WHO?

PROLOGUE

Krystel's POV

Naririnig ko yung tunog ng tv. Unti-unti ko nang binuksan ang aking mata. As usual una kong titingnan yung lolo kong nakaupo sa wheelchair niya habang hawak-hawak yung remote. Nakalimutan niya na naman patayin yung tv. I forced myself na tumayo na dito sa hinihigaan kong couch.

Hinampas ko yung sira naming relo para gumana ulit pero narealize kong hindi ko pala nalagay yung bagong battery na binili ko kahapon. Kinuha ko yung bag kong puro tahi at kinuha ang mga battery.

Binuksan ko yung cellphone ko, tiningnan ang oras at sinet ko yung relo. 8:30 na at kailangan ko nang magbihis at gisingin ang lolo ko. Nagtimpla ako ng gatas at nilagay ko sa mesa malapit sa lolo ko.

"Lolo, gising na" sabi ko habang kihukuha yung gatas na tinimpla ko."Sandali lang kukunin ko lang yung salamin mo ha" kinuha ko yung salamin nya sa mesa.

Habang minumulat niya ang kanyang mga mata, tinitigan ko lang siya, nakikita ko yung mga mata niyang nakakaawang tingnan. Gusto kong ipalit yung mata ko sa kanya para makakita rin siya ng mga magagandang bagay na nandito sa mundo.

20 years na ang naka lipas nung Napag pa syahan ni lolo na mag bakasyon sa Iloilo kasama si Lola pero dahil sa Isang aksidente Nabangga ang Van na kanilang Sinasakyan. Namatay Si Lola At Si Lolo lang ang Nabuhay .

"Good morning sa pinakamamahal kong Lolo" Bati Ko sa kanya Sabay Bigay ng gatas Na tinimpla Ko.

nagising Si Lolo At Agad Kong Sinuot Ang Kanyang Salamin, pina inum kuna sya Ng gatas ng biglang Natapik Nya ang Gatas Na Tinimpla ko. Alam Kung Hindi Nya ito sinadya dahil sa malabo na din ang kanyang paningin dahil sa katandaan,
Huminga ako ng Malalim at nilinis Ang Mga Bubug Sa Sahig. Nag timpla Ulit ako At Pinainum ko sa kanya..

Agad akong Naligo nag Bihis Dahil papasok na ako asa aking Trabaho. Bago ako maka alis sinigurado Kung Maayos si lolo at Nilagay sa gilid Ng Kanyang wheelchair Ang Kanyang pangangailangan.

Kailangan ko pang makahanap ng Trabaho Dahil pa ubos na ang Gamot Ni Lolo hindi Sapat Ang Pag tututor ko.

Si Lolo nalang ang Natitirang inspirasyon kong mabuhay dahil sa Bata Palang ako ay Iniwan na ako ng aking Ama at ang aking ina naman ay Namatay nung akoy ipinanganak.

Tinignan Ko ang Aking Relo at 9:30 na Binilisan ko ang pag lalakad dahil sa Late na ako sa aking trabaho. Medyo malayo pa ito Kaya mas binilisan kopa ang pag lalakad.

20 mins na ang nakalipas Nung Dumating na ako sa Bahay Ng Pinag tututoran ko.nag simula Na akong mag turo at Inabot ako Ng hapon.

5pm na Pag ka tingin Ko sa relo Ko kaya nag Madali akong Umuwi. tumakbo ako Pa uwi sa amin para maka tipid dahil sa may pinag iipunan ako.

Tanaw kuna ang Bahay namin kaya Agad akong Nag madali dahil Sa mag Luluto pa ako Ng hapunan Namin Ni lolo.

Pag ka Bukas Ng Pinto Sinalubong ako Ng Maingay na Tv at agad akong lumapit sa Lalaking naka Upo sa wheelchair Niyakap ko sya Mula Sa Likod.

"Lolo nandito na ako"bulong ko sa kanya ngunit wala akong may natanggap na sagot.

Habang nakayakap ako sa kanya Napansin Kung Hindi Sya humihinga. Agad akong kumawala At Humarap sa kanya.

Nagulat ako at biglang naluha ng d ko namalayan, Si lolo ay naka upo sa Wheelchair na walang buhay.

"Lolo!" Sigaw ko Habang Niyayakap Sya at Tuloy tuloy ang pag agos Ng luha ko, kumawala ako sa pag kakayakap sa kanya at tumakbo palabas Ng bahay upang Humingi ng tulong.

Hind kuna alam kung ano ang gagawin ko basta ang alam ko lang ay maka hanap ako ng tulong Upang dalhin sa Hospital ang lolo ko. Tumatakbo ako ng d ko namalayan Ay nasa git na nako ng daan at Biglang may malakas Na busina akong na rinig.

Unti unting Lumabo ang paningin Ko may nararamdaman akong subrang sakit ngunit Wala akong magawa Dahil Hind ako maka galaw.

"Shit! Out of my way! Just call a Fucking Ambulance"

Pasigaw ng boses na Narinig ko bago ako nawalan Ng malay.