Never Let You Go

"Evet çocuklar yanSelam ben Jenn, aynı sınıftayız. Iı şey Berry'di değil mi?"

"Evet tanıştığıma memnun oldum." Dedim yüzümdeki koskocanan gülümsemeyle.

"Şey bende buradaki kızları pek sevmem, Tanrı seni bana hediye olarak göndermiş olmalı." Kıkırdadım.

"Bende kendime bir arkadaş arıyordum. Tam üstüne denk geldin Jenn."

Tarzı biraz garipti. Fakat tuhaf insanları severim. Jenn'i baştan aşağı süzüyordum ki birden birine çarpmamla özenle topladığım kitap ve kalemlerimin yere düşmesi bir oldu.

"Dikkat etsene!"

Bu da ne böyle? Özür falan yok mu? Gözlerimi yere düşen kitaplarıma kilitlemişken başımı kaldırıp ona baktım.

"Pardon, bilerek olmadı." Dedim tıslayarak.

"Öyle filmlerdeki aşk sahneleri gibi eğilip kitaplarını falan toplamayacağım. Kibarlık yapayım derken saçlarım bozulursa buradan sağ çıkamazsın." Dedi parmaklarını saçlarından geçirerek.

Ne diyor bu şimdi!? Ukala. Bir özür diler insan, banane senin saçlarından? Keşke birazdan yere kapaklandan da o muhteşem saçların yerle bir olsa.

"Ukalalığını bir köşeye bırakıp özür dilesen, en az saçların kadar mükemmel bir karakterin olabilirdi."

Etrafındaki bütün herkesin ağzı o şeklini almıştı. Jenn kulağıma ne kadar "Hadi gidelim burdan!" diye fısıldasada ateş fışkıran gözlerimi ondan ayırmak istemiyordum. Yere eğilip kıtaplarımı toplamaya başladım.

"Ne bakıyorsunuz, dönün önünüze!"

Bu çocuk okulun müdürü falan mı? Bir havalar, bir havalar. Hepside beni bulur zaten. Ah Berry boşversene!

"S-sen az önce ne yaptığının farkındamısın?" Dedi gözlerini kocaman açarak.

"Ne yapmışım?" Gözlerimi devirdim.

"Okulun en popüler, en bela ve en yakışıklı çocuğunu tersledin Berry" Yüzündeki o şaşkın ifade hala yerindeydi. Demek öyle, bence bu gurur verici. Yani evet yakışıklı olabilir fakat bu ukala olduğunu değiştirmez.

"Jenn o bir Tanrı değil sakin ol."

"Pardon adı ne diye soracaktın herhalde, heycanlanacaktın falan. Fabian. Fabian Grand."

Umrumda değil neyse ne.