Partners In Crime.

part4.

Ήρθα Αγγλία για να ξεχάσω τα πάντα,και όταν λέω τα πάντα ναι,εννοώ και τον Άλεξ.

Είναι δύσκολο να ξεχνάς έναν άνθρωπο που έχετε ζήσει τόσα πολλά και που έχεις νιώσει τόσα συναισθήματα γι' αυτόν.

 Αυτός παρόλα αυτά συνέχισε..

Συνέχισε την ζωή του με την Μαρίνα, είναι μαζί σίγουρα 5 μήνες..

Και ποτέ δεν μου έστειλε ένα γαμημένο μήνυμα να δει πως είμαι.

Ξεχνάει εύκολα.Εγώ όμως όχι.

Πως μπορείτε να το κάνετε αυτό στα κορίτσια σας;

Πως μπορείτε να παίζετε με τα συναισθήματα τους;

Δεν είμαστε παιχνίδια γαμώ την κοινωνία μου μέσα.

Αποφασίστε τι θέλετε χωρίς να πληγώσετε αυτήν που σας θέλει μία γαμημένη φορά στην ζωή σας και σας το ορκίζομαι θα φτιάξω άγαλμα για τον καθένα ξεχωριστά!!

Σηκώθηκα από τον καναπέ αποφασίζοντας με πολύ δυσκολία να τακτοποιήσω επιτέλους τις κούτες:)

Ουάουυυ 

Εντυπωσιαστήκατε;;

Εγώ όχι:)

(...)

Νιώθω τόσο κουρασμένη.

Μαλάκα Ολίβια όταν έρθεις θα μου το πληρώσεις σίγουρα αυτό.

Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο έβαλα ένα τζιν μαζί με τα αθλητικά και μία λεπτή μαύρη μπλούζα πήρα την ζακέτα μου και βγήκα έξω.

Τι όμορφη που είναι η Αγγλία.

Πήγα στα Starbucks και πήρα μία σοκολάτα με φράουλα και έκατσα σε ένα από τα τραπεζάκια.

Μα τι φάση δεν πείρα με καραμέλα γύρισα το ποτήρι και τα μάτια μου κόλλησαν στο όνομα..Εμ και φυσικά δεν με λένε Nick.

Πήγα στο  ταμείο για να τους το πω..

Ε εννοείται πως θα πήγαινα,τι εννοείται; Μισώ την καραμέλα!!!!

''Συγγνώμη κυρία μου αλλά καπ..'' ένας άντρας μπήκε μπροστά μου διακόπτοντας αυτό που έλεγα.

''Ε κοπέλια ξέρετε ότι μου δώσατε λάθος ρόφημα''

''Μα τι λέτε αυτό δεν γίνεται,δώστε μου να δω το όνομα που είναι γραμμένο.''

''Πιστεύεις  ότι δεν ξέρω να διαβάζω;Δεν με λένε Αμέλια κούκλα μου τι δεν καταλαβαίνεις;''

Έχει νευριάσει αρκετά νομίζω.

''Ε αυτό είναι δικό μου,και αυτό υποθέτω δικό σου'' τους κοιτάζω γρήγορα μία την ταμία και μία αυτόν που είναι απέναντι μου.

''Συγγνώμη παιδιά θα σας φτιάξω  άλλα,και πάλι συγγνώμη.'' κατάφερε μετά από ώρα να σπάσει την σιωπή.Ευτυχώς.

''Νίκος''με κοιτάει και μου δίνει το χέρι του.

''Νομίζω πως το ξέρω'' του λέω γελώντας και μετά από λίγο άρχισε να γελάει και αυτός.

''Δεν πειράζει σου συστήνομαι αυτοπροσώπως τώρα''είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλια

''Οοο μάλιστα τότε χάρηκα Αμέλια''του λέω και πλέον γελάμε μόνοι μας

''Μα γιατί φράουλα''

Τον κοιτάζω μπερδεμένα

''Η σοκολάτα για ποιόν  λόγο με φράουλα λέω''

''ΑΑΑΑ γιατί απλά είναι τέλεια ενώ η καραμέλα;;''

''Θα διαφωνήσω τώρα μαζί σου'' είπε σχεδόν σοβαρά προσπαθώντας να μην γελάσει,πήγε να συνεχίσει αλλά τότε ήρθε η κοπέλα δίνοντας στον καθένα την σωστή  σοκολάτα 

''Και πάλι συγγνώμη'' είπε κοκκινίζοντας,είναι σίγουρα καινούρια.

Γύρισα να φύγω και τότε με τράβηξε από τον ώμο ο Νίκος

''Πότε θα σε ξανά δω''είπε με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλια που απευθείας έκανε και εμένα να χαμογελάσω χωρίς καν να το καταλάβω

''Δεν ξέρω''απάντησα γρήγορα 

 πήρε τον ανεξίτηλο που βρισκόταν πάνω στον πάγκο  και έγραψε ένα νούμερο κάτω  από το όνομα μου στο ποτήρι 

''Όταν μάθεις πάρε με'' μου έκανε νόημα με το μαρκαδόρο να γράψω και εγώ τον αριθμό μου

''Για να είμαι σίγουρος πως θα σε ξανά δω'' είπε ανοιγοκλείνοντας πολλές φορές τα μάτια του και εγώ γέλασα με την έκφραση που είχε πάρει.

Έγραψα τον αριθμό μου και τον κοίταξα ''Θα τα ξανά πούμε καραμελάκι''είπα γελώντας 

με κοίταξε με ένα ύφος ''καραμέλακιιιι;;'' είπε με ειρωνία και γελάσαμε και οι  δύο

''Καλή σου μέρα φραουλίτσα'' είπε και τον κοίταξα στραβά έτοιμη να γελάσω βγαίνοντας από την πόρτα.

Τι υπέροχος που ήταν.

Μου έφτιαξε την διάθεση σκέφτηκα

και  τότε ήταν  που κατάλαβα πως γέλαγα μόνη μου.