Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar hastaneden çıktıktan sonra eve gitti. Tek gelmişti. Çünkü Nazlı'nın işi çıkmıştı. Bu yüzden eve tek gitmişti. Evde de Yavuz vardı. Bahar onu görünce gözünü kapatıp tekrar açtı.
"Senin burada ne işin var?!" dedi
"Bahar lütfen konuşalım.." dedi Yavuz
"Neyi konuşucaz ya!? Konuşacak bir şey mi kaldı!?" dedim
"Evet kaldı! Benim yüzüme bak Bahar.. Senin bakışını özledim.. Bana 'seni seviyorum sarı komutan' demeni özledim.." dedi Yavuz
Yavuz'un dediğiyle gözümden akan yaşı hissettim. Onun gözüne bakarak
"Bende özledim.. O eski günleri çok özlüyorum.. Senin bana bakışını, sarılışını, öpüşünü.. O eski günlerin her anını çok özledim.. Keşke o günlere dönebilsek!" dedim
"Belki yine döneriz.. Olmaz mı?" dedi Yavuz
"Olmaz! Dönemeyiz! Şimdi çık evimden!" diye bağırdım
"Yapma Bahar.. Bunu bize yapma! Bizi bitirme" dedi Yavuz
"Biz zaten bittik Yavuz! Yandık kül olduk biz! Bizi ben değil sen bitirdin! Sen yaparken iyi ben yaparken kötü oluyor! Bunu bize sen yaptın! Şimdi ben suçluymuşum gibi konuşma!" dedim
Yavuz tam konuşacağı sırada onu durdurdum. "Çok fazla konuştuk hadi git artık! Çünkü yine hastanelik olmak istemem! "dedie
"Peki nasıl istersen öyle olsun" dedi ve çıktı.
Yavuz'un çıkmasıyla beraber kendimi kanepeye attım.. Bu hayat bu kadar zor olmak zorunda mı ya? Niye hep üzülen taraf ben oluyorum!?
"Annecim annanenin yanına gidelim mi? Biraz orada kafa dinleriz" dedim
Kanepeden kalkıp odama gittim. Eşyalarımı toplayıp taksiye bindim. Yolda Nazlı'yı aradım ona haber verdim.
Bugün zor bir gündü. Hayal etmediğim şeyler oldu. Ama şimdi anneme gidiyorum.. Belki orada rahatlarım.
⭐
Annemin evine gelince anahtarla kapıyı açtım. İçeriye girdim. Annem beni görünce yanıma gelip sarıldı.
"Anne niye ağlıyorsun? Bak buradayım işte" dedim
"Ben anneyim ağlarım" dedi Funda
"Artık bende anneyim.. Seninle aynı duyguları paylaşıyoruz" dedim
