Ονειρο Ήτανε

Κεφαλαιο 1:

Οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν στην ίδια κατάσταση, αν όχι χειρότερη. Το μυαλό μου έπαιζε σε επανάληψη την ίδια κασέτα. Ένα τεράστιο γιατί κυριαρχούσε. Μάταια προσπαθουσα να βρω που είχα κάνει το λάθος Και φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση.
Είχα επενδύσει σε αυτή τη σχέση και πίστευα ότι αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Απ'οτι αποδείχτηκε όμως, είχα άδικο.
Στο σπίτι επικρατούσε το ίδιο χάος με αυτό που επικρατούσε στο κεφάλι μου. Παρ'ολα αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με αυτό.

Ήταν από εκείνες τις μέρες. Ο ήλιος έλαμπε, τα πουλιά τραγουδούσαν στο δικό τους ρυθμό και εγώ για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωσα την καταιγίδα να καταλαγιάζει και ένα ουράνιο τόξο να ξεπροβάλει.
Εάν λοιπόν ένα πραγμα μπορεί να ηρεμίσει την ψυχή του ανθρώπου, τότε αυτό σίγουρα είναι μια βόλτα στη φύση.
Φωνές από παιδιά, διάφορες συζητήσεις περαστικών έφταναν στα αυτιά μου.
"Καλημέρα Κώστα!" φώναξε ένας κύριος και ο άλλος ανταπέδωσε με χαιρετισμό και χαμόγελο.
Περπάτησα λίγο προς τη θαλασσα. Κάπου εκεί κοντά, βρήκα ένα παγκάκι και καιησα να ξεκουράσω τα πόδια μου. Περπατούσα τόση ώρα, αλλά το συναίσθημα που μου προκαλούσε η βόλτα αυτή, ήταν τόσο όμορφο που δεν είχα όρεξη ούτε να μου παραπονεθώ.
Κοιτούσα τη θαλασσα και χάζευα τους περαστικούς και τις συνομιλίες τους. Ένα χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου χωρίς καν να το καταλάβω.
"Μαγικό Ε;"
Γύρισα και κοίταξα στο μέρος από το οποίο ήρθε η φωνή. Ένας ηλικιωμένος κύριος είχε καθίσει δίπλα μου στο παγκάκι. Ήμουν τόσο προσηλωμένη στις σκέψεις μου που ούτε καν το κατάλαβα.
"Ναι, είναι σαν ονειρο!" Απαντησα χαμογελώντας.
"Πιστεύεις στα όνειρα μικρή μου;" Με ρώτησε.
Σκεφτηκα πολύ. Με ξάφνιασε με την ερώτηση του. Δεν ξέρω τι ακριβώς έπρεπε να απαντήσω. Στο μυαλό μου ήρθαν όλα τα γεγονότα που έπρεπε να αντιμετωπίσω όλες αυτές τις μέρες και πάγωσα. Όχι, όχι! Δεν θα άφηνα αυτό το συναίσθημα να με καταβάλει! Σήμερα είμαι χαρούμενη.
"Πίστευα ναι, αλλά ξύπνησα απότομα." Απαντησα.
"Τότε, μάλλον πως έβλεπες το λάθος ονειρο. Βλέπεις, εμείς οι άνθρωποι, έχουμε την τάση να μπερδεύουμε τη θαλασσα με τα λασπόνερα. Μην κανείς αυτό το λάθος. Μάθε να τα ξεχωρίζεις. Μάθε να χτίζεις τα όνειρα σου, με τα τούβλα που σου πετούν οι άλλοι στην προσπάθειά τους να στα γκρεμίσουν. Να τα κυνηγάς τα όνειρα σου και να μην σταματάς μεχρι να τα κατακτήσεις. Αυτά μας κρατούν στη ζωή." είπε ο κύριος δίπλα μου κοιτάζοντας μια εμένα και μια τη θαλασσα.
Εγώ απλά έμεινα να τον κοιτάζω με το στόμα ανοιχτο. Όσες απαντήσεις δεν είχα καταφέρει να δωσω εγώ στον εαυτό μου τώρα ένα μήνα, μου τις έδωσε αυτός μέσα σε δυο λεπτά. Δεν ήξερα τι να πω.
"Να μάθεις," συνέχισε ο κύριος αυτός, "να κανείς πράγματα που θα κάνουν εσένα χαρούμενη. Να μάθεις να σε αγαπάς. Μην επιτρέπεις σε κανένα να εισβάλει στα όνειρα σου και να τα μετατρέπει σε εφιάλτες." Κατέληξε χαμογελοντας. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.
"Δεν είχα σκοπό να σε κουράσω, αλλά πολλές φορές, εύχομαι να είχε βρεθεί κάποιος να μου τα πει και εμένα νωρίτερα. Χάρηκα που σε ξαναείδα Σοφία."
"Δεν με κουράσατε κύριε..?" Έκανα μια παύση για να μάθω το όνομά του.
"Στεφανος. Στεφανος Αναγνωστου λέγομαι." Συμπλήρωσε.
"Δεν με κουράσατε κύριε Στέφανε, όμως δεν είμαι η Σοφια. Το όνομά μου είναι Νεφέλη."
"Ναι, ναι. Το ξέρω έχεις δίκιο. Σου ζήτω συγγνώμη. Λοιπόν Νεφέλη, χάρηκα πολύ που τα είπαμε. Και μην ξεχνάς: άλλο θαλασσα, άλλο λασπόνερα."
Χαιρέτησε και έφυγε.
Έτσι απλά έφυγε και αυτός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλοι οι άντρες που γνωρίζω φεύγουν πολύ ξαφνικά και απλά με αφήνουν γεμάτη ερωτηματικά.
Ποια είναι αυτή η Σοφια; Και πως είναι δυνατών ένας άγνωστος να μου δώσει τις απαντήσεις που τόσες μέρες εψαχνα αλλά αδυνατούσα να βρω;