İlk Ve Son

-1-

Eskiden Ankara'da yaşıyorduk.Her şey harikaydı.Harika bir anne baba ve arkadaşlara sahiptim. Babam ailemize yetecek gelirli bir işte çalışıyordu.Kısacası her şey mükemmeldi.Ama sonra o olay oldu.Babam kansere yakalandı aylarca onun hastalığının geçmesi için çabaladık.Binlerce kez kemoterapi oldu ama hiçbiri onu iyileştirmeye yetmedi.

Bu süre zarfı içerisinde de sosyal hayatımdan iyice koptum.Kimseyle iletişime geçemedim.Babamın ölümünden sonra annem hep bana destek çıktı.

Artık Ankara'da yaşamamızın bir anlamı olmadığını söyleyip anneannemin yanına yani İstanbul'a gitmemize karar verdi.Onun kararına karşı çıkmadım.Her şey ayarlandı .Buradaki evi kapattık.Uçağa bindiğimizde delice ağlamaya başladım. Ben burada doğmuştum bütün anılarım yaşadıklarımı burada bırakmak bana çok ağır gelmişti.

Uçaktan indiğimizde anneannem ve dedem bizi karşıladı.Onları özlemiştim sıkıca sarıldım.Arabaya binip eve gitmeye başladık.Anneannem arabada durmadan burayı çok seveceğimi harika bir hayat yaşayacağımızı söyleyip duruyordu. Buna pek inandığım söylenemezdi.Hem artık eskisi gibi sosyal değildim.Tam aksine bu olaylardan sonra aşırı derece içine kapanık biri olup çıkmıştım.

Hem istanbul gibi bir şehrede ayak uyduracağımı zannetmiyordum.İnsanlar bile beni şimdiden baymaya başlamıştı.Eve vardığımızda annem yemek yemem için ısrar etse de odama çıkıp uyumak istediğimi söyledim.

Uyandığımda sabah olduğunu farkettim.Yaklaşık 10 saattir uyuduğumu farkettim.Bavulumu açıp dolabıma yerleştirmeye karar verdim.Bavuldaki her şeyi yerleştirdikten sonra aşağıya indim.Herkes kahvaltı masasındaydı.

Anneannem"Günaydın tatlım otur ve hemen kahvaltını yap sana anlatmam gereken şeyler var" dedi.Masaya oturduğumda anneannem direk konuşmaya başladı."Seni bir okula yazdırdım.Eski okulundan daha iyi bir okul.Hem annen müzikle ilgilendiğini söyleyince özel olarak okulları araştırdım.Kısacası her şeyin senin için en güzel şekilde olmasını istedim." dedi.

Gerçekten anlamıyordum daha babamın acısı tazeyken onlar beni direk okula başlatmak için can atıyorlardı.Tamam haklı olabilirlerdi benim kafamı dağıtmak istiyorlardı.Ama bana biraz zaman vermeleri gerekliydi."Bakın evet beni düşündüğünüzü biliyorum.Haklı olabilirsiniz ama daha babamın acısı daha çok taze.Bana zaman tanısanız?"diye cümlemi bitirdim.Annem tam bir şeyler diyecekti ki anneannem onun sözünü kesti ve "Hayır böyle bir şey olmayacak Ada."dedi.

Hayatına devam etmelisin.Günler geçtikçe daha çok içine kapanacaksın. Annen izin verse bile ben buna izin vermiyorum."dedi Haklıydı ama ben evde oturup düşünmek istiyordum ama anneannem dediğini yaptıran bir insandı.Dedem bile onun yanında pısırık bir adam olup çıkmıştı.Onların kararının karşısında sadece "Tamam" dedim ve odama çıktım.

Kapımdan bir tıklama sesi geldiğinde annem "Girebilir miyim??" dedi "Evet gel anne"dedim. Yanıma yaklaştı ve başucuma oturdu.Annem"Biliyorum anneannen çok despot bir kadın.Hemen okul işlerine ayarladığına inanamıyorum.Telefonda kısa bir süre sadece okul hakkında konuşmuştuk ama anneannen direk her şeyi ayarlamış.Ada baban öldükten sonra bu hayatta sadece sen benim dayanağımsım .Biliyorum hazır değilsin ama baban şu an bu halini görse çok üzülürdü.Tatlım lütfen üzülme en kısa sürede her şey düzelecek.Sakın korkma ben yanındayım..."dedi ve bana sıkıca sarıldı.

Annemle kısa bir süre daha sohbet ettikten sonra dışarıya çıktı.Odamda oturup biraz müzik dinledim.Yeni okulumu düşündüm. Bakalım beni neler bekliyordu.