderbuikgevoel, alsof ik gewoon weer terug moest gaan naar mijn slaapkamer. Dat kwam trouwens vast omdat het donker was, ik was namelijk nog steeds bang in het donker. Misschien zat er een vreemde man die iets teveel had gedronken, ik had geen flauw idee.

De gedachte van een oude man bleef in mijn achterhoofd, maar toch besloot ik om te gaan kijken. Als ik niet was gegaan, dan had ik over twee jaar nog over dit moment nagedacht en had ik liever wel willen gaan kijken wie er op de stoep zat.

Ik slaakte een diepe zucht en liep een stukje verder totdat de rug van een persoon op mijn netvlies verscheen. Ondanks dat diegene een capuchon over zijn hoofd had getrokken wist ik dat er een jongen op de stoep zat, waarschijnlijk door de manier waarop hij zat. Zijn benen stonden een stukje van elkaar af en hij leunde met zijn armen op zijn knieën terwijl hij tussen zijn vingers een sigaret hield.

Plotseling draaide hij zich om en realiseerde ik me dat ik achteraf toch geen gelijk had. 'Blaire, wat doe jij hier?' De schorre stem van Thomas dreunde door mijn gehoorgang terwijl mijn hart langzaam wegsmolt. Doordat het donker was kon ik hem natuurlijk niet goed zien, maar ik merkte wel op dat zijn ogen rood en opgezwollen waren. Een plukje van zijn blonde haren kwam net onder de capuchon van zijn witte hoodie weg.

'Ik kon niet slapen.' mompelde ik nonchalant toen ik had besloten om plek naast hem te nemen. 'Madison en ik keken vroeger altijd naar de sterren als we niet konden slapen, en eigenlijk doe ik dat nog steeds.' maakte ik hem duidelijk. Ik perste mijn lippen op elkaar toen ik op de koude stoeltegels ging zitten.

'Wat doe jij hier dan?' vroeg ik vastberaden, ik verwachtte namelijk niet dat Thomas doorhad dat ik hem hoorde snikken, en ik probeerde die gedachte voort te zetten. Thomas nam een trek van zijn sigaret en blies de rook langzaam uit.

'Hetzelfde.' antwoordde hij trillend. 'Ik kon ook niet zo goed slapen.' Hij schraapte zijn keel en draaide zijn gezicht een beetje mijn kant op. 'Ik keek vroeger nooit naar de sterren als ik niet in slaap kon komen.' begon hij opeens een gesprek. 'Ik fantaseerde altijd dat ik door het land reed in een blauwe vrachtwagen.' Ik grinnikte zachtjes en trok onbewust mijn mondhoeken omhoog.

De koude wind deed een rilling door mijn lichaam doen gaan, en ik vouwde mijn armen over elkaar heen. 'Ik heb de laatste paar nachten helemaal niet geslapen, maar toch voel ik me niet moe.' vertelde Thomas. 'Misschien heb je teveel aan je hoofd?' stelde ik voor, en ik haalde nonchalant mijn schouders omhoog.

Het was even heel stil. 'Mijn ouders gaan scheiden.' zei Thomas opeens, en ik had geen idee wat ik zo gauw moest antwoorden. Hij nam een laatste trek van zijn sigaret en gooide het toen op de grond neer, waarna hij het vuur doofde met de onderkant van zijn zwarte badslipper.

Thomas stopte zijn handen in de buidel van zijn witte hoodie, die hem overigens enorm leuk stond. 'Ik weet even niet wat ik moet zeggen.' biechtte ik op. 'Thomas, het spijt me heel erg voor je.' was het enige wat toen in me opkwam.

Thomas balde zijn handen tot vuisten en ik merkte op dat zijn knokkels blauw waren. Pas toen ik mijn hand op zijn schouder legde, ontspande hij zichzelf. 'Het komt uiteindelijk wel goed, dan voelt alles gewoon normaal.' Ik glimlachte zwakjes.

'Waarom voelt het dan zo klote?' Ik trok mijn hand weer terug. 'De man die ik mijn vader hoor te noemen is vanavond vertrokken met mijn zusje, mijn moeder is weer begonnen met drinken en ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.' Thomas' stem trilde erger dan voorheen.

'Wat ben ik een vreselijke zoon, ik heb geeneens tijd om voor m'n eigen moeder te zorgen of mijn zusje terug naar huis te halen. Ik weet geeneens waar ze is heen gegaan, wie weet wat die klootzak nu met haar doet!' riep hij woedend. Voordat hij nog een woord kon zeggen, leunde ik naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen. Ik wreef zachtjes over zijn rug heen en leunde met mijn kin op zijn schouder.

Het leek erop dat mijn methode had geholpen, want ik voelde zijn spieren ontspannen toen hij een paar seconden later ook zijn armen om mijn rug sloeg. 'Bedankt.' snikte hij zachtjes.

'Ik huil normaal nooit.' Thomas lachte ongemakkelijk en liet me uiteindelijk los. Hij wreef met de mouw van z'n hoodie over zijn ogen heen en ging daarna met zijn hand door zijn prachtige haren heen. 'Vertel maar niet aan mijn vrienden door dat je me hebt zien huilen. Dat is schadelijk voor mijn ego.' grapte hij en dat maakte me aan het lachen.

'Wil je misschien een kop thee? Daar knap je vast een beetje van op.' suggereerde ik tenslotte toen ik me bedacht dat Thomas vast niet naar huis wilde gaan. 'Lijkt me een goed plan.'

***

Hey everyoneeeee! Thomas verdient zoveel beter dan de situatie waar hij nu inzit, maar het was eerlijk gezegd best leuk om te schrijven. Wat had jij gedaan als Thomas je vertelde dat zijn ouders gingen scheiden? Zelf vond ik het heel moeilijk om te bedenken hoe Blaire zou reageren, omdat ik zelf geen flauw idee hebt hoe je op zoiets reageert. Mijn ouders mogen dan wel gescheiden zijn, maar dat is al zo lang geleden gebeurd dat ik er bijna niks meer van weet :D

Anyways, bedankt voor het lezen van het zesde hoofdstuk! Ik wens je veel leesplezier!