Ονειρο Ήτανε

Κεφαλαιο 2

Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν τα λόγια του κυρίου Στέφανου. Είχε δίκιο σε όλα όσα έλεγε. Δεν πρέπε να επιτρέπω σε κανένα να γκρεμίζει τα όνειρα μου. Και πρεπει να κάνω τα πάντα για να είμαι εγώ χαρούμενη. Δεν μπορώ να επιτρέπω σε κάθε περαστικό στη ζωή μου να μου κλέβει το χαμόγελο! Πρέπει να βαλω μερικα πράγματα σε μια σειρά. Και ξεκινάω από το σπίτι.
Μόλις έφτασα σπίτι, ξεκίνησα το ξεσκαρτάρισμα. Ξεκίνησα από το υπνοδωμάτιο. Ότι δεν χρειαζόμουν, πέταμα. Όλα στα σκουπίδια. Ένα ένα. Μάζευα σαν υπνοτησμενη. Όλα στον αυτόματο.
Μεχρι που έπεσε στα πόδια μου ένα βιβλίο. Το γύρισα Και διάβασα το πρώτο πραγμα που βρήκα στη σελίδα που είχε ανοίξει.

"Αν θες να είσαι δυνατός, πρέπει να μάθεις να πολεμάς μόνος σου."

Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω. Όταν ήμουν στο λύκειο, συνήθιζα να βρίσκω διαφορά αποφθέγματα στο διαδίκτυο και τα έγραφα όλα σε ένα τετράδιο. Εγώ το είχα γράψει και αυτό.
Στη συνέχεια γύρισα ξαι διάβασα σε μια άλλη σελίδα.

"Μη θαρρείς πως τα αστέρια έσβησαν, επειδή συννέφιασε ο ουρανός."

Ο νεότερος εαυτός μου, κάτι ήθελε αν μου πει. Ομως τι; Χάθηκα πάλι στις σκέψεις μου και άρχισα να αναπολώ τα χρόνια του λυκείου, το σπίτι μου στο χωριό, τους γονείς μου. Τι όμορφη που ήταν η ζωή εκεί. Τι ακριβώς κάνω εγώ εδώ; Δεν έχω καμία θέση εδώ. Δεν ανήκω εδώ. Θα μπορούσα ννα τα παρατήσω όλα, για μια καινουρια ζωή; Τότε μου ήρθαν τα λόγια του κυρίου Στέφανου.

"Μάθε να χτίζεις τα όνειρα σου, με τα τούβλα που σου πετούν οι άλλοι στην προσπάθειά τους να στα γκρεμίσουν. Να τα κυνηγάς τα όνειρα σου και να μην σταματάς μεχρι να τα κατακτήσεις."

Αυτό ήταν. Φεύγω.