Yaz Okulu

Yaz Okulu 20. Bölüm

"Evet sizi dinliyorum". Arasın ağzından sadece bu kelimeler sıralanırken dördümüzde korku ve sitrest vardı bu sesizlik uzun sürmemişti ve burak söze girdi.

"Aras bi sakin ol o evet berenin küpesi" dediğinde ğözlerimi pörtleştirene kadar açmıştım bu kadar hızlı söylemek zorundamıydı sanki.

"Ya öylemi peki küpesi baş ucumda ne ariyor?". Dediğinde bana sinirle baktı öyle bir baktıki hemen yuzümü başka bir yere çevirmek zorunda kalmıştım.

"Omu...o şey" burağın sözleri devamını getirmezsen arasın yanına gittim bu ne cesaret be beren!.

" evet akşam senin yanında kaldım" ona bakarak hiç birşey olmamamış gibi bunları derken pişman olucağım aklımın ucuna dahi gelmemişti onu değiştirmişti hafızası gitmiş, eski arasa bürünmüştü. Bu beni fazlasıyla uzüyordu ama sorun o bunu anlıyormu.

Aras yerinden doğrulduğunda benim yanıma geldi ve tam karşımda durdu şu an ne diyecekti?

"demek benim yanımda kaldın!" Birden kolumu kavrayıp beni kendine çekti şu an çok korkuyordum.

" Aras bırak kızı"burağın seslenmesiyle aras ona baktı.

"Çıkın dışarı!" Dediğinde burak bana baktı ,ona bakıp kafamı saladım gitmesi için artık konuşmamız lazımdı. Buraklar dışarıya çıkınca aras yavaş yavaş yatağa oturdu şu an ne diyeceğini bekliyordum.

" neden benden uzak durmuyorsun?"dediğinde ona baktım ondan nasıl uzak kalabilirdimki o benim sevgilimdi...o benim aşkımdı...

"Çünkü senle bir geçmişimiz var senden nasıl uzak durabilirim"dedim o ise sırittı dediklerim onun için bir komediydi...sadece komedi.

"Biliyormusun hiçbir kızla bu kadar konuşmam sınırlarını zorluyorsun"dediğinde gülümsedim.

"Benimle bu kadar konuşman benim için mutluluk verici"dedim o ise yerinden kalkıp tekrar yanıma geldi.

"Al küpen" dedi küpemi uzatırken elinden alıp konuşmasına devam etti.

"Birdaha gelmesin umarım"dedi ve yüzüm yine düştü.

"Gelicem hemde herzaman"dedim ve odadan çıktım buraklar benim çıktığımı görünce hemen yanıma geldiler.

"Ne dedi kötü birşey dememiştir umarım"doğana gülümseyip konuştum.

"Çok çekiceği var benden kötü konuştü,üzdü ama ben halla arasın iyileşiceğine inanıyorum. Onalar kafalarını onaylarcasına saladıkalrında hastaneden çıktım.

AKŞAM

Akşam yemeğimizi yerken annem konuştu. "O çocuk iyimi?" Dedi kafamı olumlu anlamda saldım.

"Hafızasını kaybetti sadece iyi olucak"dedim annem çatalı bırakıp ağzını peçeteyle silip konuştu.

"Hafızasını kaybetmiş dedin seninde hatırlamıyordur şimdi"dedi canımımı yakmak istiyordu? Anneme baktıgımda ne dermişçesine yuzüme baktı.

"Bu kadar kotü olma anne o beni hatırlayacak herkez hatırlar" sondaki kelimelerim mırıltıyla söylediğimde masadan kalktım.

"Beren annen öyle söylemek istemedi"dedi babam ortamı yumuşatıcasına.

"Hiçte değil kızım o seni hatırlicakmı üzülme diye söylüyorum ama nafile daha fazla canın yanıcak." Dedi dogrumu söylüyordu gerçekten beni sonsuza kadar hatırlamazsa ben ne yapardım. Gözlerim dolarken odaya hızlica çıktım ve odaya girdim,yatağıma oturup ağlamaya başladım.