Βγαίνουν έξω από το δωμάτιο και κλειδώνουν την πόρτα.
Αρχίζω να κλαίω και να χτυπιέμαι αθόρυβα.
Δεν νομίζω να αντέξω για πολύ εδώ μέσα. Πρέπει να το σκάσω χωρίς να το καταλάβουν.
Κλαίω για αρκετή ώρα ώσπου τα δάκρυα στερεύουν. Σηκώνομαι από το πάτωμα και πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζω το είδωλο μου και γελάω με τα χάλια μου.
Ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου και το καθαρίζω. Πηγαίνω στο δωμάτιο και αλλάζω. Βάζω μια ροζ μπλούζα λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι.
Μου λείπουν οι γονείς μου, η κολλητή μου. Όλοι όσοι ξέρω. Δεν μπορώ εδώ μέσα. Οι γονείς μου θα είναι χάλια εξαιτίας μου. Εγώ φταίω που με απήγαγαν. Αν καθόμουν λίγα λεπτά παραπάνω θα έφευγα με την Πέννυ κι έτσι αυτός ο άγνωστος δεν θα με απήγαγε.
Γιατί να συμβαίνουν όλα τα κακά σε εμένα; Γιατί να μην είμαι τώρα στο σπίτι μου; Στο ζεστό μου κρεβατάκι; Μαζί με τους αγαπημένους μου γονείς; Γιατί πρέπει να είμαι σε μια άγνωστη χώρα; Με κάποιους που πρώτη φορά βλέπω στην ζωή μου;
Ελπίζω οι γονείς μου να με βρουν σύντομα. Σίγουρα θα κάνουν το αδύνατο δυνατό για να με βρουν. Πιστεύω πως στο τέλος θα με βρουν. Εκτός αν ο απαγωγέας μου το μετανιώσει που με απήγαγε και λυπηθεί κι εμένα και τους γονείς μου και με αφήσει.
Και με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος με μάγουλα γεμάτα δάκρυα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
