Ονειρο Ήτανε

Καθε τελος, μια αρχη.

"Άμα δεν σκύψεις δεν σε πηδάνε". Έτσι μου είχε πει πριν από μέρες η κυρία Βαγγελιω. Αυτή η φράση ερχόταν στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Και έπαιζε σαν κασέτα που είχε κολλήσει στο ίδιο τραγούδι. Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε μεχρι σήμερα. Μεχρι τώρα. Αυτην εδώ τη στιγμή, βγάζουν όλα νόημα.
Προσπαθώ να βαλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, για να καταφέρω να συνειδητοποιήσω τι έγινε μόλις. Όλος ο κόσμος μου γκρεμίζεται και εγώ για ακόμα μια φορά πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή.
"Δεν βγάζει πουθενά Νεφέλη, έχει τελειώσει. Είναι καλύτερα έτσι." Αυτά ήταν τα λόγια του και η καρδια μου άρχισε να σπάει σε μικρά κομμάτια, τόσο μικρά που δεν κολλάνε με τίποτα. Απλά έσπασε και εγώ θύμωσα τόσο πολύ.
Του είχα εμπιστευτεί την καρδια μου και αυτός την κρατούσε στα χέρια του με τέτοια απάθεια που ήθελα να του ρίξω μπουνιά.
Ούτε ανωτερότητες ούτε τίποτα δεν μετράει τώρα. Μόνο η μπουνιά μετρούσε. Μια μπουνιά που έσφιξα τόσο δυνατα στο χέρι μου, για να καταφέρω για ακόμα μια φορά να δείξω ανωτερότητα. Αυτή την ανωτερότητα που ώρες ώρες εύχομαι να μην την είχα.

"Είχε χαλασει εδώ και καιρό, απλά δεν το βλέπαμε."
Έτσι είπες. "Δεν το βλέπαμε". Μια χαρα το βλέπαμε Και εσυ και εγώ. Μόνο που εσυ διάλεξες να το πετάξεις, ενώ εγώ τόσο καιρό προσπαθουσα να το φτιάξω.
Αυτή είναι η διαφορά μας.
Μέσα μου βασιλεύει η απογοήτευση μαζί με τον θυμό. Τα έχουν βρει οι δυο τους. Κάνουν καλή παρέα. Σκέψεις πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου και με κάνουν κουρέλι.
Νιώθω τόσο συντετριμμένη και το μόνο που θέλω είναι να πάψει το μυαλό μου έστω για 10 λεπτά. Λίγο να ηρεμισω.
Στο μυαλό μου τριγυρνάνε σκέψεις που μου λένε "μην στεναχωριέσαι, θα γυρίσει, όλα θα πάνε καλά." Και υπάρχουν άλλες που φωνάζουν "αφού έφυγε να μην τολμήσει να γυρίσει. Τελειωσε!"
Αυτή τη φωνή πολύ τη γούσταρα. Πάντα μου έριχνε χαστούκια μεχρι να συνέλθω. Χωρίς καν να το καταλάβω, από τη μια στιγμή στην άλλη, είχε έρθει η μέρα που ευχόμουν να μην έρθει ποτέ. Είμαι ξανά στο μηδέν και πρέπει να ξεκινήσω παλο απο την αρχή.
Ανέκαθεν μου άρεσαν οι αλλαγές. Αυτή η αλλαγή όμως, πολύ με τρομάζει.
Η καρδια μου είναι κομματια, το μυαλό μου δουλευει ασταμάτητα και η ψυχή μου έχει ξεχάσει τι θα πει ηρεμία.
Σηκώνομαι από τον καναπέ και με γρήγορα βηματα κατευθύνομαι στην τουαλέτα. Ανοιγω το φως και κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ή μάλλον, για να το θέσω σωστά, κοιτάζω στον καθρέφτη μια κυρία την οποία πλέον δεν γνωρίζω. Την λυπάμαι, φυσικά και την λυπάμαι.

Κοιτάζω τα μάτια μου στον καθρέφτη και φαίνονται τόσο σκοτεινά. Τη θέση του γκρι, έχει πάρει τώρα το σκούρο πράσινο και τα μαλλιά μου πετάνε ακατάστατα από 'δω Και από 'κει. Το ξανθό χρωμα που κάποτε τους χάριζε λάμψη, δεν μπορούσε πλέον να χαρίζει καμία γοητεία στην όλη εικόνα.
Η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας λένε, και το μέσα μου ταιριάζει πολύ με την εικόνα που αντικρίζω στον καθρέφτη αυτή τη στιγμή.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έριξα κιγο νερό στο πρόσωπο μου. Έκανα ένα ζεστό τσαι και κάθησα στον καναπέ, αγκαλιά με τις σκέψεις μου.