Partners In Crime.

part 8

Είμαστε πολύ κοντά,είχα καιρό να τον νιώσω τόσο κοντά μου.

''Τι σε νοιάζει Αμέλια αν με ψάχνει ή όχι;''

είπε ενώ δεν έκανε προσπάθεια να αφήσει το χέρι μου

''Δεν με νοιάζει''του λέω και προσπαθώ να τραβήξω το χέρι μου

''Είπες πως δεν σου έλειψε τίποτα από εμένα άλλα όμως δείχνουν το φούτερ που φοράς''

είπε και με έριξε πίσω στον τοίχο χωρίς να σταματάει να με κοιτάει 

Γαμώ το ξέχασα το φούτερ 

Γαμώ.

''χαλάρωσε ένα φούτερ είναι μόνο''του είπα και γέλασα ελάχιστα

''Ποιος ήταν αυτός που ήταν εδώ;''

''Αυτός έχει και όνομα και επίσης δεν νομίζω πως σε αφορά πλέον τι κάνω''

''Ότι πεις Αμέλια''είπε σιγανά στο αυτί μου και με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρη 

το κατάλαβε και άρχισε να γελάει και να βγαίνει έξω από την πόρτα 

μάζεψα τα γυαλιά από κάτω και έβαλα τραγούδια.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που γνώρισα τον Αλεξ ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.

Throw Back

Ήταν βράδυ περίπου 12:00 τα μεσάνυχτα πήγαινα σπίτι από τα στενά για να φτάσω γρήγορα 

φασαρία ακουγόταν αλλά εκείνη την στιγμή δεν με ένοιαζε γιατί είχα αργήσει και έπρεπε να φτάσω σπίτι γρήγορα 

τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μία συμμορία που έτρεχε με μολότοφ και καπνογόνα προσπαθώντας να ξεφύγουν από την αστυνομία 

κοίταγα κάτω προσπαθώντας να μην δώσω σημασία

τότε ένα μολότοφ πέφτει στα πόδια μου και σκάει 

όλα θολώνουν.

Βλέπω γύρω μου να έρχονται κάποιοι με κουκούλες  φωνάζοντας και τραβώντας με από εκεί

μετά όλα έγιναν μαύρα.

Ξύπνησα μέσα σε ένα δωμάτιο και πάνω μου ήταν η Ίζι

η Ίζι ήταν η καλύτερη φίλη του Άλεξ της είχε τρομερή αδυναμία και την αγάπαγε πάρα πολύ

''είσαι καλά;''είπε με τόση ζεστασιά στην φωνή της 

θυμάμαι ακόμα  την στιγμή που προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται
και την Ιζαμπέλ να μου εξηγεί ότι όλα είναι καλα

μέχρι που  μπήκε ο Άλεξ στο δωμάτιο

τα μάτια μου έπεσαν κατευθείαν στα μάτια του 

Εξάλλου ήταν το μόνο που μπορούσα να δω αφού φόραγε κουκούλα

Τον κοίταγα καρφωμένα.

Μέχρι που κατάλαβα ότι τα χέρια μου ήταν με αίματα και και δεν μπορούσα να κουνήσω την πλάτη μου.

"Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει επιτέλους γιατί είμαι έτσι;" τους είπα ενώ προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου από τον οξύ πόνο που ένιωθα σε όλα τα σημεία του σώματος μου

"Πρέπει να χαλαρώσεις και μετά θα στα πούμε όλα" είπε η Ιζι ενώ μάζευε κάτι γάζες που είχαν πέσει κάτω

"Μείνε λίγο μαζί της πρέπει να φύγω"είπε και βγήκε σχεδόν τρέχοντας έξω από το δωμάτιο αφού άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο

"Πονάω.."είπα μέσα σε έναν λυγμό που δεν περίμενα να βγει

Σηκώθηκε από την καρέκλα που ήταν δίπλα από το παράθυρο και κάθισε στο κρεβάτι που με είχαν βάλει

"Πονάς πολύ;" είπε σιγανά κοιτώντας με στα μάτια.

Του έγνεψα θετικά και αυτός έπιασε το χέρι μου χαϊδεύοντας τις πληγές σιγανά

"Συγγνώμη γι αυτό"είπε και κοίταξε κάτω

"Γιατί να ζητάς συγγνώμη"

"Γιατί αν δεν πέταγα εκείνο το μολότοφ πίσω μου δεν θα είχες πάθει τίποτα''

Μιλάγαμε για ώρες.

Μου εξηγούσε τι είχε γίνει και πόση ώρα ήμουν αναίσθητη

Με φρόντιζε και ας μην με ήξερε

Φοβόμουν πολύ.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου έλεγε να ηρεμήσω και ότι όλα θα περάσουν.

Τον παρακάλαγα να βγάλει την κουκούλα και αυτός την έβγαλε.

Είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Δεν με είχαν αφήσει να πάω σπίτι εκείνη την μέρα.

Έτσι γνώρισα και την Ολιβια και όλα τα παιδιά της συμμορίας.

End throw back.

"Να περάσω;"είπε η Ολιβια με ένα χαμόγελο στα χείλια

Κάνοντας με να βγω από τις σκέψεις μου.

Της έγνεψα θετικά και σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια μου για να μην καταλάβει ότι έκλαιγα.

"Μου έλειψες χαζή"
είπε και με πήρε αγκαλιά

Με την Ολιβια από την μέρα που γνωριστήκαμε είμασταν πάντα μαζί

Και το εννοώ πάντα.

Είναι το στήριγμα μου την αγαπώ όσο τίποτα.

"Ειι και εμένα"της λέω ξαφνιασμένη και χαμογελάμε και οι δύο