Partners In Crime.

part3

ΟΙ ώρες πέρασαν και πλέον βρισκόμουν κουκουλωμένη μέσα στις κουβέρτες του κρεβατιού μου παρατηρώντας το χάος που υπήρχε από τις τόσες κούτες στο πάτωμα..

Ο ήχος του κινητού μου ήταν αυτός που με έκανε να ξυπνήσω απότομα, έστρεψα το κεφάλι μου τελείως αυθόρμητα στο ρολόι στο κομοδίνο μου, η ώρα πλέον ήταν 20:35..πότε πέρασε;;

   ''Λία η Ολίβια είμαι  δεν θα έρθω αυτές τις μέρες σπίτι επέστρεψα Ελλάδα..'' είπε με τόση δυσκολία,έτοιμη να κλάψει.

''Τι εννοείς τι έπαθες;;''

''Ο αδερφός μου τράκαρε μαζί με την Μαρίνα,δεν είναι κάτι σοβαρό είπαν οι γιατροί αλλά πρέπει να είμαι στο πλευρό των γονιών  μου''

''Γιατί δεν με ειδοποίησες ότι θα φύγεις;'' είπα φανερά εκνευρισμένη αφού βεβαιώθηκα ότι δεν έχει γίνει κάτι σοβαρό

'' Σε πήρα πόσα τηλέφωνα,όταν το έμαθα ήμουν ακόμα μέσα στο αμάξι..φοβήθηκα πολύ και δεν σκέφτηκα τι θα κάνεις εσύ..πήρα το πρώτο εισιτήριο και έφυγα''

''Εντάξει ζουζούνι δεν πειράζει..περαστικά σας'' είπα γρήγορα και έκλεισα το τηλέφωνο

Ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνουν..

Έχω πολύ καιρό να κλάψω.. γιατί τώρα;

Ίσως μου λείπει λίγο..Ίσως και υπερβολικά πολύ.

Πλέον είχα μάθει πολύ καλά να προσποιούμαι ότι είμαι καλά.

Κανείς πλέον δεν θα σκεφτόταν ότι η Αμέλια θα λύγιζε,δεν ήμουν η παλιά Αμέλια η τόσο 'αθώα'στα μάτια τους.

Αν με κοιτούσες βαθιά  στα μάτια αλλά πραγματικά βαθιά στα μάτια θα διέκρινες έναν πόνο που αυτός ο πόνος ονομαζόταν Άλεξ...

Ο Αλεξ είναι ο αδερφός της Ολίβιας..

Διέκοψα τις σκέψεις μου γρήγορα σηκώνοντας με από το κρεβάτι.

Έτρεξα στην ντουλάπα και έπιασα γρήγορα την μαύρη μου φόρμα και το αγαπημένο μου γκρι φούτερ, άρπαξα τα hands free από το κρεβάτι και βγήκα έξω να χαζέψω την πλέον μαυρισμένη Αγγλία.

Νιώθω τον κρύο αέρα πάνω μου κάνοντας τα μάτια μου να δακρύσουν..Με χαλαρώνει τόσο πολύ.

Βρίσκω ένα παγκάκι κοντά σε ένα πάρκο και πάω και κάθομαι.

Ανοίγω το κινητό μου ασυναίσθητα το χέρι μου πήγε στις φωτογραφίες με τον Άλεξ.

Throw back.

''Μην αφήσεις το μυαλό σου να με ξεχάσει..'' είπε κοιτάζοντας με τόσο έντονα στα μάτια.

Φαίνεται τόσο στεναχωρημένος. Γιατί;

''Πως μπορείς να πιστεύεις πως θα γίνει κάτι τέτοιο;'' δεν πήρα το βλέμμα μου από πάνω του περιμένοντας με  ανυπομονησία την απάντηση του.

''Γιατί αυτό θα θες να κάνεις.'' έκανε μία παύση και ξάπλωσε το σώμα του πίσω ''Είσαι εγωίστρια''

είπε με το γνωστό γελάκι..

 ''σε ξέρω..ο εγωισμός σου θα σε κάνει να με ξεχάσεις''

''Δεν σε καταλαβ...'' με διέκοψε γρήγορα και έβαλε το χέρι του στην καρδιά μου.

Τον κοίταζα με τόση περιέργεια. Τι έχει πάθει..;

''Εμπιστεύομαι την καρδιά σου όμως γιατί ξέρω ότι μαγαπάς.

Και εγώ σ'αγαπάω   Αμέλια όσο τίποτα στον κόσμο,δεν θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό,στο ορκίζομαι''

End throw back.

Αναμνήσεις τρέχουν στο μυαλό μου χωρίς να μπορώ να τις ελέγξω.

Πήρα την Ολίβια τηλέφωνο να ρωτήσω τι γίνεται.

Δεν θέλω να το κάνω αλλά δεν μπορώ να μην ξέρω.

Όσο σκέφτομαι ότι τώρα είναι μαζί με την Μαρίνα με σκοτώνει.

''Έλα Άμι έγινε τίποτα;;''

''Εμ όχι πήρα να δω τι γίνεται''

''Όλα μια χαρά,έχει ξυπνήσει ο Άλεξ  είμαι δίπλα του τώρα.Μήπως θες να του μιλήσεις;''

''Ααα ωραία χαίρομαι.. εε αγαπάκι δεν μπορώ τώρα εε αν είναι κάποια άλλη στιγμή,

Φιλάκια και πάλι περαστικά Σαγαπω''

Πλέον μπορώ με σιγουριά να πω πως κλαίω.